اکنون، بعد از گذشت بیش از 12 سال از طولانی ترین جنگ امریکا، این کشور خود را در یک باتلاق سیاسی چنان درهم پیچیده مانند جنگیدن در یک کوهستان می یابد.

حامد کرزی، رئیس جمهور افغانستان که متحد نامنهاد امریکایی ها می باشد، از امضای موافقتنامه امنیتی که پس از ختم ماموریت ناتو، چهارچوب حقوقی حضور نیروهای امریکایی را بعد از پایان سال 2014 می سازد، خودداری کرده است.

کرزی قدرت اش را مدیون مداخله نظامی زیر فرماندهی ایالات متحده امریکا است که رژیم طالبان را سقوط داد، اما این ملیشه ها هرگز به طور کامل شکست نخوردند و به نظر می رسد که جنگ با و یا بدون حضور نیروهای امریکایی ادامه می یابد.

چرا ایالات متحده امریکا مایوس است؟

مقام های ایالات متحده امریکا معتقد بودند که بعد از یک ماه مذاکرات و حمایت لویه جرگه ای که توسط کرزی برگزار شد، این موافقتنامه امضا می شود، اما حالا اکنون حوصله آن ها به سر رسیده است.

تعلل رهبران افغانستان، تلاش های مقام های نظامی ایالات متحده امریکا و دستگاه های استخباراتی این کشور را برای برنامه ریزی ماموریت احتمالی بعد از سال 2014 و بیرون کشیدن سربازان که همین اکنون در دست اجرا است، پیچیده می سازد.

هفته گذشته چاک هیگل وزیر دفاع ایالات متحده امریکا به خبرنگاران گفت: «شما نمی توانید این تاخیر را ادامه دهید، زیرا در یک نقطه با واقعیت های برنامه گذاری و اختصاص بودجه تصادم می کند».

در اساس، گزینه ایالات متحده امریکا که روی میز قرار دارد یا بیرون کشیدن همه نیروها و تنها گذاشتن نیروهای افغانستان در جنگ می باشد و یا این که نیروهایش را بیرون بکشد و صرف 10 هزار آن ها را برای آموزش دادن و حمایت از نیروهای حکومت افغانستان باقی بگذارد.

جنرال مارتین دیمپسی، لوی درستیز ایالات متحده امریکا گفته است که پنتاگون دست کم تا «اوایل تابستان» پیش از آن که تاخیری صورت گیرد، گزینه های نظامی اش را محدود می گرداند.

چه تاثیری بر ناتو دارد؟

اعضای ناتو و متحدان اش که در نظر دارند بعد از سال 2014 نیروهای شان را در افغانستان توظیف کنند، منتظر توافقنامه امنیتی ایالات متحده امریکا و افغانستان اند تا ترتیبات حقوقی را در مورد نیروهای شان با کابل مورد مذاکره قرار دهند.

در صورتی که موافقتنامه امنیتی دوجانبه با ایالات متحده امریکا امضا نشود، برای اعضای ناتو مشکل است حمایت سیاسی از پارلمان های شان به دست آورند.

بنابراین، با توجه به حمایت اندک از این ماموریت در میان مردم کشورهای عضو ناتو، خودداری کرزی از امضای موافقتنامه امنیتی دوجانبه، ماموریت ائتلاف را تهدید به فرسایش می کند.

اندرس فو راسموسن، دبیرکل ناتو گفته است که کابل "تاثیر منفی" عدم امضای موافقتنامه امنیتی با امریکا بر 44 کشور عضو ناتو را "نباید ناچیز انگارد".

کمک های بین المللی کاهش می یابد؟

تاخیر کرزی قبلاً یک نتیجه مشخص بار آورده است. کانگرس ایالات متحده امریکا برای سال 2014 کمک های انکشافی به افغانستان را به نصف کاهش داده و به 1.12 ملیارد دالر پایین آورده است.

سناتور لندسی گراهام، یکی از حامیان پرشور حضور نظامی ایالات متحده امریکا که از کرزی ناامید شده است، هشدار داده است که احتمال دارد همه این کمک ها قطع شوند.

این سناتور جمهوریخواه گفته است: «این تصور که بکوشند از ما چیز بیشتری به دست آورند، باید متوقف شود».

حکومت افغانستان عمدتاً به کمک های بین المللی متکی می باشد و اساساً بدون آن اقتصاد این کشور سقوط می کند.

تنها هزینه تمویل 352 هزار نیروی های امنیتی افغانستان در سال 2013 بالغ بر 6.5 میلیارد دالر بود. اما یک دهه پس از سرازیر شدن میلیاردها دالر پول به کابل، دلگرمی کشورهای پول دهنده رو به کاهش است.

عدم امضای این موافقتنامه، چه تاثیری بر نیروهای امنیتی افغانستان می گذارد؟

به گفته جنرال دیمپسی، وضع پولیس و اردوی افغانستان بهبود یافته است، اما احتمال این که پس از سال جاری نیروهای زیر رهبری ایالات متحده امریکا در این کشور نمانند، آنها را مضطرب ساخته است.

او گفته است که نیروهای افغانستان از این تشویش دارند که «آیا ما برای حمایت شان در آنجا خواهیم بود؟».

طبق یک گزارش بنیاد صلح ایالات متحده امریکا، در شرق افغانستان که خانواده ها دست کم یکی از پسران شان را برای خدمت به اردوی ملی جهت به دست آوردن حقوق و معاش منظم می فرستادند، اکنون برای این کار بی میل اند.

این امر بر اقتصاد چه تاثیری دارد؟

نا معلوم بودن سرنوشت موافقتنامه دوجانبه امنیتی تاثیر موج وار بر کلیت اقتصاد افغانستان دارد.

براساس یک تحقیق بنیاد صلح ایالات متحده امریکا، قیمت زمین و جایدادها رو به کاهش اند، سرمایه گذاران محتاط شده اند و کارهای ساختمانی بطی گردیده اند.

افغان ها کمتر پول خرج می کنند و بیشتر پس انداز می نمایند و تصمیم دارند در صورت برهم خوردن وضع امنیتی از کشور فرار کنند. تاجران کالاهای کمتری وارد می کنند.

دهقانان نیز کوکنار بیشتر می کارند تا تکیه گاهی در برابر حوادث ناگوار غیرقابل پیش بینی داشته باشند و دیگران تخم تریاک را همچون بیمه ای در دست شان نگه می دارند.