لحاف دوزی یکی از پیشه های سنتی زنان در نقاط مختلف افغانستان است. این مهارت در روستاها درآمد چندانی ندارد، ولی در کلان شهرها از جمله کسب و کار با درآمد محسوب می شود.

خانم نذیره کسی است که بخش اساسی از نیازهای زندگی اش را از راه لحاف دوزی فراهم می کند. او می گوید که جز خودش کارگر دیگری در خانه ندارد و فرزندانش همگی طفل هستند. نذیره با یک دکان لحاف دوزی قرارداد کاری دارد. او توضیح می دهد: «لحاف ها را به خانه می برم، ولی دوشک ها را همین جا می دوزیم. اگر کار باشد روزانه 50 تا 70 دوشک را دوخته می توانیم؛ ولی اگر لحاف بدوزیم شاید 2 تا 3 لحاف دوخته بتوانیم».

لحاف دوزی به شکل سنتی از خانوده نذیره به او منتقل شده است. او اکنون لحاف دوزی ماهری است که در هر روز کاری از 600 افغانی تا 1000 افغانی از این کار درآمد دارد. هرچند او از کارش راضی است ولی با آن هم، ادامه این کار را نوعی مجبوری می خواند.

رویا، زن دیگری است که پیشه لحاف دوزی دارد. او او نیز مانند نذیره نظر دارد و می گوید هرچند از از کارش راضی است، اما نوعی مجبوری می باشد. این خانم علاوه بر قرارداد با دکان لحاف فروشی، مشتریان ویژه نیز دارد: «هر که برایم بیارد، می دوزم. مشتریانم به من لحاف می آورند. از لحاف های عادی 500 افغانی می گیرم و از لحاف های عروسی 1000 تا 1200 افغانی می گیرم. لحاف های عروسی نقش و نگار دارد؛ هر نوع دیزاین را باید تطبیق کنیم؛ یعنی یک روز را صرف آن می کنیم».

رویا لحاف دوزی را یک کار شاقه تعریف می کند؛ ولی خوشحال است که با همه دشواری می تواند لقمه نان آبرومندی را کسب کند.

رخسار هم یکی از مشتریان این لحاف دوزان که لحافی را برای دوختن آورده، کار این خانم ها را در خور توصیف می داند. او می گوید: «مادرم اینجا لحاف و دوشک عروسی خواهرم را آورده بود؛ آمدم دوخته شده یانه. من به این خاطر اینجا آوردم که خیلی خوب می دوزند. البته از لحاف 1200 افغانی و از دوشک 800 افغانی کرایه داده ایم».

نقش زنان در اقتصاد و پیش برد معیشت خانوده از اهمیت بالایی برخوردار است. به این سبب، نیاز مبرم احساس می شود که چنین افرادی آموزش های لازم عصری را فراگیرند و از وسایل کاری مجهزی برخوردار باشند تا علاوه بر خانواده خود در بهبود اقتصای ملی نیز موثر واقع شوند.