پرستور مهریار، هنرمند که 22 سال است در آلمان زندگی می کند، هنوز جشن عید در زمان کودکی اش در افغانستان را به یاد دارد. آن روزها برای او خاطرات فراموش ناشدنی است که هنوز در ذهن اش زنده است.

افغان ها در آلمان و دیگر کشورهای اروپایی نیز مراسم عید را برگزار می کنند، اما آن طور که خانم پرستو می گوید، عید در بیرون خلاهایی دارد و خلاصه این که «گرمی عید کابل را نمی توان در آلمان یافت».

وقتی از خانم پرستو خواستیم یکی از خاطراتش را بازگو کند، گفت: ««زندگی من هر قدم اش خاطره بود. بودن در افغانستان خودش یک خاطره بود، چیزی فراموش ناشدنی». او تصمیم دارد در عید قربان به افغانستان برود و آنجا کنسرتی اجرا کند.

داوود سرخوش دیگر هنرمندی است که سال ها از افغانستان دور می باشد و در اتریش زندگی می کند. او می گوید هدیه عیدی اش «آرزوهای صمیمی، نیک و زیبایی برای مردم افغانستان است».

سرخوش زندگی را «مشتی از خاطره ها» می داند. وقتی از او خواستیم خاطره ای را با مخاطبان ما شریک بسازد، گفت: «روزگاری که گذشت، راستش روزگار خوبی نبود. اما با وجود آن هم بهترین خاطره برایم امیدواری مردم افغانستان بوده است. هیچ وقت، در بحرانی ترین اوضاع امید شان را از دست ندادند و همین سبب شد که از زندگی خبری باشد».

شاید منظور سرخوش روزگاری باشد که درد جنگ و مهاجرت از نغمه های دنبوره و در میان  تصنیف های هر آهنگ اش نمود می یافت و برای «مسافر» و از «دل هایی که به تنگ آمده بودند»، می خواند.

خانم پریسا مرسل، هنرمند افغان که در امریکا زندگی می کند نیز خاطرات زمان کودکی در افغانستان را هنوز فراموش نکرده است. او که روزگاری با آهنگ «هر کی مرا از تو جدا می کنه، در به در و بی سر و پا می کنه» شهرۀ خلق شده بود، می گوید از دوره کودکی که عیدی می گرفت، خاطراتی دارد که هرگز فراموش نمی شود.

ولید اعتمادی، هنرمندی که در آلمان مصروف کارهای هنری برای کودکان افغان است، به مناسبت عید فطر آرزو می کند وضعیت کودکان افغانستان بهتر شود. او که بارها برای کودکان افغانستان کنسرت برگزار کرده، می گوید خاطره خوش زندگی اش این است که مدت 12 سال است برای کودکان افغانستان کار می کند و با یک سازمان حامی کودکان در ساخت مکتب هایی در هرات و کلینکی در کابل از طریق برگزاری برنامه های هنری کمک کرده است.

ولید اعتمادی می گوید: «آرزویم از هنرمندان این است که اگر بتوانند کنسرتی برای اطفال عزیز اجرا کنند و کمک اش را به افغانستان انتقال بدهند و یک چیزی از آن درست کنند». 

حسین انوش، هنرمندی که در همین ستدیوی رادیو دویچه است، به صورت زنده زمزمه می کند که «بیا که عیدی کنیم، نغمه هستی زنیم، سرور و مستی کنیم».

انوش به یاد دارد که بیشترین تحفه عیدی که گرفته بود، «پنجاه افغانی زمان شاهی» بود. او سال هاست که در آلمان زندگی می کند و در کنار کارهای هنری، نطاق و خبرنگار است.

و سرانجام، نذیر خارا هنرمند پرکار افغانستان را در حال پوشیدن لباس گیرآوردیم، وقتی که می خواست برود دیدار دوستان و همسایه ها. او درحالی که لباس هایش را می پوشید، آهنگی را که تصویری از مناظره ای میان پدر و پسر است، زمزمه کرد:

«پدر می رم به دنبالش دعا کن، سپردم با خدا و با قضا کن/ 
پدر: دمی پیری توانایی من باش، عصای دست تنهایی من باش».

و همین طور، طاهر شوقی نیز با زمزمه یکی از آهنگ هایش عیدی را برای شنوندگان تبریک می گوید و برای مردم آرزوی خوشبختی و سعادت می کند. الطاف حسین سرآهنگ را نیز در هرات پیدا کردیم. او از پراکنده شدن هنرمندان و خانواده ها شکایت می کند و روزی را به یاد می آورد که خانواده اش یکجا زندگی می کرد.

نادیه فضل، نبیله کریمی الکوزی و پروانه علی زاده با هنرمندان گفتگو کرده اند.

عارف فرهمند
ویراستار: روح الله یاسر