در کلان شهر سائو پائولو در برازیل ۲۰ میلیون انسان زندگی می کنند. کارشناسان سازمان ملل متحد گفته اند که این شهر ۳۱ درصد از آب آشامیدنی اش را به خاطر نشت و سرقت از پایپ ها هدر می دهد؛ البته در مقایسه با ایالات متحده که ۱۶ درصد است. این شهر در سال ۲۰۱۵ بدترین خشکسالی را تجربه کرد که در ۸۰ سال قبل بی سابقه بود. مردم فقط ۱۲ ساعت در روز آب دارند.

در این شهر کشور پیرو سالانه فقط هفت میلی متر باران می بارد. انتظار می رود با گرمایش بیشتر زمین یخچال های طبیعی آند نیز از بین بروند. برای رفع مشکل آب در این شهر از حوزه آبی آند استفاده شود. لوله های ضخیم از مه یا دم اقیانوس آرام برای تهیه آب نصب شده و ساکنان مناطق تپه های ساحلی از آن چشم پوشی می کنند.

عمان پایتخت اردن هیچ منبعی نزدیک آب ندارد و به طور مرتب خشکسالی را تجربه می کند. اما قسمت های پایین آن در زمان باران های شدید زیر آب می رود. آب این شهر بیشتر برای آبیاری استفاده می شود و هجوم پناهجویان از کشورهای همسایه مخصوصا سوریه فشار اضافی بر ذخایر آبی اش آورده است. دولت در حال پیشبرد پروژه خطوط آبرسانی جدید و تامین اش از دریای سرخ است.

با وجود بارش های سنگین که در هر فصل بارانی می آیند، کلان شهر مکسیکو سیتی با ۲۱.۳ میلیون نفر، به آب های زیرزمینی وابسته است و مدتهاست ساکنان اش با کمبود آب روبرو هستند. بندی هم که روی یک جهیل سابق ساخته شده، در معرض سیل قرار داد. استفاده بیش از حد از سیستم واترپمپ باعث فرونشینی شهر می شود. تلاش می شود دوباره منابع آبی از رودخانه های دره های نزدیک تامین شود.

شهر ملبورن استرالیا از "خشکسالی هزاره" رنج می برد که در میانه ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۹ بود. این یکی از بدترین زمان های خشک سالی بود که حتی بر شهرهای پرت، آدلاید و سیدنی نیز تاثیر گذاشت. از آن زمان مصرف سرانه آب در ملبورن به نصف رسید و دستگاه های نمکزدایی و تصفیه و بازیافت آب ایجاد کرد. خشکسالی و گرمایش زمین در آسترالیا باعث آتش سوزی های بزرگ می شود.

پایتخت افغانستان که زمانی فقط برای حدود یک میلیون انسان ساخته شده بود، حالا براساس سنجش دولت امریکا میزبان ۴.۶ میلیون انسان است. زمستان های خشک غیرمعمول و رشد بی سابقه جمعیت این شهر را به شدت با کمبود آب روبرو کرده است. آنهایی که می توانند، چاه های آب غیرمنظمی را حفر می کنند که باعث کاهش آب زیرزمینی شده و احتمال فرونشستن شهر را زیادی می کند.