حاجی رضا، مالک یک رهنمایی معاملات در دفترش در کابل بیکار نشسته است، زیرا کسی دیگر خانه و ملکیت خریداری نمی کند و کار و بار او رونق خود را از دست داده است.

حاجی رضا می گوید: «امضا نشدن این موافقتنامه بالای همه مردم تاثیر کرده است. از نظر اقتصادی خرید، فروش و داد و گرفت همه فلج است. کارخانه ها هم فلج است، به خاطری که اقتصاد ضعیف است».

امضای موافقتنامه امنیتی میان کابل و واشنگتن برعلاوه تعهدات دو طرف، امنیت روانی برای افغان ها خلق خواهد کرد، زیرا در آن صورت مردم اطمینان خواهند یافت که سربازان امریکایی در افغانستان باقی می مانند و کشور دچار یک اغتشاش دیگر نمی شود.

حاجی رضا می گوید: «همگی در حال فرار اند. وقتی اعتماد نباشد، همه فرار می کنند. حتا کسانی که در کابل کار می کنند، سرمایه های شان را به بیرون از کشور کشیده اند».

اهدای قلم به رئیس جمهور

سکندر، صاحب رستورانتی در شهر کابل شکایت مشابه دارد: «حالا خودت می بینی که در رستورانت حتا یک نفر هم وجود ندارد. مردم منتظر تحولات اند و کسی پول خود را خرج نمی کند. این یک گپ واضح است».

شماری از نهادهای مدنی روز چهارشنبه (25 جدی 1392) در اقدامی یک قلم نمادین را از طریق پارلمان به رئیس جمهور کرزی هدیه دادند تا با آن موافقتنامه امنیتی را با امریکا امضا کند.

با آن که لویه جرگه موافقتنامه امنیتی با امریکا را تایید کرد، اما رئیس جمهور کرزی شرط هایی را برای امضای آن مطرح کرده است. مقام های امریکایی نیز ظاهراً به این باور رسیده اند که کرزی پیش از انتخابات ماه حمل این موافقتنامه را امضا نخواهد کرد.

صمد امیری، سخنگوی "مرکز هماهنگی خبرنگاران و رسانه های آزاد" در این گردهمایی گفت: «خواست ما از رئیس جمهور کرزی این است که افغانستان در وضعیت بحرانی قرار دارد و باید موافقتنامه امنیتی با امریکا را امضا کند. افغانستان همسایه های صادق ندارد و ما نیازمند همکاری جامعه جهانی هستیم.»

قلمی را که این نهادها برای هدیه کردن به رئیس جمهور کرزی آورده بودند، به نمایندگان پارلمان سپردند تا آن را به کرزی برسانند.