رابرت بیلز اعتراف کرده است که در ماه مارچ 2012 نیمه شب دوبار از پایگاه اش در ولسوالی پنجوایی قندهار بیرون شده و 16 فرد ملکی را در یک روستا به قتل رسانده است. بسیاری قربانیان این جنایت بیلز را کودکان و زنان تشکیل می دادند.

بیلز در یک محکمه نظامی در ایالت واشنگتن به هیات منصفه محکمه گفت: «من، حقیقتاً در نزد همه آنهایی که فامیل شان را از آنها گرفته ام متاسف می باشم. من خانواده آنها را به قتل رسانده ام». او افزود کاری را که انجام داده یک "عمل بزدلانه" ناشی از ترس و شجاعت دروغین بوده است.

بیلز در ماه جون براساس توافقی به جرم اش اعتراف کرد تا از مجازات اعدام جلوگیری کند. حالا یک هیات شش نفره قاضیان در مورد مجازات او تصمیم می گیرند که آیا باید به حبس ابد با امکان آزادی به قول شرق بعد از 20 سال محکوم شود.

وکلای مدافع بیلز تلاش کرده اند نشان دهند که بیلز زیر فشارهای روانی ناشی از ماموریت جنگی قبلی اش در افغانستان دست به این کشتار زده است. به گفته این وکلا، بیلز از اختلالات روانی ناشی از رویدادهای جنگی و یک زخم مغزی رنج می برده است.

رابرت بیلز که در حضور هیات منصفه به آهستگی و تأمل صحبت می کرد، گفت که در گذشته خشمگین می شده است و بعد از سومین ماموریت جنگی اش این مشکل برایش بیشتر شده بود. اما او همواره تلاش کرد بود که این مشکل را پوشیده نگهدارد و چنان وانمود کند که او یک فرد عادی است.

این سرباز امریکایی گفت که مسایل جزئی مانند ظرف های ناشسته در آشپزخانه او را عصبانی می ساخت. او بین دوره سوم و چهارم ماموریت اش خود را معالجه کرد، اما احساس کرد که این معالجه نتیجه نمی دهد و آن را متوقف ساخت.

الیسون اگویلر، سخنگوی اردوی ایالات متحده امریکا گفت که به شاهدان این کشتار فرصت داده شده است تا در جلسه محکمه حضور یابند، اما آنها در هنگام ارایه این اظهارات بیلز در آنجا حضور نداشتند.

بیلز گفت: «من امیدوارم که این سخنانم برای آنهایی که به اینجا مسافرت کرده اند ترجمه شود تا به آنها بگویم که من متاسفم. اگر من می توانستم اعضای فامیل آنها را برگردانم، فوراً این کار را انجام می دادم.... من هر باری که به کودکان نگاه می کنم، به این قضیه نیز فکر می کنم».

بیلز که دو فرزند دارد، از همکاران اش در اردوی ایالات متحده امریکا نیز معذرت خواهی کرد: «من عاشق اردو هستم. من با بچه های واقعاً خوب بودم که برخی شان قهرمان واقعی هستند».