فضای زندگی در کلان شهر مالی آسیایی هانگ کانگ به دلیل قیمت بالای املاک بسیار تنگ است. از یک توالت و آشپزخانه چهار خانواده به طور مشترک استفاده می کنند که این خود یک چالش است.

شیائوی ۶۰ ساله در یک آپارتمان کوچک تقسیم شده در یکی از بلند منزل‌های هانگ کانگ زندگی می‌کند. او در حال پختن غذایی مانند آشک در آشپزخانه کوچکی است که چهار خانواده باید به طور مشترک از آن استفاده کنند. حدود ۲۰۰ هزار نفر مانند او در این شهر اینگونه زندگی می‌کنند.

شیائو که در داخل اتاقی کوچک بر روی تخت اش نشسته و بر روی یک میز کوچک غذایش را می خورد، می گوید که «این خیلی کوچک است. زندگی در اینجا واقعا آرام بخش نیست.» او مجرد است و از سه سال به این سو در این در شرایط زندگی می‌کند چرا که او توانایی پرداخت هزینه های آپارتمان بهتری را ندارد.

بسیاری از مردم در هانگ کانگ در فضای به طور میانگین شش متر مربع زندگی می‌کنند که تقریبا نصف فضایی است که برای پارک کردن یک موتر نیاز است. این شهر که از ۱۴ سال به این سو گرانترین شهر جهان محسوب می شود، با نابرابری شدید مبارزه می‌کند. از این رو حکومت در ماه اکتوبر حداقل استندردها را برای فضای زندگی و ایمنی در سرپناه‌های مشترک و تقسیم شده را اعلام کرد.

ظاهرا هانگ کانگ برنامه ریزی کرده است که تا سال ۲۰۴۹ تمام خانه های تقسیم شده و مشترک را لغو کند. علاوه بر این باید مدت انتظار برای دریافت خانه‌های اجتماعی که در حال حاضر تا پنج و نیم سال طول می‌کشد، به میزان قابل توجهی کاهش یابد. همزمان دولت می‌خواهد که ساخت مسکن‌های بیشتری را پیش ببرد.

این خانه از شش متر مربع هم کوچکتر است. کواک کوی کارگر ساختمانی بازنشسته ۶۵ ساله از ۱۵ سال به این سو در این خانه‌های موسوم به خانه تابوت مانند زندگی می‌کنند. کرایه این سرپناه کوچک که به اندازه یک تخت خواب یک نفره است، معادل ۳۳۰ یورو در ماه است.

کواک کوی می‌گوید که هوا زیاد گرفته است. یک یا دو دستگاه ونتیلاتور کافی نیست. این غیر قابل تحمل است. هوا جریان ندارد و نمی توانم کلکین ها را هم باز کنم، چون موش ها وارد می‌شوند. خانه در کنار کانال فاضلاب است. او می گوید که برای جریان یافتن هوای تازه دروازه اتاق اش را باز می‌ماند و به این ترتیب از حریم خصوصی خود چشم پوشی می‌کند.

وانگ چی کونگ در یک خانه به مساحت چهار متر مربع با پرداخت کرایه ماهانه معادل ۳۶۰ یورو زندگی می‌کند. از دو سال به این سو او اینجا زندگی می‌کند و بعد از سکته مغزی و افزایش کرایه خانه به کمک‌های اجتماعی وابسته بود. وانگ روزهایش را در چاپخانه ها و کتابخانه‌ها می‌گذراند و می‌گوید «آدم باید تحمل کند.» او افزود «امیدوارم که به زودی یک آپارتمان اجتماعی بگیرم.»

سزه لای شان معاون سازمان غیردولتی (SoCO) می‌گوید: «این نوع خوابگاه مایه شرم هانگ گانگ است. او خواستار شرایط زندگی بهتر است.