دویچه وله: آقای سفیر، شما در ماه نوامبر سال 2015 یک کمپاین را تحت عنوان "فرار به اروپا – آیا مطمئن هستید؟" راه اندازی کردید. هدف این است تا افغان ها ترجیح بدهند به کشور شان بمانند به جای اینکه به اروپا فرار کنند. بعد از این کمپاین وضعیت چگونه انکشاف کرده است؟

پوتسل: در سال 2015، یعنی در سال گذشته میلادی، 154 هزار افغان خود را به آلمان رساندند. با توجه به آخرین آمار موجود نزد اداره فدرال مهاجرت و پناهندگی آلمان که دوره زمانی ماه جنوری تا مارچ 2016 را در بر می گیرد، تقریبا 32 هزار افغان به آلمان مهاجرت کرده اند. این 19 درصد همه کسانی است که به آلمان مهاجرت کرده اند. اگر ما این رقم را به مقیاس کل سال بسنجیم، به مراتب شمار کمتر افغان ها نسبت به سال گذشته به آلمان رفته اند، و این البته پیش از توافق اتحادیه اروپا و ترکیه است. به هر حال، من انتظار دارم امسال افغان های کمتری به آلمان مهاجرت کنند.

دویچه وله: اما به گزارش خبرنگار دویچه وله، هنوز هم شمار زیادی از افغان ها به خصوص در کابل وسایل خود را به قیمت بسیار پایین به فروش می رسانند تا پول فرار به اروپا را تهیه کنند. این گزارش این سوال را مطرح می سازد که آیا کمپاین شما و تلاش های حکومت افغانستان توانسته است این وضعیت را به طور قابل توجهی تغییر دهد؟

پوتسل: ارزیابی وضعیت خیلی دشوار است. ما به حیث سفارت آلمان و هم حکومت آلمان سهم خود را در این راستا انجام می دهیم. ما سعی می کنیم تا برای افغان ها واضح گردد که در آلمان چه چیزی انتظار شان را می کشد. همچنان ما تلاش می کنیم شایعات نادرست را رد کنیم. بسیاری از افغان هایی که بازگشت کرده اند، می گویند که از آنچه در آلمان تجربه کرده اند، برایشان ناامید کنند بوده است. این افغان ها امیدواری بیشتر داشتند و بیشتر روی شایعات قاچاقچیان اعتبار کرده بودند. زمانی که حکومت افغانستان از شهروندانش تقاضا می کند که در کشور بمانند، تاثیر خیلی بیشتری دارد. این کار را باید خود افغان ها انجام بدهند. همچنین جامعه مدنی افغانستان نیز باید در این راستا فعال باشد. کمپاین هایی مانند "افغانستان به شما نیاز دارد" و یا "من سهم خودم را انجام می دهم" که از طریق کانال های تلویزیونی، از جمله طلوع منتشر می گردد. اما "افغانستان به شما نیاز دارد" یک کمپاین اجتماعی است که از طریق رسانه های اجتماعی، توسط جوانان افغان برای دیگر وطنداران شان به نشر می رسد و به نظر من نسبت به آنچه ما انجام می دهیم، دارای تاثیر بیشتری است. اگر چه کار ما نیز مهم است که برای افغان ها روشن سازیم، افرادی که می خواهند کشور را ترک گویند و عازم آلمان اند، با رسیدن به آلمان چه چیزی واقعا انتظار شان را می کشد.

