اما داخل شدن ارتش آلمان در جنگ در سياست داخلي کشور، مشاجرات زيادي را برانگيخت.

گيهارد شرودر صدراعظم آنوقت آلمان، آغاز حملات هوايي را بر اهداف نظامي در يوگوسلاويا در پارلمان آلمان چنين بيان کرد:

"در شب پنجشنبه ناتو با حملات هوايي بر اهداف نظامي يوگوسلاويا آغاز کرد. اين پيمان مجبور به اين اقدام شد، تا از ادامه تخطي هاي سنگين و سيستماتيک حقوق بشر در کوزوو جلوگيري کند و مانع يک فاجعۀ انساني در آنجا گردد."

صدراعظم آلمان داخل شدن نيرو هاي نظامي آلمان در اين عمليات ناتو به نام "قواي متحدين" را به هموطنانش چنين توجيه کرد:

"ما مي دانيم که اين نخستين بار بعد از جنگ دوم جهاني است که سربازان آلماني داخل عمليات نظامي مي شوند. به اين دليل من مي توانم شما را مطمئن سازم که اين تصميم براي پارلمان آلمان آسان نبوده است. اما ما در اين تصميم با اکثريت بزرگ جمعيت آلمان و نيز - خدا را شکر- با اکثريت در پارلمان آلمان، فرا تر از مرز هاي حزبي توافق داريم."

اما اين تصميم بعد از هفته هاي بحراني و پرمشاجره اي به عمل آمد. بحران در کوزوو افزايش يافت، و همزمان با آن دوران صدارت طولاني هيلموت کوهل رهبر حزب دموکرات مسيحي در آلمان پايان يافت. ناتو ميلوسويچ رييس جمهور يوگوسلاويا را شديداً ا تهديد کرد که اگر اخراج اجباري و قتل در کوزوو ادامه يابد، اين پيمان به حملات هوايي عليه او اقدام خواهد کرد. خاوير سولانا سرمنشي ناتو يک سال پيش در خزان 1998 هشدار داد:

"دقايقي پيش شوراي ناتو امر عمليات نظامي را براي حملات هوايي محدود صادر کرده است که در نهايت تا 96 ساعت بعد عملي خواهد شد."

از کشور آلمان تقاضا به عمل آمد که در اين عمليات سهم خود را ادا کند. از آنجايي که پارلمان جديد آلمان تا هنوز تشکيل نشده بود، در ماه اکتبر سال 1998 اعضاي پارلمان قديم در بُن، جهت يک نشست ويژه گردهم آمدند. نمايندگان با اکثريت فيصله کردند که ارتش آلمان اجازه دارد تا در حملات هوايي ناتو سهم بگيرد، در موارد ضروري حتي بدون کسب ماموريت از جانب سازمان ملل متحد. رودولف شارپينگ وزير د فاع آلمان از حزب سوسيال دموکرات اعلام داشت:

"ما تمام امکاناتي را که در اختيار داريم، به کار خواهيم برد تا در بالکان کوه جديد اجساد و در اروپا موج جديد مهاجرين به وجود نيايند."

زماني که مذاکرات ناتو با يوگوسلاويا به شکست مواجه شد، ناتو آغاز به بمباري اهداف در بلگراد و ديگر شهر هاي صربي کرد. 14 هواپيمايي آلماني از نوع "تورنادو" جهت کشف اهداف نظامي از طرق هوا، داخل جنگ شدند و مواضع هوايي صربي ها مورد حمله قرار گرفتند.

به اين ترتيب سربازان آلماني براي نخستين بار بعد از جنگ دوم جهاني در عمليات جنگي سهيم شدند و آن هم حتي بدون ماموريت از جانب سازمان ملل متحد. اما اين امر در سياست داخلي آلمان، مشاجرات زياد و شديدي را برانگيخت، به خصوص در ميان اعضاي حزب ايتلافي سبزها که مخالفت با جنگ، يکي از اصول اساسي سياست آن حزب را تشکيل مي داد. کنفرانس خاص حزبي در ماه مي سال 1999، در جملۀ پرمشاجره ترين کنفرانس ها در تاريخ اين حزب به شمار مي رود. در مقابل صالون بزرگ اين کنفرانس در شهر بليفيلد تظاهر کنندگان به رهبران حزب دشنام مي دادند: قاتل ها قاتل ها و ...

چون خاستگاه حزب سبز جنبش صلح بود؛ لهذا طرفدارن آن کاربرد قهر نظامي را به شدت رد مي کردند.

در ماه جون سال 1999 ميلوسويچ تسليم شد و سربازانش را از کوزوو خارج ساخت و راه را براي استقرار سربازان صلح ناتو به نام کوفور (KFOR) در آنجا باز کرد. ارتش آلمان که با يک واحد بزرگ نظامي بعد از جنگ دوم جهاني در اين جنگ سهيم شد، به تدريج به ارتشي تبديل شد که داخل عمليات نظامي گرديد. به اين ترتيب از آن پس سياست امنيتي آلمان در موارد استثنايي، کاربرد قهر نظامي را خارج از خاکش اجازه مي دهد.

ورکهویزر/مبلغ

ویراستار:ملک