مناطق مرکزی افغانستان به دلیل وضعیت طبیعی-جغرافیایی‌اش مشهور به «زندان جغرافیایی» می‌باشد و با فرارسیدن فصل زمستان، زندگی برای باشنده‌های این مناطق دشوار می‌گردد. برف‌باری‌های اخیر باعث شده است که راه‌های مواصلاتی برخی ولسوالی‌ها به مراکز ولایت‌ها مسدود گردد.

شیرحسین، ولسوال طالبان در یکاولنگ نمبر یک ولایت بامیان به دویچه وله گفت که به اثر برف‌باری و طوفان، کوتل شاتو از شب یکشنبه این طرف مسدود شده است. او گفت: «در کوتل شاتو برف پاکی جریان دارد، امشب و یا فردا این مسیر به روی ترافیک باز می‌گردد.»

کوتل شاتو بین ولسوالی یکاولنگ نمبر یک و ورس ولایت بامیان موقعیت دارد که ولایت دایکندی و ولسوالی‌های پنجاب و ورس این ولایت را به کابل، پایتخت افغانستان وصل می‌سازد.

هزاران فامیل در دره‌ها و دامنه کوه‌های بابا زندگی می‌کنند که با مسدود شدن راه‌های مواصلاتی، به شفاخانه و خدمات ترانسپورتی دسترسی ندارند. راه‌های مواصلاتی بسیاری این قریه‌ها با مراکز ولسوالی و ولایت، در حدود سه ماه زمستان مسدود می‌مانند.

محمد نبی، باشنده منطقه لیگان ولسوالی ورس ولایت بامیان می‌گوید که در این منطقه با جمعیت دو هزار نفری‌اش هیچ امکانی برای رسیدن به مرکز ولسوالی ورس و مرکز ولایت بامیان وجود ندارد. 

او گفت: «کوتل لیگان بیش از سه ماه مسدود می‌شود. مردم به شفاخانه این ولسوالی دسترسی ندارند. یک مرکز صحی در محل است که خدمات پائین دارد. سالانه چند نفر به خاطر مریضی و نرسیدن به شفاخانه جان شان را از دست می‌دهند.»

مرتبط:تشدید سرمای زمستان، بیکاری و افزایش رقم نیازمندان در افغانستان

عکس‌ها و ویدیوهای از مناطق مرکزی در صفحات اجتماعی دست به دست می‌شود که نشان می‌دهد مردم مریضان شان را بالای تخته‌های چوب در میان برف به مراکز صحی انتقال می‌دهند.

در تازه ترین مورد، یک ویدیو از ولسوالی خدیر ولایت دایکندی نشر شده است که تعداد از باشنده های محل، یک بیمار را روی دوش به مرکز صحی انتقال میدهند.

سخی احمدی، راننده مسیر بامیان ـ کابل از بی‌توجهی ادارات دولتی شکایت دارد: «مسیر کوتل حاجی‌گک، کوتل شیبر، کوتل اونی، مملو از یخ و برف است، هیچ کسی توجه نمی‌کند و مردم با مشکلات زیادی روبرو اند.»

به گفته رانندگان، در سال‌های گذشته تمام مسیرها از سوی ادارات دولتی و شرکت‌های قراردادی پاکی‌کاری می‌شد و در سرک‌ها در کوتل‌ها نمک پاشیده می‌شد، اما امسال این اقدامات صورت نگرفته است.

سرمای سوزان و گرسنگی

بیش از ۸۰ درصد باشنده‌های مناطق مرکزی مصروف زراعت و مالداری اند و مصارف زندگی شان را از این طریق به دست می‌آورند. اما از یک طرف خشکسالی سال گذشته و از سوی دیگر، بحران اقتصادی حاکم در افغانستان، این زمستان را به ماه‌های بسیار سخت برای مردم تبدیل کرده است.

محمد نبی، باشنده ولسوالی ورس می‌گوید: «امسال به اثر خشکسالی و نبود کار، زندگی مردم وخیم و فلج است و مردم نان خوردن خود را ندارند و با مشکلات زیادی دسته و پنجه نرم می‌کنند و کسی کمک هم نمی‌کند.»

بیشتر بخوانید:خشکسالی در مناطق مرکزی افغانستان؛ «در تاریخ این قسم خشکسالی را ندیده بودم»

عبدالواحد حماس، سخنگوی والی طالبان در ولایت غور می‌گوید که مردم این ولایت در فصل سرما با مشکلات فراوانی روبرو اند و نیاز به کمک‌های فوری دارند. حماس گفت: «کمک‌ها از سوی موسسات متوقف شده است. قبلاً هم که کمک صورت می‌گرفت برای غریب و پولدار به صورت یکسان توزیع می‌شد.»

برآوردهای ملل متحد نشان می‌دهد که حدود ۲۸ میلیون نفر در افغانستان نیاز به کمک‌های بشری دارند، اما ممنوعیت کار زنان در سازمان‌های امدادی از سوی طالبان، باعث توقف بسیاری کمک‌های بشری شده است.

محمد آصف مبلغ، کارشناس اقتصادی می‌گوید که به دلیل نبود سرک‌های معیاری، جغرافیای خشن، کمبود امکانات و پایین بودن خدمات صحی در مناطق مرکزی، مردم با مشکلات زیادی روبرو اند.

مبلغ افزود: «در فصل زمستان راه‌های مواصلاتی مناطق مرکزی مسدود می‌گردد، به موقع کمک صورت نمی‌گیرد، مردم در قریه‌جات به خدمات صحی دسترسی ندارند و مریض‌های شان به شفاخانه نمی‌رسند و با مشکلات زیاد روبرو می‌شوند.»

به گفته مبلغ، با متوقف شدن کار موسسات امدادی، افغانستان با یک فاجعه انسانی و حقوق بشری روبرو است.

شفیع الله رحیمی، سخنگوی اداره مبارزه با حوادث طبیعی حکومت طالبان به دویچه وله گفت که سرمای زمستان امسال بسیار شدید است: «به خاطر سردی هوا، بیش از ۱۷۵ نفر جان باخته، ۱۲۰ خانه تخریب شده است و بیش از ۸۰ هزار راس مواشی تلف شده اند.»