اکثر مردم زراعت پیشه افغانستان 9 ماه تمام زحمت می‌کشند تا اعاشه خانواده خود را تامین کنند. زراعت سنتی از شاقه‌ترین کارها در روستاهای افغانستان است.

مشکل زراعت افغانستان این است که هنوز ماشینی نشده است. کشت و کار و جمع آوری حاصلات با دست انسان و توسط حیواناتی مانند گاو و مرکب انجام می‌شود.

آمار وزارت زراعت افغانستان نشان می دهد که این کشور سالانه حدود هفت میلیون متریک تن گندم نیاز دارد که قادر است پنج میلیون متریک تن آن را تولید کند.

برای دهقانان خرده کار که به شکل سنتی زراعت می‌کنند، پروسه حاصل برداری طولانی و پر از زحمت است.

دهقانان سنتی توان خریداری تراکتور و ماشین آلات را ندارند و صرفاً با کرایه کردن و یا خریدن گاو زراعت و شالی کاری خود را به پیش می‌برند.

کسانی به شغل شان دهقانی است، نه تنها کلان سالان بلکه کودکان شان نیز مجبور اند که در مزرعه کار کنند. مانند این کودک که در مزرعه برنج مصروف کار است.

آمار وزارت زراعت و مالداری افغانستان نشان می‌دهد که حدود 85 درصد مردم مصروف زراعت و مالداری اند.

وزارت زراعت افغانستان می‌گوید که زراعت در این کشور از سال 1381 هجری شمسی به این سو پیشرفت تدریجی داشته است.

پروسه کشت برنج یا شالی کاری پرزحمت و طولانی است.

افغانستان کشور میوه هاست و جغرافیای این کشور دارای اقلیم‌های گونه‌گونی است که انواع مختلف میوه‌ها را نیز دارا است.

برخی میوه‌ها و ترکاری‌ها در فصل برداشت آن بسیار ارزان می‌شود و دلیل آن هم نبود زمینه پروسس و سردخانه برای نگهداری آن می‌باشد.

انار قندهار نام خاص خود را دارد. حالا در برخی ولایت‌ها سردخانه‌ها و زمینه‌های بسته بندی میوه‌ها مساعد شده است.

در یک دهه گذشته کاشت زعفران (در تصویر) و سویابین در افغانستان رواج یافته و حاصلات خوبی نیز داشته است. زعفران افغانستان برای سومین بار لقب بهترین ذایقه دنیا را گرفته است.

این امیدواری وجود دارد که با ماشینی شدن زراعت افغانستان، تولیدات به مراتب افزایش یابد. تا حالا حدود 7850 عراده تراکتور به دهقانان و کوپراتیف های زراعتی توزیع شده است.