به تازگی دانشگاه بن راین سیگ (هوخ شوله بن-راین-سیگ) با رضاکارانی که سرگرم مددرسانی برای پناهجویان در نقاط مختلف آلمان هستند، گفتگویی را از طریق انترنت انجام داده است. در این روند بیش از 800 رضاکار شرکت نموده و به سوالات طرح شده پاسخ ارائه کرده اند.

توماس رویب یکی از کارشناسان اقتصادی که رهبری این آمارگیری را به عهده دارد، در گفتگو با مجله "فوکس" آلمان گفت: «یافته های ما نشان می دهد که کمک رسانان به گونه شگفت انگیز گروه های هم جنس خود را برای همکاری با پناهجویان تشکیل می دهند که تا 78 درصد آنان را زنان می سازند. در میان این زنان رضاکار 68 درصد آنان دارای تحصیلات عالی می باشند».

توماس رویب می گوید، بخش دیگر پژوهش آنان نشان می دهد که بیشتر امدادرسانان در میان سنین 20 تا 30 سال قرار دارند. این افراد در بخش های بازرگانی مصروف فعالیت در جامعه می باشند.

به گفته او مصاحبه شوندگان در پاسخ به سوالات این آمارگیری گفته اند، آنان قصد دارند در این بخش فعالیت های خود را به پیش برده و به گونه دوامدار با پناهجویان به حیث رضاکار همکاری نمایند.

این دانشمندی ایالت نوردراین وستفالن در جریان پیشبرد این پژوهش نسبت به عدم نقش گیری کسانی که سابقه مهاجرت داشته و در جامعه آلمان مدغم شده اند متعجب است. او گفت که در میان مددرسانان رقم زنان مسلمان اندک است و "تنها 3 در صد می باشد".

بخش دیگر این پژوهش نشان می دهد که زنان سوریه نسبت به زنان افغانستان در امر کمک رسانی برای پناهجویان به گونه رضاکار تحرک بیشتر داشته اند. توماس رویب در این مورد گفت: «بطور مثال در مورد زنان سوریه نسبت به زنان افغان بگونه روشن قضاوت بهتر می شود».

در حال حاضر بیشتر پناهجویانی که وارد آلمان شده اند را اتباع کشورهای سوریه و پس از آن افغانستان تشکیل می دهد. یافته های قبلی نشان می دهند که در میان خانواده های مهاجری که در جریان موج مهاجرت به اروپا و بیشتر به آلمان وارد شده اند، زنان و اطفال نسبت به مردان بیشتر بوده اند.

این پناهجویان متعلق به جامعه تقریبا بسته و پابند به ارزش های دینی خود می باشند. بیشتر اتباع این سه کشور خودرا با مردان بیگانه راحت احساس نکرده و ترجیح می دهند که مددکاران شان از جنس خودشان باشند.

پیش از این گزارش ها مبنی بر نبود محلات مصئون برای زنان و کودکان در اردوگاه های پناهجویان نیز مطرح شده بود.

شماری از زنان در گفتگو با رسانه ها نسبت به آزار و اذیت جنسی توسط افرادی که در امر کمک رسانی با آنان در تماس مستقیم قرار داشته اند نیز شاکی بوده اند.

بخش دیگر چالش فرا راه زنان را نبود حریم خصوص و زندگی مشترک با مردان تحت یک سقف نیز تشکیل می داد. دهلیزهای طولانی تا رسیدن به تشناب، دروازه های بدون قفل، حمام های مشترک، محلات عمومی و نبود حریم خصوصی از واقعیت های عینی در بیشتر اقامتگاه های آوارگان بیان شده بود. این فضا احتمال آزار و اذیت های جنسی در برابر زنان و کودکان را نیز بوجود می آورد.

با این همه وزیر زنان آلمان نیز این چالش را در نوع خود نهایت سنگین عنوان کرده بر تلاش های جدی برای نگهداری بهتر از زنان و کودکان تاکید کرده بود.