عاشق درس دادن به کودکان است. ۱۵ سال است جهانگردی می کند و به کشورهای زیادی سفر کرده است. حالا در جایی دور افتاده و محروم و در کشوری درگیر جنگ و منازعه ماندگار شده و به دختران و پسران کودک و نوجوان زبان انگلیسی درس می دهد. مونیکا حالا صبح تا ظهر معلم حدود ۱۳۰ کودک دانش آموز در مکتب "رهنورد نور" است و ظهر تا عصر را به ۴۰ نوجوان و جوان فعال اجتماعی، فرهنگی و هنری رایگان آموزش می دهد؛ آموزشگاهی که خانه وی شده است.

مونیکا در اتاقی محقر و ساده زندگی می کند. زبان فارسی را آموخته و می تواند با مردم محلی به راحتی صحبت کند. از آنجایی که سال ها در زمینه جوامع و فرهنگ های مختلف مطالعه و تحقیق کرده، خودش را با رسم و رواج های محلی در لعل و سرجنگل مدغم کرده است. مونیکا چادر می پوشد، شئونات اسلامی را رعایت می کند و به باورهای آنان احترام دارد.

مونیکا قبلا به ولایت های کابل، بامیان و بدخشان سفر کرده است. اما حدود پنج ماه است که در ولایت غور مسکن گزین شده است. او می داند وضع امنیتی افغانستان مناسب نیست، اما لعل و سرجنگل را جایی تقریبا آرام با مردمی ملیح و تشنه آموزش یافته است. او به زبان دری شکسته و لهجه دار گفت: «در ولایات کابل، هرات، بلخ و بامیان خارجی ها و موسسات هستند و به بعضی ها کمک می کند؛ اما در لعل و سرجنگل خارجی ها نیست که به اطفال کمک کنند. به همین دلیل این محل را انتخاب کرده ام».

مرتبط: فعالان مدنی: ۸۰ هزار کودک درغور از مکتب محروم شده اند

وی برای تحقیق در مورد جامعه، فرهنگ و سبک زندگی مردم افغانستان آمده بود و در مسیر بازگشت از فیروزکوه مرکز ولایت غور تصمیم گرفت در ولسوالی لعل و سرجنگل برای آموزش کودکان باقی بماند. جامعه متنوع افغانستان از نظر دینی، زبانی و فرهنگی برای تحقیقش جذاب است. اما جنگ، ناامنی، وضع حقوق بشری و مخصوصاً وضع کودکان و زنان ناراحت اش می کنند. مونیکا افزود: «من در تلویزیون تصاویری از جنگ در افغانستان را دیدم و فهمیدم که کشوری کوهستانی است و مردمی دهقان و فقیر دارد. خیلی علاقمند شدم به مردمش کمک کنم».

ولایت غور یکی از ولایت های محروم افغانستان است. حاکمیت قانون مثل خیلی جاهای دیگر کم است و هرازگاهی گزارش هایی از خشونت، محاکم صحرایی، قتل، تجاوز و شکنجه از آنجا نشر می شوند. شورشیان مخالف حکومت نیز در آنجا نفوذ دارند. اما مونیکا به عوامل دخیل در این جنگ کاری ندارد و می خواهد با آموزش به آینده این کشور کمک کند. وی افزود: «من می خواهم به این اطفال نازنین کمک و همکاری نمایم تا آنان زبان انگلیسی را که یک زبان بین المللی است، یاد بگیرند و در آینده در دانشگاه های مختلف راه پیدا نمایند و ادامه تحصیل بدهند». او وضع آموزشی کودکان امروزی که بزرگسالان آینده هستند را در سرنوشت افغانستان بااهمیت می داند. وی اضافه کرد: «خوشبختانه مردم لعل و سرجنگل علم پرور هستند و دختران و پسران شان را اجازه می دهند که علم بیاموزند».

مونیکا حالا با لباس محلی ولایت غور به کودکان و جوانان این کشور زبان انگلیسی را با روش های مدرن درس می دهد و این روش ها را به آموزگاران محلی نیز می آموزد. مسئولان محلی می گویند از زمانی که این بانوی پولندی به ولسوالی شان آمده، روش تدریس در مکاتب معیاری تر شده است.

عزیز مهدی، موسس مکتب رهنورد نور می گوید:«مونیکا برای دختران و زنان زمینه تحصیل را فراهم ساخته و با روش های جدید مانند نمایش فیلم، استفاده از پروژکتور به آنان درس می دهد. مهربانی اش با شاگردان سبب شده که دانش آموزان به صورت عالی و خوب انگلیسی را فرا گیرند».

 این آموزگار رضاکار پولندی گفت که احتمالا شش ماه دیگر نیز در این ولسوالی رایگان درس خواهد داد. دانش آموزانی که در صنوف انگلیسی این بانوی پولندی شرکت کرده اند، اکثراً می توانند کم و بیش انگلیسی صحبت کنند؛ کسانی که مونیکا آرزو دارد زمانی بتوانند دانش شان را به دیگر نقاط نیازمند جهان منتقل کرده و سفیران صلح افغانستان باشد.

اسحاق اکرمی، غور