فرانسه و بریتانیا در این ارتباط با هم کار می کنند. در مسائل نظامی همکاری بین پاریس و لندن بدون مشکلی جریان دارد. هر دو قدرت اتومی مشکل مشابه دارند. بعد از انتخابات اتحادیه اروپا دست کم از لحاظ نظری ایجاب می کند که به موضوع دیگری هم بپردازند، زیرا در هر دو کشور احزاب دست راستی عوامگرا بهترین نتایج را به دست آورده اند و این امر هردو حکومت را در تنگنای خوفناکی قرار داده است.

حزب استقلال بریتانیا با نیگل فیریج رهبر پرطرفدارش 24 نماینده به پارلمان جدید اروپا می فرستد. حزب محافظه کار حاکم بریتانیا که دیوید کامرون عضو آن است، 19 کرسی را به دست آورده است.

در فرانسه اوضاع حتا از این هم بدتر است: حزب دست راستی جبهه ملی لوپن 24 کرسی به دست آورده است که یازده کرسی بیشتر از حزب حاکم سوسیالیست ها می باشد. اکنون لندن و پاریس در صدد یافتن پاسخ های سیاسی به این پیروزی دست راستی ها می باشند که یک زلزله سیاسی در این دو کشور عنوان شده است، اما این راه حل ها نمی تواند بسیار از هم فرق داشته باشند.

تهدید مشابه، پاسخ های متفاوت

کامرون گفت: «ما در اروپا ضرورت به تغییر داریم». برای محافظه کاران تغییر به معنای آن است که «( اتحادیه) اروپا باید خود را متمرکز به رشد اقتصادی و ایجاد شغل کند. ما ضرورت به رهیافتی داریم که قبول کند بروکسل بسیار بزرگ، بسیار ریاست مآب و بسیار مداخله گر شده است». کامرون خواهان اتحادیه اروپا تا جایی است که ضرورت باشد. آنچه این نخست وزیر می خواهد بیان دارد، این است که اتحادیه اروپا بسیار کمتر از پیش باشد.

کامرون برای به اجرا در آوردن برنامه اش به متحدان و هوادارانی ضرورت دارد که ترجیح می دهد آن ها در بین کمیسیون اتحادیه اروپا باشند. اگرچه کامرون واضحاً چیزی به زبان نیاورد، اما او می خواهد مانع ریاست ژان کلود یونکر در کمیسیون اتحادیه اروپا شود که از هواداران همکاری های نزدیک تر در اتحادیه اروپا است. او می گوید: «ما در رهبری به کسانی نیاز داریم که برای اروپایی کار کند که باز، رقابت گرا و انعطاف پذیر باشد، نه مانند گذشته».

کامرون تنها کسی نیست که خواهان تغییر، رشد و ایجاد شغل زیادتر است. فرانسوا اولاند از عین چیز جانبداری می کند، اما او می خواهد مشخصات وظایف ریاست کمیسیون اتحادیه اروپا را چنان توصیف کند که با طرح کامرون فرق دارد.

در حالی که کامرون بر نیروهای بازار اعتماد می کند، اولاند می خواهد کشورش را از آن ها حفاظت کند. او می گوید: «من می خواهم مجوزی به کمیسیون داده شود تا خود را به رشد، استخدام و انرژی و حمایت بیشتر متمرکز سازد».

همه رشد بیشتر می خواهند، اما چگونه؟

جناح راست عوامگرای فرانسه انتخابات را با منشوری برده است که جهانی شدن و اتحادیه اروپا را نکوهش می کند و جانبدار برگشت به یک دولت ملی دارای حاکمیت است. اما اولاند نمی خواهد مانع نفوذ اتحادیه اروپا شود، بلکه حتا می خواهد به این اتحادیه مسئولیت های بیشتری جهت حل مشکلات کشور خودش بدهد.

اولاند گفت: «هرگاه از هر چهار نفر در فرانسه که بنیادگذار اتحادیه اروپا است، یکی به راست افراطی رای بدهد، در آن صورت ما یک مشکل داریم. اما این تنها مشکل فرانسه نیست، مشکلی است برای همه اروپا». از این جا است که معلوم می گردد که چرا وی از آغاز کارش به این سو به تلاش هایش برای دادن یک جهت گیری جدید به اتحادیه اروپا- اتحادیه ای که بیشتر برای رشد اقتصادی کوشش کند - ادامه می دهد.

در نشست سران اتحادیه اروپا که روز سه شنبه (27 می) برگزار گردید، روشن نشد که ابتکارات برای رشد بیشتر چگونه خواهند بود و چگونه می توان آن را تمویل کرد. اما اولاند قرضه های بیشتر و سیاست های شُل در قسمت بودجه را برای کشورش رد کرد.

به جای آن، او روی سرمایه گذاری بیشتر در تکنالوژی های جدید و متنوع ساختن منابع انرژی در اروپا تاکید نمود. این که چنین اقداماتی چگونه می تواند به رفع بیکاری در فرانسه کمک کند، معلوم نیست. از نگاه ایمیلیانو گروسمن، تحلیلگر در پاریس، معلوم نبودن اقدامات مشکل کلیدی رئیس جمهور است. او گفت: «از مدت های طولانی به این سو کدام پیشنهاد واضح از جانب فرانسه وجود نداشته است که اروپا چه جهت گیری را باید انتخاب کند».

مرکل به مثابه میانجی

هرچند استراتژی رشد اقتصادی در هاله ابهام باقی مانده است، اولاند به مسأله دیگری کاملاً متعهد است. برعکس کامرون، رئیس جمهور فرانسه نمی خواهد نهادهای اتحادیه اروپا را دو باره تعریف و دوباره ترسیم کند. او گفت: «ما نیاز به تغییر قرارداد (اتحادیه اروپا) نداریم». او با گفتن این مطلب که «فرانسه اروپاست. و (اتحادیه) اروپا بدون فرانسه نمی تواند وجود داشته باشد و نمی تواند به جلو برود»، در مورد جهت گیری سیاست کشورش شک و تردیدی باقی نگذاشت.

اروپای بیشتر و یا اروپای کمتر: فرانسه و بریتانیا پاسخ های متضادی در رابطه با عروج مخالفان اتحادیه اروپا در کشورهای شان دارند. انگلا مرکل صدراعظم آلمان فدرال که با هر دو کشور از نزدیک همکاری کرده است، می خواهد بین این دومین و سومین کشورهای بزرگ عضو اتحادیه اروپا میانجیگری کند.

برعکس اولاند و کامرون، دست کم مرکل موضعش را در قبال این مسأله که چه کسی مقام ریاست کمیسیون اتحادیه اروپا را بگیرد، محتاطانه مشخص ساخته است. او به مثابه یک عضو گروه احزاب مردمی اروپایی گفت: «ژان کلود یونکر نامزد اصلی ما برای ریاست کمیسیون اتحادیه اروپا است».