او متکبر بود، رقیبان‌اش را تمسخر می‌کرد و خود را «بزرگترین» می‌خواند. اما او در رینگ مسابقه این خصوصیات را در عمل با شکست دادن رقبایش نشان می‌داد. محمد علی سه بار عنوان قهرمان سنگین وزن جهان را به دست آورد و به عنوان بهترین بوکسر جهان محسوب می‌شود. مبارزه با جرج فورمن تحت نام «غرش در جنگل در سال ۱۹۷۴» و مبارزه با جو فریزیر در مانیلای فلیپین در سال ۱۹۷۵ از جمله مبارزات به یادماندنی او می باشد.

جو فریزیر (در سمت چپ عکس) بزرگترین حریف محمد علی بود. هر دو در سال‌‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۵ سه مبارزه تنگاتنگ انجام دادند. فریزیر از سال ۱۹۶۹ تا شکست‌اش در برابر جورج فورمن در سال ۱۹۷۳ قهرمان سنگین وزن جهان بود. فریزر بعد از اینکه نتوانست در مبارزه بر سر عنوان قهرمانی جهان در مانیلا در برابر علی پیروز شود و در برابر فورمن نیز شکست خورد، در سال ۱۹۷۷ با دنیای بوکس خدا حافظی کرد.

جورج فورمن در سال ۱۹۷۳ جو فریزیر، دارنده عنوان قهرمانی را شکست داد و قهرمان جهانی بوکس شد. او یک سال بعد کمربند قهرمانی جهان را در مسابقه یی تحت نام «غرش در جنگل» به محمد علی باخت. در سال ۱۹۷۸ بعد از ده سال وقفه او دوباره به مسابقات برگشت و بالاخر در سال ۱۹۹۴ در سن ۴۵ سالگی مسن ترین قهرمان سنگین وزن جهان شد. او که یازده فرزند دارد، در سال ۱۹۹۷ به حرفه اش در دنیای بوکس پایان داد.

مایک تایسون همواره بر رقبایش غلبه می‌کرد و در آغاز کار حرفه یی اش یکی پس از دیگری پیروزی را از آن خود می‌کرد. در سال ۱۹۸۶ او در سن ۲۰ سالگی جوانترین قهرمان سنگین وزن جهان در رشته بوکس شد. اما پیروزی‌ها در میدان مسابقه، افراط در مصرف مواد مخدر، حبس به دلیل تجاوز جنسی و دیگر رسوایی‌ها را به دنبال داشت. تایسون بعد از بازگشت به مسابقات در سال ۱۹۹۶ بار دیگر قهرمان جهان شد.

ماکس اشملینگ که از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۲ قهرمان سنگین وزن جهان بود، تا هنگام مرگ اش در سن ۹۹ سالگی در سال ۲۰۰۵ میلادی یکی از محبوب‌ترین وزرشکاران آلمان بود. به خصوص مبارزه اش در برابر جو لوئیس در خاطره ها باقی مانده است، مسابقاتی که او یک بار پیروز ویک بار مغلوب شد. بعد از او تا هنوز کسی در آلمان نتوانسته است قهرمانی جهان در ورزش بوکس‌ را به دست بیاورد.

هیچ کسی مانند او مدت طولانی به طور مداوم قهرمان سنگین وزن جهان نبوده است. از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۵۰ این فرد ملقب به «بمب‌افکن قهوه یی» در ۲۶ مسابقه از عنوان قهرمانی خود دفاع کرد. لوئیس یک چهره سمبولیک در مبارزه سیاه پوست‌های امریکا برای مساوات به شمار می‌رود. لوئیس بعد از ترک حرفه بوکس ورشکست شد، به مشکل مالی و مواد مخدر دچار گردید و در سال ۱۹۸۱ درگذشت.

ایواندر هالیفیلد یگانه بوکسری است که چهار بار در طول کار حرفه یی اش قهرمان سنگین وزن جهان شده است. او در سال ۱۹۹۷ نیز به شکل دردناکی به شهرت رسید. مایک تایسون بخشی از گوش او را دندان گرفت. هالیفیلد تا ماه می ۲۰۱۱ به مبارزه ادامه داد. در آخرین مسابقه او برنده شد و در سن ۴۸ سالگی به عنوان قهرمان جهان به صورت غیر رسمی از فدراسیون جهانی بوکس (WBF) استعفا داد.

او یکی از بهترین و برازنده ترین بوکسرها در تمام زمان‌ها محسوب می‌شود. ری چارلز لئوناردو که نامش را در رشته بوکس به شوگار ری روبینسون تغییر داد، در سال های ۱۹۷۹ و ۱۹۸۸ در پنج وزن قهرمان جهان شد. لئوناردو در ۴۰ مبارزه شرکت کرد و در ۳۶ مبارزه آن برنده شد. دو شکست از مجموع سه شکست، در بازگشت نافرجام او در سال های ۱۹۹۱ و۱۹۹۷ رخ داده است.

راکی مارسیانو حرفه اش را بعد از ۴۹ پیروزی در ۴۹ مبارزه (۴۳ برد با ناک اوت) به عنوان اولین قهرمان جهان در رشته بوکس در وزن سنگین بدون شکست پایان داد. از سال ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۶ او عنوان قهرمانی جهان را داشت و شش بار متوالی با موفقیت از عنوان قهرمانی دفاع کرد. مارسیانو یک روز قبل از چهل و ششمین سالگرد تولدش در نتیجه سقوط هواپیما جان باخت.

ولادیمیر و ویتالی کلیچکو اوکرائینی موفق‌ترین براداران در رشته بوکس خوانده می‌شوند. ویتالی (سمت راست)، برادر بزرگتر که با نام مستعار «داکتر مشت آهنین» یاد می‌شود‌، در سال ۱۹۹۹ و ۲۰۰۴ برنده عنوان قهرمانی مسابقات سازمان بوکس جهان و شورای بوکس جهان شده بود. برادرش ولادیمیر (سمت چپ) بعد از پیروزی اش در سال ۲۰۱۱ در برابر دیوید هی، چهارمین کمربند مسابقات جام جهانی را به دست آورد.

رگینا هالمیش در خردسالی با کار در رشته جودو آغاز کرد. بعد به کاراته و کیک بوکسنگ تغییر رشته داد و بالاخره موفق ترین بوکسر شد. رگینا هالمیش در سال ۱۹۹۵ قهرمان جهانی مسابقات سبک وزن زنان جهان شد و این عنوان را تا سال ۲۰۰۷ حفظ کرد. او پس از پیروزی در آخرین مبارزه به عنوان قهرمان شکست ناپذیر جهان از فدراسیون بین المللی بوکس زنان استعفا داد.