در ادامه گزارش این روزنامه آمده است که شمار مهاجران در کمپ موریا واقع در جزیره لیسبوس سه برابر میزان گنجایش آن و شمار مهاجران در جزیره ساموس حتی شش برابر سطح گنجایش آن است. در کمپ های این جزایر به اندازه کافی داکتر، ترجمان و خیمه وجود ندارد.

هودین، یک جوان ۲۷ ساله کرد چهار ماه بیشتر در کمپ موریا طاقت نیاورد. او می گوید که جای تنگی، تعفن و خشونت برای او غیرقابل تحمل شده بود. به این خاطر هودین حالا در ساحل این جزیره کاملا به تنهایی زندگی می کند.

او می گوید: «در کمپ همواره درگیری جریان داشت. به من چندین بار حمله شد. عرب ها به من حمله می کردند، چون کرد هستم. زخم زیر چشم من را می بینید؟ من این جا در ساحل احساس امنیت می کنم. و چون زندگی در کمپ را دیگر نمی توانم تحمل کنم، دوستانم برای من غذا می آورند».

برای حدود ۹ هزار مهاجری که در کمپ موریا زندگی می کنند، بیماری های مختلف هم یک مشکل بزرگ است. سلیمان عثمان، یک همکار جوان سازمان داکتران بدون مرز از لیبیا به جای هشت ساعت، ده تا ۱۴ ساعت در روز در شفاخانه این سازمان کار می کند.

سلیمان عثمان می گوید: «در کمپ گاهی یک بیماری شایع می شود و گاهی یک مرض دیگر. ما این جا وقایع اضطراری داریم که باید به سرعت وارد عمل شویم. به طور مثال وقتی کسی مشکل غش و صرع دارد و دچار حمله شده است. متاسفانه حملات روانی نیز افزایش یافته اند، چون فشار بر زنان و کودکان نیز در حال حاضر شدید است. در زمانی که درجه حرارت بسیار بالا بود، بسیاری در کمپ دچار دهیدراسیون (یا از دست رفتن مقدار بسیار زیادی از آب بدن) می شدند. پس از آن ما موارد زیاد التهاب شش را داشتیم. در آن زمان شمار مردمی که باید فورا به شفاخانه انتقال داده می شدند، افزایش یافته بود».

هر روز قایق های جدید مملو از پناهجویان به این جزیره می رسد. کسی که در کمپ پرازدحام موریا جایی پیدا نکند، در خیمه و یا در کمپ های موسوم به زیتون اسکان داده می شود.  آن جا تعداد تشناب ها و مکان های شستشو کم است و مسئولان مجبور بودند آن جا در تابستان صدها خیمه جدید برپا کنند.

اسپوروس گالینوس، شهردار موتیلینی، مرکز جزیره لیسبوس گفت که با آغاز فصل زمستان و سرد شدن هوا فاجعه انسانی ساکنان این کمپ ها را تهدید می کند. او خواهان این شد که مهاجران به سرعت از جزیره به دیگر مناطق انتقال داده شوند. 

اسپیروس گالینوس گفت: «من فکر می کنم و امیدوارم که همگان متوجه اهمیت این موضوع بشوند. ما همه تصاویر آوارگان را که در سرتاسر جهان نشر شده است دیده ایم. (به خاطر وضعیت آوارگان در این جزیره) ما بدنام شده ایم. باشندگان جزیره ما در موج مهاجرت بسیار زحمت کشیدند، کمک کرده اند و به آن ها فشارهای زیادی وارد شده است. نمی شود که جهانیان فکر کنند، باشندگان لیسبوس به تنهایی براین مشکلات فائق می شوند».

حکومت یونان ماه ها است که وعده داده به سرعت کمک برساند. الکسیس سیپراس، نخست وزیر یونان حتی شخصا طی دیدارش از این جزیره وعده کمک داد. اما سلام الدین، امدادگر از سازمان  دانمارکی موسوم به «تیم بشریت» (Team Humanity) می گوید، ادارات دولتی علاقه ای به این که وضعیت بد مهاجران واقعا بهبود یابد، ندارند.

سلام الدین می گوید: «چرا آوارگان باید رنج ببرند؟ چون یونان یا اتحادیه اروپا می خواهد که آن ها در مضیقه باشند. هدف از این خط مشی این است که به آوارگان در ترکیه نشان داده شود، این جا نیایید، اگر بیایید، شما هم رنج خواهید برد».

سلام الدین در ادامه افزود: «و چرا با ما کارمندان سازمان های بشردوستانه مانند خلافکار رفتار می شود؟ آن ها می خواهند از دست ما خلاص شوند و من این را درک نمی کنم. اگر امدادگران بشردوست نبودند، این جزیره کاملا در هرج و مرج فرو می رفت».

میشائل لمن/م. ا.