بدترین خاطره ها

طالبان هرچند مخالف فوتبال بودند، اما بعدها به مردم اجازه داده بودند که فوتبال بازی کنند. چند دقیقه پیش از آغاز مسابقات در غازی استدیوم، اعدام ها اجرا می شد و طالبان دست مجرمین را می بریدند. استدیوم بوی خون می داد و فوتبالیستان مجبور بودند مسابقات شان را بر روی لکه های خون انجام دهند.

نجیب الله نجم از کسانی که در آن دوران در غازی استدیوم فوتبال کرده، می گوید: «از قتل و قتالی که در میدان فوتبال بود بسیار رنج می بردیم. حتا در این روزها هنگام فوتبال وقتی به جاهایی که اعدام شده بود می رسم، خود را کناره می کنم چرا که در آنجا خون ریخته بود». شکل اعدام طوری بود که طالبان تمام بدن و صورت مجرم را با لباس سیاه می پوشاندند و بعد بر او شلیک می کردند..

محمد عزیز ابوالفضلی، مربی تیم ملی فوتبال افغانستان که در دوران طالبان نیز در غازی استدیوم فوتبال کرده است، می گوید شاهد صحنه های وحشتناکی در آن دوران بوده است. ابوالفضلی می افزاید: «بدترین خاطره از روزی دارم که چند زن را در استدیوم آوردند و آنها را رگبار کردند. کودکان و بستگان آنها فریاد می زدند و ناله می کردند. آن روزها را هرگز فراموش نمی کنم».

فوتبالیستان ریش های دراز داشتند و برای شان اجازه پوشیدن یونیفورم مخصوص فوتبال داده نمی شد. پوشیدن لباس های ورزشی در آن زمان حرام بود. هزاران جوان بیکار برای تماشای اعدام در غازی استدیوم تجمع می کردند چون مصروفیت دیگری نداشتند.

آقای ابوالفضلی می گوید انجام مسابقات فوتبال در دوران طالبان با ترس و دلهره همراه بود زیرا طالبان شلاق به دست داشتند و در اوقات نماز با جبر و اکراه تماشاچیان و بازی گران را به نماز می بردند.

ابوالفضلی می گوید: «طالبان می آمدند و با شلاق مردم را می دواندند و به زور به نماز می بردند. مردم هم بی و ضو و با وضو می رفتند نماز می خواندند». او می گوید طالبان در بسیاری موارد ورزشکاران را مجبور می کردند که یک وقت نماز را حتا شش بار بخوانند.

به گفته این ورزشکاران، روسا و مسوولان کمیته ملی المپیک ملاهایی بودند که بویی از ورزش نمی بردند و ریاست های فدراسیون ها به صورت نوبتی در بین ملاها تقسیم می شد.

ورزشکاران افغان می گویند ارتباط ورزشکاران افغانستان در زمان طالبان با جهان قطع بود و در دوران پنج ساله طالبان هیچ ورزشکاری به خارج از افغانستان سفر نکرد.

آقای نجم می گوید طالبان مخالف میز و چوکی بودند و در دفاتر المپیک نیز دوشک و بالشت فرش کرده بودند: «چوکی هایی را که می بینی در آن زمان نبود. آنها این جا را فرش کرده بودند و چهار زانو می نشستند. اگر عامیانه بگویم این جا شکل کوته سرای را داشت».

«سالانه 200 مدال»

اما همین مکان حالا به مرکز قهرمان پروری تبدیل شده و ورزشکارانی که در کمیته ملی المپیک تربیه شده اند، پرچم افغانستان را در کشورهای مختلف به اهتزاز در می آورند.غازی استدیوم در سال 1390 با کمک ناتو با معیارهای جهانی بازسازی شد، طوری که حالا افغانستان می تواند بازی های بین المللی را نیز در این ورزشگاه میزبانی کند.

در حال حاضر المپیک افغانستان دارای 46 فدراسیون است و ورزشکاران را در رشته های مختلف آموزش می دهد. مسوولان المپیک می گویند در حال حاضر در 21 فدراسیون ورزشی زنان و دختران نیز عضو هستند و ورزش می کنند.

از ده سال به این سو تیم های ورزشی افغانستان در ده ها رقابت منطقه ای و جهانی شرکت کرده و مدال هایی برای ورزش این کشور کسب کرده اند.

نثار احمد بهاوی و روح الله نیکپا مدال هایی را از مسابقات جهانی و منطقه ای تکواندو برای افغانستان کسب کرده اند و در سال جاری برای اولین بار تیم فوتبال افغانستان نایب قهرمان بازی های جام جنوب آسیا شد.

امان الله پیمان، سخنگوی کمیته ملی المپیک می گوید ورزش افغانستان این کشور را برای جهانیان معرفی کرده است: «در حال حاضر افغانستان به طور اوسط دو صد مدال در سال به دست می آورد. یعنی ورزش افغانستان حالا شهرت جهانی پیدا کرده و حرفی برای گفتن دارد. همین ورزش بود که افغانستان را به عنوان یک کشور با فرهنگ، با تمدن و ورزش پذیر در بین کشورهای جهان معرفی کرد».

«خدا آن روزها را تکرار نکند»

ورش کاران افغان می گویند در ده سال اخیر دست آوردهای مهمی نصیب افغانستان شده و یک بار دیگر نباید این دست آوردها از بین بروند. آقای نجم می گوید: «ما بسیار خاطره های بدی از آن دوران داریم. من که یک ورزش کار حرفه ای هستم در این مکان فقط برای تماشا آمده می توانستم.»

ابوالفضلی نیز می گوید: «خدا دیگر آن روزها را نیاورد. پشت هر تاریکی یک روشنی است. حال روشنی آمده و مردم کمی جان گرفته اند. اگر آن صحنه بار دیگر بیاید خداوند یا ما را بگیرد و یا ما از این ملک فرار کنیم».

گزارشگر: حسین سیرت، کابل

ویراستار: عارف فرهمند