دویچه وله: شما از کمپاین های جانب افغانستان صحبت کردید، آیا بین شما و حکومت افغانستان در این بخش همکاری وجود دارد؟

پوتسل: بلی، یک هماهنگی بسیار نزدیک بین سفارت آلمان و حکومت افغانستان وجود دارد. من حداقل یک بار در هفته با نمایندگان حکومت افغانستان در مورد اینکه چگونه می توانیم بهتر با هم کار کنیم، صحبت دارم. شما می دانید که ما در 15 سال اخیر کمک های توسعه یی زیادی برای افغانستان داشته ایم. این کمک ها سالانه بالغ به 430 میلیون یورو است. ما سعی می کنیم این کمک ها بیشتر روی بخش هایی متمرکز باشد که مردم را به ماندن در افغانستان تشویق کند. ما در بخش زراعت نیز کمک های مان را انجام می دهیم تا افغان ها حمایت شوند که در بخش تولید محصولات زراعتی فعال گردند و دیگر تنها وابسته به واردات کشورهای همسایه نباشند. ما همچنان در بخش مراکز آموزش حرفه یی بیشتر سرمایه گذاری خواهیم کرد تا جوانان افغان تحصیلات بهتری داشته و چشم انداز بهتر برای پیدا کردن کار، نه تنها در افغانستان بلکه در کشورهای حوزه خلیج فارس نیز داشته باشند.

دویچه وله: بر اساس اطلاعات از سفارت افغانستان در برلین، در سال گذشته حدود 2800 افغان به طور داوطلبانه به کشور شان بازگشته اند. سفارت آلمان در کابل برای این افراد به عنوان اقدامات ادغام مجدد چه کمک های را ارائه کرده است؟

پوتسل: در حال حاضر مساله پیشکش ها برای ادغام مجدد مربوط به سفارت آلمان نیست. علاوه بر این، من باور نمی کنم که این رقم صحیح باشد. بر اساس معلومات سازمان ملل متحد، در حال حاضر، 413 افغان در بین ماه های جنوری تا مارچ بازگشت کرده اند. ممکن است شمار بیشتری آمادگی برگشت به کشور را اعلام کرده باشند اما اول باید برای این افراد اگر پاسپورت در دست نداشته باشند، در سفارت افغانستان در برلین و یا قونسلگری های افغانستان در دیگر شهرها، پاسپورت یا اسناد سفر داده شود. همچنین مقامات آلمانی با سازمان بین المللی مهاجرت (IOM)، همکاری خوب دارند. مهاجرانی که بر می گردند، با رسیدن به افغانستان، یک بسته کمکی را به دست می آورند و ما با همکاری حکومت افغانستان تلاش می کنیم که برای این مهاجران عودت کننده شرایط خوبی را مهیا سازیم تا کسانی که می خواهند افغانستان را ترک کنند، از تصمیم شان صرف نظر کنند.

دویچه وله: اگر هر پناهجویی که از آلمان به افغانستان بر می گردد انتظار کمک را نداشته باشد، پس هدف از کمپاین شما چه بوده است؟

پوتسل: هدف از این کمپاین واضح بود: متقاعد ساختن مردم به ماندن در افغانستان. در حال حاضر این مسأله را باید هم در نظر داشته باشیم که برای حکومت افغانستان نیز چندان آسان نیست که شهروندانش از کشور فرار کنند. این امر می تواند از طرف دیگر ثبوتی هم برای نارضایتی مردم از حکومت باشد و هم فرار مغزها است. جوانان کشور که به موجودیت شان برای بازسازی کشور نیاز می رود، کشور را ترک می گویند. این کار خوب نیست و به همین دلیل کمپاین را راه اندازی کردیم.

دویچه وله: حوادث اخیر در کابل و در دیگر مناطق کشور و شکست مذاکرات صلح در حال حاضر یک نوع ناامیدی را در قبال پیدا کردن راه حل مسالمت آمیز برای این منازعه به وجود آورده است. مردم ناامید هستند. آیا شما فکر می کنید که این ناامیدی همچنین بسیاری از افغان ها را وادار به فرار از کشور کرده است؟ چه کار برای جلوگیری این امر باید انجام پذیرد؟

