باجیر سنگ تامانگ به چنان حبس طولانی محکوم گردیده است که در تاریخ 60 ساله دستگاه قضایی نیپال سابقه ندارد. او متهم است که دختران نوجوان را از روستاها با وعده فراهم ساختن زندگانی بهتر استخدام می کرده است. او گویا دختران را به حیث یک دوشیزه خدمتگار در خاورمیانه و هندوستان استخدام می کرد، اما آنها را به صاحبان فاحشه خانه های هندی می فروخته است.

مبارزان حقوق بشر می گویند صنعت تفریحی نیپال، تقریباً بدون کدام ملاحظه کاری و جدا از قاچاق دختران جوان این کشور به شهرهای مشهور هندوستان، این دختران را برای عیاشی مردان ثروتمند استخدام می کند. با وجود آن که در سال 2007 قانونی در نیپال تصویب شد که قاچاق دختران جوان را عملی قابل مجازات می داند، فعالان حقوق بشر می گویند به این مشکل در نیپال رسیدگی نمی شود.

هلن شیرپا، کارشناس تعلیم و تربیت از بخش آسیایی «تعلیم و تربیت جهانی» که با آگاهی دهی به اطفال علیه استثمار آنها مبارزه می کند، به این نظر است که این دختران نه تنها به ممبئی و دهلی جدید در هندوستان، بلکه در درون خاک نیپال نیز قاچاق می شوند.

شیرپا می گوید این دختران جوان که متعلق به خانواده های فقیر می باشند، به سهولت برای کارهایی مانند ماساژ به رستورانت های کتماندو، پایتخت و سایر شهرهای نیپال استخدام می شوند. رستورانت هایی که مکان های تفریحی نیز دارند، ماساژگاه ها و شرابخانه ها هسته اصلی صنایع تفریحی نیپال را تشکیل می دهند.

تخمین زده می شود که در حال حاضر شش تا هفت هزار دختر و زن در رستورانت های دارای مکان های تفریحی، سه تا چهار هزار دختر و زن در شرابخانه هایی که محل رقص و پایکوبی نیز اند، حدود 900 تن در رستورانت های "دهوری" که دسته های زن و مرد به طور مناظره یی می سرایند، و به عین شمار در ماساژگاه ها مصروف اند.

براساس معلومات یک کتاب تازه چاپ شده سازمان ملل تحت عنوان «تیرس دس هومیس» در مورد قاچاق و استثمار در صنایع تفریحی و شهوانی (سکس)، تنها در پایتخت نیپال بین 11 تا 13 هزار زن و دختر در این صنایع مصروف اند.

ناندیتا باروه، کارشناس قاچاق دختران جوان می گوید: «به قاچاق داخلی دختران در نیپال به طور جدی پرداخته نمی شود و به طور ضمنی به آن اشاره می گردد و در این زمینه کدام تحقیقی وجود ندارد».

مطابق به آمار رسمی حکومت نیپال، در سطح این کشور حدود 32 هزار تن در صنعت سکس کار می کنند که نصف آنها کمتر از 16 سال عمر دارند. فعالان حقوق بشر در نیپال به این نظر اند که نیم این کارگران صنایع سکس توسط قاچاقبران شکار شده اند و نصف دیگر آنها برای فرار از فقر به این کار روی آورده اند. بسیاری از آنها حتا بین 12 تا 14 سال عمر دارند که توسط قاچاقبران به کتماندو آورده شده اند.

زنی به نام مستعار سیتا پامان چنین قصه می کند: «من سیزده ساله بودم که به کتماندو رسیدم تا در هوتلی به کار شروع کنم، اما مرا مستقیماً به ماساژگاه ها بردند. من قبلاً هرگز چنین جایی را ندیده بودم. یک هفته بعد به من گفته شد که واقعاً چه وظیفه ای دارم. من بسیار شوکه شده بودم و در آغاز خیلی می گریستم. دختران دیگر مرا دل آسایی می دادند و می گفتند که چیز بسیار خطرناکی نیست. آنها نیز مانند من بودند و اکنون به آن عادت کرده اند». او که اکنون 18 سال دارد، می گوید هیچ گاه دوباره به خانه برنگشت و دیگر نمی خواهد با والدین فقیرش رو به رو شود.

به این زنان و دختران ماهانه 100 دالر امریکایی داده می شود و بقیه سود را خود مالکان این صنایع به جیب می زنند. به این زنان و دختران هنگامی اجازه داده می شود محل کار شان را ترک گویند که جانشینی برای شان پیدا شود و قرض های شان را بپردازند.

در نیپال کدام قانونی علیه فحشا وجود ندارد و هرگاه زن و دختری گاهی دستگیر شوند، صرفاً به دلیل برهم زدن نظم و آرامش عمومی می باشد، 24 ساعت بازداشت می گردند و پس از پرداخت جریمه آزاد می گردند. تا به حال تنها کاری که مقام های حکومتی نیپال برای جلوگیری از این کار انجام داده اند، یورش گاه به گاه در تاسیسات تفریحی است.

رسول رحیم (آی پی اس، فرانس پرس)

ویراستار: عارف فرهمند