برخی از جمع ۱۸ هزار اشتراک کنندۀ این کنفرانس با دوربان در ساحل شرقی افریقای جنوبی آشنایی دارند. در سال ۲۰۰۰ نیز کنفرانس جهانی ایدز در همین شهر بندری برگزار شده بود و اقدامات ارزنده ای در آن روی دست گرفته شد.

لین فان رویِن یک فعال افریقای جنوبی که در این کنفرانس به نمایندگی از نهاد موسوم به "دفتر مسیحی مبارزه با ایدز در حوزۀ جنوب افریقا" اشتراک دارد، می گوید: «در سال ۲۰۰۰ دارو با مشکل به دست می آمد. در آن زمان ابتلا به ایدز برای بسیاری از مردم بسان حکم مرگ محسوب می شد. کنفرانس از بسیاری جهات بسیار ارزنده بود. در آن کنفرانس پسر کوچکی به نام نکوسی جانسن، که با ویروس "اچ.آی.وی." زندگی می کرد، سخن گفت. رئیس جمهور ماندیلا از چالش های بزرگ در برابر اپیدمی ایدز یاد کرد. همان بود که مبارزه در برابر ویروس "اچ.آی.وی." در اجندای جهانی قرار گرفت.»

به قول خانم فان روین انسان های هستند که از سال ۲۰۰۰ و حتی پیشتر از آن در این راستا مبارزه می کنند و کم کم خسته می شوند. آنها می گویند که هنوز هم امکانات کافی و دسترسی به داروهای لازم ندارند.

با آنهم اقدامات کنفرانس سال ۲۰۰۰ نتایج مثبتی به بار آورد: امروزه در سراسر جهان ۱۷ میلیون انسان داروی خاص "ای.آر.وی." را دریافت می کنند که زندگی با ویروس "اچ.آی.وی." را ممکن می گرداند. این رقم ۲۲ برابر بزرگتر از رقم سال ۲۰۰۰ است. شمار مرگ و میر ناشی از ایدز نسبت به ۱۶ سال پیش ۳۵ درصد کاهش یافته است. با آنهم کارشناسان این پیشرفت را دلیلی برای جشن گیری نمی دانند. در حالیکه در برخی از مناطق جهان شمار مبتلایان به ویروس "اچ.آی.وی." کاهش یافته است، در نقاط دیگری میزان ابتلا به آن بلند تر رفته است. در همچو جا ها در حالی که یکی از بیماران ایدز تحت معالجه قرار می گیرد، دو بیمار دیگر همزمان در انتظار دریافت دارو اند.

پیامد های مهلک

کارشناسان افزون بر آن نگرانی نشان داده اند که بسیاری از مبتلایان به ایدز دیگر به عنوان خطر و یا گروه مواجه باخطر، جدی گرفته نمی شوند. طور مثال در برخی از مناطق روستایی اتوپیا استفاده از کاندوم هنگام مقاربت جنسی با زنان روسپی کمتر شده است. مولوگیتا میزیفان، یکی از کاربران صفحۀ فیسبوک دویچه وله نوشته است: "آگاهی در مورد این بیماری کمتر گردیده است". زادی سایدو دووارا از شهر لاگوس نایجریا نوشته است: "کمپاین های روشنگری دیگر آنچنانی که باید باشد، رونق ندارند". هنوز هم افرادی وجود دارند که به این بیماری باور ندارند. الحاجی میلی از ناحیۀ یوسفاری نایجریا نیز با اظهار نومیدی می گوید: «متأسفیم که از کنفرانس در رابطه با موضوع ایدز و اچ.آی.وی. می شنویم، اما هیچ دارویی بدست نمی آوریم».

خشک شدن منابع مالی

کمبود برنامه های روشنگری تنها به خاطری نیست که برخی نهاد های تمویل کننده دیگر این موضوع را در اولویت کاری شان قرار نمی دهند، بلکه آنها برنامه های خود را کاهش داده اند زیرا به این باور اند که حالا بر این بیماری غالب شده اند. "دفتر مسیحی مبارزه با ایدز در حوزۀ جنوب افریقا" نیز در سال های اخیر دو شریک مهم خود را از دست داده است. لین فان رویِن می گوید: «شریکان ما به طور فزاینده افریقای جنوبی را به عنوان کشوری با عواید متوسط می شمارند و برنامه های حمایتی شان را به کشور های فقیرتر متمرکز می سازند.» این درحالی است که خانم فان روین افریقای جنوبی را کشوری می خواند که در آن تفاوت میان قشر های متمول و فقیر بسیار زیاد است.

در همچو وضعیتی همین حالا به منابع پولی برای مبارزه با ایدز نیاز است. به قول استرید بِرنر رودوریدا، همآهنگ کنندۀ امور ایدز در سازمان خیریۀ موسوم به "نان برای جهان"، برای اینکه تا سال ۲۰۳۰ میلادی بر اپیدمی ایدز تسلط حاصل شود، چهار سال آینده بسیار سرنوشت ساز است. او می افزاید: «از سال ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ شمار زیاد سازمان ها و نهاد های کلیسایی پول دهنده، خدماتی را در عرصۀ مبارزه با ایدز ایجاد کردند. این خدمات در سال های اخیر یا به جا های دیگری انتقال داده شده و یا هم کاملاً متوقف ساخته شده اند، زیرا موضوعات دیگری مثل تغییر اقلیم و یا امنیت غذایی مطرح شده اند. سازمان "کریستین اید" در گذشته پنج مشاور برای بیماری ایدز داشت، امروز حتی یکی هم ندارد. در رسانه ها و مطبوعات نیز این موضوع هرچه کمتر دیده می شود.»

به قول استرید بِرنر رودوریدا، ایدز موضوعی است که به مبارزۀ دوامدار نیاز دارد.

کشور نیجر به عنوان الگو

اگر فعالان موفق گردند که توجه همگان به ویروس "اچ.آی.وی." و بیماری ایدز را در سطح بلند نگه دارند و اگر کمک های مالی در این راستا کمتر نشود، در آن صورت آنها اظهار امیدواری می کنند که بر این اپیدمی فایق می گردند. اتحادیۀ فعالان در برابر ایدز می گوید تمرکز باید به گروه های صورت بگیرد که به طور خاصی معروض به خطر اند. این شیوه در نیجر موفقیت چشمگیری داشته است. در این کشور سازمان های مختلف غیر دولتی توجه خود را به صورت هدفمندانه بر راننده های که فاصله های دور را می پیمایند، دختران جوان و زنان روسپی متمرکز ساختند. این شیوه نتایج قابل توجهی داشت. یکی از این زنان روسپی به دویچه وله گفت: «از جمع ۵۰ زن، که خود را مورد آزمایش قرار داده اند، یکی هم به ویروس اچ.آی.وی. مبتلا نشده است. این زنان با هرکسی که مقاربت می کنند، از کاندوم استفاده می کنند. صرف نظر از اینکه مرد ها چه مقدار پول به آنها پیشنهاد می کنند، اما آنها صحت خود را ترجیح می دهند.»