در "شیرو کینه" همواره صدای شلیک به گوش می رسد. شورشیان طرفدار روسیه که در این قریه سه هزار نفری موضع دارند، می توانند حتی مخالفان خود را در حومه شهر ببینند. در بعضی مناطق فقط 500 متر بین شورشیان و سربازان وفادار به حکومت فاصله وجود دارد. از قریه "شیرو کینه" که در جنوب شرقی اوکرایین قرار دارد، خط فاصل بین نیروهای حکومتی و شورشیان می گذرد.

در ده کیلومتری غرب این قریه، شهر "ماریو پول" که تحت کنترول اردو اوکرایین است، موقعیت دارد. شورشیان می خواهند این شهر بندری واقع در بحیره "آزوف" را تحت کنترول خود داشته باشند. حکومت در کیف گمان می کند که جنگ بزرگ بعدی در ماریوپول صورت خواهد گرفت. گفته می شود که روسیه نیز این جنگ را حمایت خواهد کرد زیرا از این طریق می تواند به شبه جزیره کریمیا که به روسیه الحاق گردیده، راه مواصلاتی پیدا کند. از طریق قریه "شینو کینو" می توان به ماریوپول رسید.

تاتیانا بابیکوفا هنوز هم در "شیرو کینه" زندگی می کند. او آخرین فرد از خانواده اش است که در جاده ای به نام "شتپنایا" باقی مانده است. او نزدیک خانه والدینش ایستاده است و با ناظران "سازمان امنیت و همکاری اروپا" صحبت می کند. این بار، شورشیان اجازه عبور را برای کارمندان این سازمان داده اند. اما همیشه چنین نیست، هر چند در آتش بسی که در اواسط ماه فبروری روی آن در مینسک، پایتخت روسیه سفید توافق صورت گرفت، در مورد آزادی کامل نمایندگان جامعه بین المللی موافقت گردید.

"این چه نوع آتش بسی است؟"

با وجود آتش بس که در اواسط ماه فبروری روی آن توافق گردید، قریه "شیروکینه" یکی از مکان هایی است که در آن تقریبا هر روز جنگ ادامه دارد. تاتیانا بابیکوفا می گوید که "انسان نمی تواند اینقدر انرژی داشته باشد که این همه را تحمل کند". در جریانی که او صحبت می کند باز هم شلیک صورت می گیرد. تاتیانا 63 ساله به صحبت هایش ادامه می دهد و می گوید: «چگونه باید در اینجا انسان خود را احساس کند؟ دیروز هاوان شلیک گردید، یک نارنجک در یک خانه مسکونی اصابت کرد، آیا این چه یک آتش بس است؟»

اکثریت بیجاشدگان زنان هستند

بیش از 30 فرد ملکی در قریه "شیرو کینه" هنوز باقی مانده اند. بیشتر ساکنان این قریه در ماه های اخیر فرار کرده اند. شش ماه پیش، هنوز این قریه تحت کنترول نیروهای اوکرایینی قرار داشت اما فعلاً شورشیان در اینجا موضع گرفته اند. البته گفته می شود که بعد از درگیری های شدید شورشیان توانستند در این قریه موضعگیری کنند. کم خانه در امتداد جاده اصلی این قریه شیشه های سالم دارند. برق، آب آشامیدنی در این قریه وجود ندارد. بعضاً کمیته بین المللی صلیب سرخ به مردم کمک می رساند؛ اما این کمک ها نامنظم اند. هر زمان که شورشیان به آنها اجازه می دهند به قریه وارد شوند، این کمیته می تواند کمک ها را برساند. سازمان امنیت و همکاری اروپا تلاش می کند تا با ساکنان باقی مانده این قریه ارتباطات خود را قایم نگهدارد. این یگانه اقدام حفاظتی است که این سازمان می تواند برای باشندگان قریه انجام دهند.

اکثر ساکنان این قریه چون تاتیانا بابیکوفا زن هستند. او می گوید: «من فکر می کنم این پایانی برای من است؛ همین تازگی یک روس اینجا آمده بود و یک لیست را با نام ها و آدرس های ما تهیه می کرد. این مرد روسی گفت که او یک مادر مثل من دارد». بابیکوفا در ادامه می گوید که او به مرد روسی گفته است که شوهرش روسی بوده است و کودکانش هم اوکرایینی و هم روسی اند. شاید کمک کند که او را بعد از این آرام بگذارند. ترس در زندگی روزمره بابیکوفا حکمفرما است. "شاید من پس از امروز دیگر زنده نباشم. من اصلاً اجازه ندارم که این همه را برای شما تعریف کنم". چند روز بعد گفته شد که بابیکوفا بعد از بازدید ناظران سازمان امنیت و همکاری اروپا تهدید شده است. اگر او بعد از این در مورد زندگی و یا اوضاع قریه صحبت کند، توسط شورشیان کشته می شود.