در صنف‌های درسی افغانستان از ابزارهای تکنولوژیک خبری نیست. هنوز تباشیر و تخته سیاه ابزارهای معمول نوشتن و تمرین کردن است. برخی مکتب‌ها چوکی و میز دارند، اما هستند مکتب‌هایی که دانش آموزان آنها روی کف اتاق می‌نشینند. حتی برخی دانش آموزان به دلیل نبود ساختمان در فضای آزاد درس می‌آموزند.

کوریای جنوبی در نظام تعلیمی خود خیلی زیاد به رسانه‌های دیجیتال تکیه می‌کند. کمپیوتر و انترنت در هر صنف درسی قابل دسترس است و حکومت تصمیم دارد کتاب‌های الکترونیک را جایگزین همه کتاب‌های درسی کند. برای فراهم ساختن این خدمات برای کودکان خانواده‌های فقیر، به آن‌ها به صورت مجانی تبلت داده می‌شود.

در کشور غنا هم همان تباشیر است و تخته سیاه. میزان افراد باسواد در این کشور نسبت به همسایه‌هایش بالاتر است زیرا مکتب تا صنف ششم مجانی است. اصولاً کودکان مکلف اند که تا صنف نهم مکتب بروند. اما اکثر کودکان در حاشیه‌های کشور به زبان رسمی آموزشی، یعنی انگلیسی صحبت نمی‌توانند.

شاگردان در این مکتب در آلمان هرگز از پنسل و کتابچه استفاده نمی‌کنند بلکه از تخته‌های سفید و نت‌بوک کار می‌گیرند. هدف تقویت تعامل با وسایل دیجیتال و شایستگی دانش آموزان در بخش رسانه‌های دیجیتال است.

در کشورهای صنعتی، رفتن به مکتب چیزی بیشتر از فراگیری آموزش‌های ابتدایی است. این شاگردان چهار ساله در مکتبی در آیووای ایالات متحده امریکا مشتاقانه به معلم شان گوش می‌دهند. در کشورهای با درآمد بالا، 70 درصد شاگردان پیش از رفتن به مکتب ابتدایی آموزش را شروع می‌کنند، اما برعکس در کشورهای با درآمد پایین، از هر 20 کودک یک تن به آموزش پیش از مکتب دسترسی دارد.

در کنیا همه شاگردان می‌توانند تا صنف هشتم مجانی درس بخوانند. اما بسیاری‌ها پیش از رسیدن به صنف هشتم از مکتب دست می‌کشند، زیرا والدین شان نمی‌توانند کتاب، کتابچه، لباس، بوت و دیگر لوازم مکتب را فراهم کنند. مکتب‌های دولتی امکانات محدود دارند. پول‌داران فرزندان خود را به مکتب‌های خصوصی می‌فرستند.

در انگلستان بسیاری شاگردان با یونیفورم به مکتب حاضر می‌شوند. باور به این است که یونیفورم آن‌ها را کمک می‌کند که خود را در محیط مکتب یافته و به یادگیری بیشتر تمرکز کنند. برخلاف کشورهای فقیر، اینجا خانواده‌هایی که توانایی تهیه کردن یونیفورم را ندارند، دولت این کار را انجام می‌دهد.

اگر ساختمانی وجود نداشت، می‌شود ابتکاری کرد و مانند آنچه در این تصویر در پاکستان می‌بینید، در فضای آزاد درس خواند. پاکستان بودجه تعلیم و تربیه را کاهش داده و سرمایه گذاری در بخش نظامی را بالا برده است. شاگردان بیش از هر کس دیگر این مشکل را درک می‌کنند.

جنگ‌های داخلی و سلطه طالبان بر افغانستان باعث شد که تعداد زیادی از کودکان از دسترسی به مکتب محروم بمانند. از هر چهار زن تنها یکی می‌تواند بخواند و بنویسد و 52 درصد مردان باسواد اند. هنوز مکاتب کافی در افغانستان وجود ندارند و کمبود معلم و مواد درسی نیز محسوس است.