پوتسل: البته خوب، جواب دادن به این سوال در درجه اول متوجه حکومت افغانستان است که ما با آنها بسیار نزدیک همکاری داریم. حکومت برای بهبود شرایط کارهای را انجام می دهد. اما باید گفت که در اینجا دو مسأله متفاوت مطرح است، از یک طرف مذاکرات صلح و از سوی دیگر کار حکومت، که شمار زیادی از مردم از آن ناراضی اند. من نمی خواهم بگویم که مذاکرات صلح شکست خورده است، این مذاکرات هنوز شروع نشده است. بحث مقدماتی که در یک قالب چهار جانبه صورت گرفت، در حال حاضر متوقف شده است. این به این معنا نیست که به پایان رسیده است. من کاملا بدبین نیستم که امسال مذاکرات آغاز نخواهد گردید؛ چرا باید آغاز نگردد. البته موانعی، مانند بمباران ویرانگر اخیر در شهر کابل که بعد از سال 2001 بزرگترین حمله بود، وجود دارند. اما بعد از اعلام آغاز تهاجم بهاری طالبان، متاسفانه باید روی چنین حوادثی حساب کرد. اما این مسایل نباید ما را از نقش مان بیرون کشد. هفته گذشته رئیس جمهور افغانستان در برابر هر دو اتاق پارلمان، با یک لحن بسیار سیاستمدارانه سخنرانی کرد و به یک تعادل خوبی بین محکومیت تروریسم و هم زمان باز گذاشتن دروازه مذاکرات صلح در سخنرانی اش دست یافت.

در قسمت ناامیدی مردم باید گفت که حکومت برای مقابله با آن تلاش های را انجام می دهد. ما به عنوان یکی از اعضای جامعه بین المللی، به نمایندگی از آلمان، کمک های مان را برای افغانستان ادامه می دهیم. در آغاز ماه اپریل سال روان میلادی حکومت آلمان با حکومت افغانستان مذاکراتی را انجام داد. در این مذاکرات کمک های بیشتر به افغانستان مطرح بوده است که ما در اینجا شرایط خود را داریم. این بدین معنی است که کمک های ما با پیش شرط هایی وابسته خواهد بود. حکومت افغانستان باید خود پیشرفت ها در اصلاحات را نشان دهد. مثلاً نیاز به جلوگیری از فساد می رود. هنوز به موارد زیادی از تغییرات و اصلاحات در افغانستان نیاز می رود. نباید فراموش کرد که حکومت فعلی نمی تواند در ظرف یک و نیم سال همه اشتباهات 13 تا 14 سال حکومت قبلی را اصلاح کند و تغییر وارد کند.

ما در ماه اکتوبر سال روان یک کنفرانس بزرگ کشورهای پول دهنده را در بروکسل داریم. در این کنفرانس جامعه بین المللی تعهدات اش را برای افغانستان برای سه تا چهار سال آینده تمدید می کند. در این کنفرانس حکومت افغانستان نیز به پاسخگویی کشانده می شود. مثلاً حکومت افغانستان تا حال چه کارهای را انجام داده است، چه پیشرفت ها در اصلاحات، طور مثال، در قانون انتخابات وجود داشته است. همچنین تحت چه شرایطی می توانیم افغانستان را کمک کنیم؟

یکی دیگر از ساحاتی که ما با حکومت افغانستان همکاری نزدیک داریم عبارت است از مبارزه با قاچاق. ما همچنین پروژه پولیس آلمان داریم و علاوه بر این نباید فراموش کنیم که حضور نظامی ما همچنان ادامه دارد و مصروف آموزش نیروهای افغان هستیم. این امر از لحاظ روانی یک عامل بسیار مهم است که افغان ها می بینند که جامعه بین المللی، به ویژه آلمان در کشور شان حضور دارند و باقی می مانند. این امر می توانند افغان ها را تشویق کند که وقتی جامعه بین المللی در افغانستان می ماند پس ما هم می مانیم، وقتی می خواهند ما را کمک کنند، پس می گذاریم کمک مان کنند.