انتقاد فعالان حقوق بشر از برنامه بازگشت مهاجران روهینگیایی
۱۳۹۸ مرداد ۳۱, پنجشنبه
برگشت برنامه ریزی شده هزاران آواره مسلمان روهینگیایی از کشور بنگله دیش به میانمار مورد انتقاد شدید فعالان حقوق بشر قرار گرفت. سازمان دیده بان حقوق بشر از هر دو کشور خواستار آن شد که این برنامه را عملی نکنند.
اعلانات بازرگانی
در کشور میانمار یا برمای سابق اعضای اقلیت مسلمان روهینگیا هنوز هم مورد «آزار و اذیت سیستماتیک» قرار می گیرند. سازمان دیده بان حقوق بشر روز چهارشنبه از هر دو کشور خواست که این برنامه را عملی نکنند.این سازمان گفته است: «مهاجران به خاطر امنیت شان دلایل زیادی برای ترس دارند.»
برگشت مهاجران روهینگیایی از بنگله دیش به میانمار احتمالا پنج شنبه آغاز می شود. قرار است در گام نخست ۳۴۵۰ روهینگیایی برگشت داده شوند. اکثریت مردم میانمار بودایی اند. در دو سال گذشته بیش از ۷۴۰ هزار روهینگیایی از ترس خشونت و پیگرد از سوی اردوی میانمار به کشور بنگله دیش فرار کرده اند که اکثریت مردم آن را مسلمانان تشکیل می دهد.
بازرسان سازمان ملل متحد از «نسل کشی» با دست کم ۱۰ هزار کشته سخن گفته اند. مسلمانان در میانمار از دهه ها به این سو مورد تبعیض قرار گرفته اند.
بیش از دهها تن از روهینگیاها در کمپ مهاجران در آن سوی مرز در برابر این توافق اعتراض کردند. دیده بان حقوق بشر به نقل از یکی از آنها نوشته است: «ما نمی خواهیم به میانمار برگردیم، در آنجا شمار زیادی کشته شدند و بعدا مراسم جنازه برای آنها برگزار نشد، بلکه آنها اکنون در قبرهای دسته جمعی قرار دارند.»
میانمار و بنگله دیش پیش از این نیز توافقات مشابهی برای بازگشت مهاجران روهینیگیایی به میانمار کرده بودند اما همواره بی نتیجه باقی مانده است.
تصویر: مهاجران روهینگیا دورنمایی برای بازگشت به میانمار ندارند
از یک سال به این سو صدها هزار روهینگیایی بعد از فرار دسته جمعی از میانمار به کشور همسایه بنگله دیش روزگارشان را با سختی می گذرانند. این اقلیت مسلمان در منطقه مرزی به اصطلاح «ناکجا آباد» با یک آینده نامعلوم مواجه اند.
عکس: Reuters/M. Djurica
ترس از شکنجه
یک سال پس از آغاز فرار توده وار روهینگیایی ها از کشور زادگاه شان میانمار، هزاران نفر از این مهاجران در ساحه موسوم به "منطقه حایل" در مرز بنگله دیش به سر می برند. سال گذشته هر دو کشور بنگله دیش و میانمار توافق کردند که این اقلیت مسلمان می تواند به کشورشان باز گردد. اما ترس از شکنجه بیشتر از احساس درد غربت وبی خانمانی آنها را رنج می دهد.
عکس: AFP/Getty Images/Phyo Hein Kyaw
نه راهی به پیش، نه راهی به پس
هرچند ساحه زیست آنها در مرز میان میانمار وبنگله دیش در قلمرو کشور زادگاهشان قرار دارد، با آنهم روهینگیایی ها نمی توانند باز گردند. "منطقه حایل" توسط سیم خاردار و ماین از بخش های دیگر میانمار جدا ساخته شده است. بنگله دیش به آنها تنها همینقدر اجازه ورود در خاک خود را می دهد که آنها بتوانند مواد اولیه مورد نیاز خود را از سازمان های امداد رسانی دریافت کنند.
عکس: AFP/Getty Images/Phyo Hein Kyaw
"نسل از دست رفته"
این وضعیت به خصوص برای اطفال دشوار و رنج آور است که کمبود مواد غذایی و ابتلا به بیماری جزء زندگی روزمره آنها شده است. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد قبلاً از یک "نسل از دست رفته" هشدار داده و سازمان مدافع حقوق کودکان "سیف د چلدرین" از بهره کشی از کودکان از جمله ازدواج کودکان و قاچاق انسان ابراز نگرانی کرده است.
عکس: AFP/Getty Images/Phyo Hein Kyaw
انبوهی از خیمه ها
در کوتاپالونگ بنگله دیش که بزرگترین کمپ پناهجویان در جهان خوانده می شود صدها هزار از مهاجران روهینگیایی درخیمه های موقتی و کوچک با یکدیگر زندگی می کنند. آنها اجازه ندارند که این کمپ را ترک کنند. همچنان آنها نمی دانند که آیا می توانند در این کمپ بمانند یا خیر. با وجود آنهم روهینگیایی ها در آنجا خانه هایی با مساجد ودوکان ها ساخته اند.
عکس: picture-alliance/AP Photo/A. Qadri
دعا برای آینده بهتر
روهینگیایی ها در کوتاپالونگ می توانند با وجود تمام مشکلات و کاستی ها حداقل باورها و مراسم اسلامی شان را آزادنه انجام دهند. در اینجا در کوتاپالونگ مردان عید قربان را جشن گرفته اند. اما نگرانی وسایه غم واندوه آوارگی در چهره هایشان دیده می شود.
عکس: Reuters/M.P. Hossain
نظم زندگی در فضای بدبختی
چنانچه شفیقه بیگم در خیمه موقتی اش یک وعده غذایی را آماده می کند، روهینگیایی ها تلاش می کنند راهی برای بازگشت به زندگی عادی بیابند. این بانوی ۱۸ ساله در کمپ کوتاپالونگ با صدام حسین ۲۳ ساله از کشورش ازدواج کرده است. روهینگیایی ها در این میان یک زندگی دور از بنگله دیش را در نظر ندارند. علاوه بر مراسم عروسی، تولد کودکان نوزاد نیز در اینجا جشن گرفته می شود.
عکس: Reuters/M. Djurica
نبود چشم اندازی برای بازگشت به وطن ویران شده؟
در حالی که بنگله دیش، که خودش یکی از فقیرترین کشورهای جهان است، می خواهد از بار مشکلات این پناهجویان رهایی یابد، مهاجران روهینگیایی خودشان نمی خواهند که به کشورشان باز گردند. ارتش میانمار اقلیت مسلمان روهینگیا را به طور سیستماتیک بیرون راند و بسیاری از روستاها وخانه ها یشان را به آتش کشید و ویران کرد. به این ترتیب روهینگیایی ها وطنی ندارند که در آن خود را بیگانه احساس نکنند.
عکس: Reuters/S. Z. Tun
7 عکس1 | 7
سازمان ملل متحد روهینگیایی ها را به عنوان ستمدیده ترین و تحت تعقیب ترین اقلیت قومی – مذهبی در جهان خوانده است. در مجموع بیش از یک میلیون روهینگیایی در کمپ های مهاجران در بنگله دیش به سر می برند.