پنج گور با 26 جسد در یک اردوگاه نه چندان دور از مرز مالیزیا کشف گردیده اند. بر اساس گزارش پولیس تایلند در میان کشته شدگان اعضای اقلیت قومی روهینگیا نیز شامل اند. گفته شده است که این قربانیان احتمالا از میانمار و بنگله دیش فرار کرده، در اردوگاه گرسنگی کشیده اند و شاید هم طعمه بیماری شده باشند.

مدت کوتاهی پس از این کشف وحشتناک، پولیس سه تن از مقامات تایلندی و یک شهروند میانمار را دستگیر کرد. آنها به رابطه داشتن با یک شبکه قاچاقبران انسان متهم گردیده اند.

متی اسمیت مدیر اجرایی سازمان حقوق بشری "تقویت حقوق" در مصاحبه ای با دویچه وله در مورد پس زمینه این فاجعه توضیح می دهد: «روهینگیاها از سال ها به این سو از ترس آزار و اذیت و تبعیض از میانمار در فرار اند. این خروج دستجمعی پس از آشوب های خونین علیه مسلمانان در میانمار در سال 2012 آغاز شد و تا امروز ادامه دارد. زنان، مردان و کودکان در برابر خشونت، کار اجباری و دیگر موارد نقض حقوق بشر توسط نیروهای امنیتی در میانمار قرار دارند و همه این مسأله دلیل عمده فرار شان از این کشور است.»

او در ادامه می گوید: «تعداد فزاینده ای از مردم قوم روهینگیا که در اردوگاه های پناهندگان در میانمار زندگی می کنند، خود را مجبور به ترک کشور احساس می کنند. در اردوگاه ها کمبود همه چیز احساس می شود. زندگی آبرومندانه که شایسته انسان است در این اردوگاه ها غیرممکن است. روهینگیاها همچنین از بنگله دیش نیز در فرار اند، زیرا حکومت این کشور هرگونه حمایت و پذیرش درخواست پناهندگی رااز آنها دریغ می نماید.»

سمیت همچنان می گوید که به این ترتیب نیروهای امنیتی میانمار و بنگله دیش روهینگیاها را در نتیجه به دست قاچاقچیان انسان می سپارند. این قوم فرار از طریق بحر را آخرین شانس برای نجات می داند.

در مورد شمار این انسان های در حال فرار ارقامی وجود ندارد. سمیت می گوید که تنها در تایلند در سال 2012 از نیم میلیون آواره روهینگیا سخن در میان بود.

سندیکاهای قاچاقچیان فرامنطقه ای فعال اند. آنها با سوء استفاده از نومیدی روهینگیاها برای خود منفعت خلق می کنند. سمیت به این باور است که البته شماری از مقامات تایلندی نیز در این روند همکاری می کند که آماده اند با این قاچاقچیان انسان همکاری کنند و یا حداقل در برابر این عمل چشم پوشی کنند. او می گوید که از سال ها به این طرف این سیاست جریان دارد که روهینگیاها از طریق تایلند به مالیزیا توسط قاچاقچیان انسان انتقال می یابند.

سمیت می گوید: «کشف این گورها نشان دهنده این مساله است که در همه جا روهینگیاها حمایتی به دست نمی آورند. قاچاقچیان اردوگاه های شان را در تایلند دارند. در برخی از موارد حتی مقامات از این اردوگاه ها آگاهی دارند، اما کاری را به طور سیستماتیک در این راستا انجام نمی دهند.»

سمیت در ادامه توضیح می دهد که در واقع این جا یک رقم کمی از روهینگیاها مطرح است که مفقود الاثر اند. هنوز معلوم نیست که با نجات یافتگان چه برخوردهای صورت می گیرد: «ما می دانیم که بسیاری از آنها پس به میانمار فرستاده می شوند. دیگران دوباره به قاچاقبران بازگردانده می شوند. شمار زیادی هم برای یک زمان نامعلوم در زندان باقی می مانند.»

اما چرا حکومت تایلند نمی تواند به طور موثرتری علیه قاچاق انسان عمل کند؟ سمیت به جواب می گوید: «هدف نهایی مقامات تایلندی این است که راهروی برای پناهندگان مسلمان به مالیزیا از طریق تایلند ایجاد کنند. آنها نمی خواهند هیچ گونه مسئولیت را به دوش بگیرند و به همین دلیل قاچاقچیان را در این ساحه دست باز داده اند.» سمیت می گوید که برای برخی از مقامات فاسد، این کار یک فرصت خوبی برای به دست آوردن یک درآمد اضافی است. براساس آمارها، این تجارت مدرن برده داری در دو سال گذشته بیش از 100 میلیون دالر امریکایی منفعت آورده است.

تایلند مردم قوم روهینگیا را "مهاجران غیرقانونی" عنوان می کند. بنابرین آنها را به حیث پناهنده و افراد بدون کشور به رسمیت نمی شناسد. این کار منجر می شود که حکومت تایلند هر نوع حفاظت را که در قانون این کشور و هم قوانین بین المللی پیشبینی گردیده است، از روهینگیاها دریغ کند.