سودان جنوبی وضعیت مشابهی دارد و تنها 16 درصد زنان می‌توانند بخوانند و بنویسند. تعلیم دختران هدف اصلی سازمان‌های امدادی خارجی است. نظام تعلیمی این کشور به دلیل سال‌ها جنگ کارآیی ندارد. در چند مکتب محدود نیز چوکی و میز کمبود است.

شاگردان در مناطق روستایی برازیل چنانچه در این تصویر دیده می‌شود در مکتب‌های با امکانات محدود درس می‌خوانند. هرچند برازیل یک کشور رو به رشد صنعتی است، اما فاصله میان فقیر و غنی خیلی زیاد است. فقیرترین مردم این کشور مربوط به قشر دهقان و زراعت پیشه اند.

کودکان روستای کوهستانی اتوله ار در منطقۀ لیانگشان در ولایت سیچوان چین طاقت فرساترین راه به سوی مکتب را طی می کنند. آنها همه روزه مجبور اند راه خطرناکی را در صخره کوه به بالا بروند و پس از ختم مکتب دوباره از همین مسیر پایین شوند.

این کودکان حدود ۹۰ دقیقه از یک زینۀ لرزان ریسمانی به بالا می روند. تا حال چندین بار کودکان از این زینۀ خطرناک به پایین سقوط کرده و شماری هم مرده اند. حالا ولایت سیچوان تصمیم گرفته است که یک زینۀ فلزی روی این صخره ها بسازد.

وضعیت تنها در روستای کوهستانی اتوله ار چنین نیست. در قریه های منطقۀ گوانگشی در جنوب چین کودکان به خاطر رسیدن به مکتب نونگیونگ مجبور اند دو ساعت یک راه چوبی را از فراز کوه به پایین بپیمایند. این راه خطرناک چوبی هیچ کتاره ای هم ندارد.

کودکان مکتب به خاطر رسیدن به روستای کوهستانی گولو در ولایت سیچوان مجبور اند چندین ساعت یک راه باریک کوهی را به طرف بالا بپیمایند. این راه در برخی از جاها تنها حدود ۵۰ سانتی متر عرض دارد. اگر این قسمت ها چسبیده با صخره طی نگردد، خطر سقوط در پرتگاه وجود دارد.

راهی را که این کودکان به سوی مکتب می پیمایند، شاید مثل راه های مکتب در روستای گولو خطرناک نباشد، اما بسیار طاقت فرسا است. ظاهره از مراکش همه روزه ۲۲ کیلومتر را از طریق سنگلاخ ها به سوی مکتب می پیماید. ظاهره ۴ ساعت در رفت و آمد مکتب صرف می کند.

کسی که در منطقۀ بویولالی اندونیزیا بخواهد به مکتب برود، نخست باید یک آزمون کاملاً دیگری را موفقانه سپری کند، آزمون حفظ تعادل روی یک پل باریک بر فراز رودخانه پیپه. آنهای که عجله دارند حتی با بایسکل از این پل چوبی می گذرند. این یقیناً کار سهلی نیست.

یک مورد شگقت انگیز دیگر از اندونیزیا: این پل لرزان در ناحیۀ حکومتی لیباک مدت زیادی تنها از یک ریسمان آویزان بود. کودکانی که می خواستند به آن سوی رودخانه به مکتب بروند، مجبور بودند این راه خطرناک را طی کنند. در این میان این پل حالا ساختمان جدیدی دارد.

ماجراجویی ناشی از ضرورت محض: کودکان یک روستای دورافتادۀ ولایت ریزال در فیلیپین با همچو قایق های که از بانگس ساخته می شوند، راه مکتب را می پیمایند. روزانه میلیون ها کودک مجبور اند از همچو موانع در راه مکتب بگذرند.

دو پسر فیلیپینی روی یک تیوب باد کردۀ موتر از مکتب به خانه می روند. آنها در این راه از یک بخش تُندآب رودخانه می گذرند. یونیفورم مکتب شان باید برای روز آینده کاملاً خشک باشد.