تصویر سمت چپ را تلسکوپ هابل در سال ۲۰۱۴ از «ستون‌های آفرینش» گرفته بود. اما کیفیت آن با تصویری سمت راست که توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب گرفته شده و ناسا آن را به تاریخ ۱۹ اکتبر سال ۲۰۲۲ نشر کرد، قابل مقایسه نیست. ستون‌های گاز و غبار میان ستاره‌هایی که پیرامون آن‌ها قرار دارند، بسیار به وضوح دیده می‌شوند و درخشندگی آن‌ها نفس تماشاگران را بند می‌آورد.

تلسکوپ فضایی جیمز وب، تصاویر بسیار دیدنی از نپتون و حلقه‌های آن گرفته است. به گفته ناسا این تصویر گرفته شده «روشن تر از همه تصاویری است که در ۳۰ سال گذشته گرفته شده است». در امتداد حلقه‌های این غول یخی، مهی که پیرامون نپتون را فراگرفته است، به خوبی دیده می‌شود. نپتون تنها سیاره در منظومه خورشیدی است که با چشم غیرمسلح از زمین دیده نمی‌شود.

تلسکوپ فضایی جیمز وب قبلا تصاویری را برای نخستین بار از مریخ گرفته بود. این تصویرها بخش شرقی نیم کره مریخ را که نور خورشید به آن می‌تابد، نشان می دهند. تصاویر سمت چپ که از نزدیک گرفته شده است، سطح بخش هایی از مریخ مانند دهانه هویگنس، فلاته سیرت بزرگ و دشت هلاس را نشان می‌دهد. «نقشه گرمایی» در سمت راست نشان می دهد که مریخ چگونه همزمان با از دست دادن گرما، نور می‌فرستد.

جمز وب اخیراً نگاهی به درون یک کرم چاله در یک «کهکشان شبح مانند» انداخت. دانشمندان فکر می کنند که گرد و غبار به حالت مارپیچ وار به سوی یک سیاهچاله میان ستاره ای در قلب کهکشان حرکت می کند.

کهکشان چرخ گاری که حدود ۵۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، در نتیجه برخورد یک کهکشان مارپیچی بزرگ با یک کهکشان کوچکتر ایجاد شده است که در این تصویر دیده نمی شود. در این تصویر کهکشان چرخ گاری می شود دید که در گذشته در این کهکشان چه رخ داده است و در آینده چه تغییراتی خواهد کرد.

آن چه که شاید مانند یک منظره کوهستانی در حال درخشش به نظر بیاید، در اصل لبه مکانی است با عنوان «NGC ۳۳۲۴» در سحابی شاه تخته و محل تولد ستاره های جوان. تلسکوپ فضایی جیمز وب برای نخستین بار مناطقی را نشان می دهد که ستاره ها آن جا متولد می شوند و قبلا دیده نمی شدند.

«SMACS 0723» یک خوشه کهکشانی است که توانایی بزرگ کردن و تغییر نور اجرام در عقب خود را دارد. دانشمندان می توانند به این وسیله نگاه دقیقی به درون کهکشان هایی بیاندازند که بسیار دور و کم نور هستند.

سحابی جنوبی حلقه یک سحابی سیاره نما است، یک ابر گازی در حال گسترش پیرامون یک ستاره در حال نابودی. قطر آن تقریبا نیمی از یک سال نوری است و ستاره تاریک در مرکز آن هزاران سال است که به همه طرف حلقه های گاز و مه می فرستد. سحابی ها محل تولد ستاره ها هستند.

پنج گانگی استفان یک گروه متشکل از پنج کهکشان است. تصاویر تلسکوپ جیمز وب جزئیاتی را نشان می دهند که تا به حال دیده نشده اند، مانند خوشه های درخشان میلیون ها ستاره جوان و مناطق محل تولد ستاره های جدید.

براساس پژوهش سازمان ملی هوانوردی و فضایی ایالات متحده "ناسا"، ماه روز تا روز گرمایش خود را از دست می دهد و این سبب ایجاد چروک در سطح آن می شود؛ مانند تبدیل شدن انگور به کشمش. این یک افسانه نیست؛ چون فضای داخلی ماه نیز در حال کوچک شدن است! قطر ماه، در طول چند صد میلیون سال گذشته، حدود ۵۰ متر "لاغرتر" شده است.

نظریه پردازان تئوری توطئه بر این باورند که فرود بر روی ماه ساختگی بوده است و نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در ۲۱ جولای ۱۹۶۹ به جای ماه، روی یک صحنۀ طراحی شده قدم گذاشته اند. آنان استدلال می کنند که پرچم امریکا روی ماه تکان می خورد؛ گویی که آنجا باد باشد؛ چیزی که در خلاء ممکن نیست. ناسا توضیح داده که آلدرین هنگامی که میله پرچم را بر سطح ماه فرود میبرد، آن را می پیچید و این باعث اهتزاز پرچم شده است.

اگر شما اکنون در منطقۀ گرم تابستانی قرار دارید، احتمالاً عرق کرده اید. اما به یاد داشته باشید که دما در ماه بیشتر است. وقتی که خورشید بر سطح ماه می تابد، می تواند حرارت را تا ۱۲۷ درجه سانتیگراد بالا ببرد. بدون تابش خورشید، دمای ماه می تواند به ۱۵۳ درجه سانتیگراد کاهش یابد.

افسانه زندگی انسان بر روی ماه، به اندازۀ خود این قمر زمین، مردم را مجذوب کرده است. برخی ها بر روی سطح ماه کامل، چهره ای را میبینند که از بخش های تاریک ماه و بلندی های روشن تر آن تشکیل شده است. بسیاری از فرهنگ ها، داستان هایی درباره یک شخص واقعی را حکایت می کنند که مرتکب نوعی گناه گردیده و به دلیل آن به ماه تبعید شده است. با این حال، فضانوردان تا هنوز با وی رو به رو نشده اند.

ماه، هر سال با سرعت، چهار سانتی متر از زمین دور می شود. هر قدر که ماه از ما دورتر باشد، به همان اندازه به نظر ما کوچک تر معلوم می شود. در حدود ۵۵۰ میلیون سال آینده، حتا در نزدیک ترین موقعیت خود به زمین، ماه کوچک تر از آن معلوم خواهد شد که بتواند روی خورشید را به طور کامل بپوشاند. این بدان معناست که دیگر خورشید گرفتگی کامل وجود نخواهد داشت.

زوزه کشیدن گرگ ها به سوی ماه، سوژه اکثر فیلم های ترسناک قدیمی بوده است. اما در واقع، گرگ ها به سوی ماه زوزه نمی کشند و آن را در زمان ماه کامل، تشدید نمی کنند. آن ها فقط در شب ها زوزه می کشند و ماه کامل نیز در آن قابل مشاهده است. این می تواند یکی از دلایلی باشد که این تصور را اجدادمان خلق کردند.

تا هنوز ۱۲ تن بر روی ماه قدم گذاشته اند. در حالی که آنان دارای مسلک های مختلف هستند، اما مشترکاتی نیز دارند: تمامی آنان امریکایی، سفید پوست و مرد هستند. دیده شود که اولین غیر امریکایی بر روی ماه از کجا خواهد بود، شاید هم یک زن و یا فرد رنگین پوست باشد!