در اوایل ماه فبروری تقریبا 1000 تن توانستند شهر مورد محاصره حمص را ترک گویند. در ماه می سال 2011 نیروهای رژیم بشارالاسد شروع به محاصره این شهر کردند و حلقه را به دور شهر در ماه های پس از آن پیوسته تنگ تر نمودند. در نهایت دیگر هیچکس نمی توانست از شهر حمص بیرون و یا به آن داخل شود. نیروهای اسد به طور سیستماتیک راه های تامین مواد غذایی و سوخت و دیگر مواد مورد نیاز را قطع کردند. ذخیره های مواد غذایی رو به کاهش گذاشت و وضعیت برای مردم پیوسته دشوارتر شد.

بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل در ماه مارچ سال 2012 به وضعیت فاجعه آمیز مردم تحت محاصره اشاره کرد و گفت: «افراد ملکی به خاطر جنگ ها درخانه هایشان زندانی شده اند. آن ها از غذا، گرما، برق و خدمات طبی محروم هستند. مردم مجبور شده اند برای به دست آوردن آب آشامیدنی برف را ذوب کنند».

دو سال طول کشید تا دست کم شمار اندکی موفق به ترک حمص شدند. چندین هزارتن همچنان در شهر مورد محاصره قرار دارند.

تقریبا 250 هزار شهروند سوریه در وضعیت مشابه مردم حمص به سر می برند. حدود 15 شهر و یا بخش هایی از شهرها مورد محاصره هست. برخی از این مناطق را نیروهای اسد و برخی دیگر را گروه های جهادی مخالف حکومت محاصره کرده اند. اکنون شورای حقوق بشر سازمان ملل در یک گزارش جامع به جنگ سوریه پرداخته و توجه عموم را به وضعیت مردمی جلب کرده که در شهرهای مورد محاصره زندگی می کنند.

پاولو سرگیو پنهیرو، رییس کمیسیون تحقیقات سازمان ملل در مورد سوریه، در حالی که این گزارش را ارائه می کرد، گفت: «ما در این گزارش در مورد حمله های گسترده نیروهای حکومتی و احتمالا گروه های ملیشه بر افراد ملکی نوشته ایم. آن ها طی این حملات به قتل، شکنجه، تجاوز سیستماتیک و جنایت علیه بشریت دست می زنند».

وخامت خشونت ها

این گزارش منطق به کارگیری خشونت را در جنگی ثبت می کند که تلاش های دیپلوماتیک برای پایان دادن به آن تا به حال ناکام مانده اند. حکومت و گروه های مخالف نتوانستند در کنفرانس های صلحی که از آن ها به عنوان «ژنیف یک» و «ژنیف دو» یاد می شود، به حداقل توافق دست یابند. پایان جنگ از دید آن ها صرف با غلبه بر مخالفانشان ممکن است.

به این ترتیب، طبق اطلاعات نویسندگان این گزارش، نیروهای حکومت ارایه مواد کمکی به مردم را کاملا محدود کرده و یا کاملا قطع کرده اند. آن ها همچنین از وارد شدن ابزارهای طبی جراحی به داخل شهرها جلوگیری می کنند و می گویند که ممکن است جنگجویان زخمی مخالفین حکومت با این ابزار معالجه گردند. همزمان نیروهای حکومتی به شهرهای مورد محاصره تیراندازی می کنند.

در ادامه این گزارش آمده است: «بمباران ها در فواصل منظم، باعث ایجاد زخم هایی می گردد که امکان رسیدگی به آن ها وجود ندارد و به این ترتیب میزان مرگ و میر افزایش می یابد... تیراندازان وابسته به نیروهای حکومت که بر تمام بخش های ورودی شهر موضع گرفته بودند، جلوی رفت و آمد مردم را می گرفتند و بی هدف به سوی آن ها شلیک می کردند».

محاصره سیستماتیک در بسیاری شهرها باعث کمبود شدید مواد غذایی شده است. براساس این گزارش کمبود امکانات در شهر مادامیه که در جنوب غرب دمشق قرار دارد، وضعیت دردناکی را ایجاد کرده است: «باشندگان این شهر می گویند که پس از این که ذخیره های گندم و برنج شان تمام شد، از زیتون، برگ، علف و نباتات تغذیه می کنند». گرچه در اکتبر 2013 تقریبا 5 هزار تن موفق به ترک این شهر شدند، اما مردان جوان در میان آن ها نمی باشند. آن ها باید به دستور حکومت در مادامیه بمانند. نویسندگان گزارش سازمان ملل می گویند: «آن ها (این مردان جوان) از این هراس دارند که بازداشت، کشته و یا "رد گم" شوند».

بر اساس گزارش سازمان ملل، وضعیت در شهرهایی که مورد محاصره نیروهای مخالف دولت است، متفاوت نیست. نیروهای مخالف به هیچ وجه نمی گذارند که اجناس کمکی به مردم این شهرها برسند. هنگامی که نیروهای اسد به دره عمدتا شیعه نشین الغاب وارد شدند تا از مردم در برابر حملات سنی ها محافظت کنند، نیروهای مخالف حکومت هرگونه ارتباط این دره با بیرون را کاملا قطع نمودند.

نویسندگان این گزارش از دهقانانی می گویند که هنگام تلاش برای زراعت بر زمین هایشان توسط تیراندازان کشته شدند: «تیرباران ها و اختطاف های مکرر زراعت را برای مردم میرداش و شطه غیرممکن کرده است. آن ها به این ترتیب منبع اصلی درآمد و تامین نیازهایشان را از دست داده اند».

پایان این وضعیت در چشمرس نیست

پیامد محاصره شهرها و مناطق مختلف در سوریه برای اطفال بسیار دردناک است. پاولو سرگیو پنهیرو، رییس کمیسیون تحقیقات سازمان ملل طی معرفی این گزارش گفت: «این مناقشه باعث شدت خشونت علیه اطفال می شود. آن ها وادار به ازدواج زودهنگام می شوند و در معرض خشونت های جنسی و تجاوز جنسی قرار می گیرند».

نویسندگان این گزارش درپایان توصیه هایی برای کاهش نیازهای عاجل مردم ملکی می کنند. آن ها می گویند که باید اجازه رسیدن مواد غذایی و اجناس کمکی به مردم محصور شده داده شود و همچنین کرامت انسانی مردم ملکی رعایت گردد. این توصیه ها روشن و صریح هستند و جای تردید باقی نمی گذارند. طرف های جنگ می توانند آن ها را اجرا کنند؛ اما سه سال است که از آن ها چنین درخواست هایی می شود.