پری گل ۳۵ ساله است و مادر چهار فرزند است. او کودکی بیش نبود که هر دو دوستش را در جریان جنگ های مجاهدین با ارتش سرخ شوروی سابق از دست داد. او یکی از هزاران انسانی است که در جریان جنگ های ویرانگر در این کشور معیوب شد.

پری گل می گوید هفت ساله بود که یک راکت به خانه شان اصابت کرد و باعث شد که هر دو دستش برای همیشه قطع گردد. او حالا مادری بی دست است، اما قلبش همانند هر مادر دیگری برای فرزندان و زندگی اش می تپد. او سه دختر و یک پسر خردسال دارد. سه فرزند او مکتب می روند. کوچک ترین کودک وی چهار و نیم ساله و بزرگترین شان ۱۴ ساله است.

پری گل همه کارهای خانه اش را با پاهایش انجام می دهد. او می گوید کودکانش از اینکه او دست ندارد بیشتر از خودش رنج می برند. هرچند امیدوار است که کودکانش بزرگ شوند و او را کمک کنند، اما فعلا بار زندگی بردوش این بانو سنگینی می کند.

با اینکه پری گل هنوز جوان است، اما از چین های صورتش می توان به خوبی دریافت که همسر و مادر بودن بدون دست چقدر برایش سخت تمام شده است. پری گل زندگی غریبانه ای دارد. درآمد ماهیانه وی و شوهرش آنقدر هم نیست که بتوانند کرایه خانه شان را تامین کنند. پری گل می گوید: "من و شوهرم سختی می کشیم، اما نمی گذاریم بچه ها از تحصیل عقب بمانند".

پری گل با پاهایش کیف های زنانه "دستکول" می بافد و در بازار زنانه شهر هرات می فروشد. او می گوید: "قبلا فروش این کیف ها بهتر بود، اما حالا کسی نمی خرد". او هر دو روز می تواند یک کیف ببافد و از هر کدام شان بین ۲۰ تا ۵۰ افغانی فایده به دست آورد.

خانواده این زن معیوب در یکی از مناطق فقیر نشین هرات زندگی می کند و ماهانه برای خانه ای که از گل و چوب ساخته شده است ۳۵۰۰ افغانی کرایه می دهد. شوهر پری گل به عنوان تنظیف محلی به صورت شخصی کار می کند و در برابر انتقال زباله های مردم مبلغ ناچیزی به دست می آورد. او علاوه بر این در کارهای خانه نیز با همسرش کمک می کند.

با این همه سختی، پری گل می گوید: "بیشتر از همه این رنجم می دهد که از میلیون ها دالر کمک های خارجی که برای تغییر زندگی زنان به افغانستان سرازیر شد، اما در زندگی من و فرزندانم تغییری وارد نشد". او می افزاید: "با اینکه دست ندارم، اما نمی خواهم مرا ضعیفه و ناتوان بگویند. زنان افغان باید تلاش کنند و توانایی هایشان را خودشان نشان بدهند". نویسنده: رضا شیرمحمدی

برای اولین بار در افغانستان یک گروه هفت نفری دختران جوان با ساختن یک بازی کمپیوتری تحت نام مبارزه با مواد مخدر، آن را به نمایش گذاشتند.

این دختران شاگردان مرکز آموزشی Code to inspire یا " توانمند سازی برای کدنویسی" می باشند که در جریان سه ماه توانستند بازی کمپیوتری شان را بسازند.

احسان احراری یکی از استادان این مرکز می گوید این بازی کامپیوتری بر اساس داستانی واقعی در ولایت هلمند ساخته شده که در آن فرد بازی کننده بعد از طی مراحل دشوار، کشتزارهای مواد مخدر را تخریب و سپس به جای آن زعفران می کارد.

وی افزود: "شاگردان این مرکز همه ساله تلاش می کنند تا با ایجاد گیم های متفاوت دردی از جریان های موجود در کشورشان را انعکاس دهند".

نرگس حسنی یکتن از شاگردان سازنده این بازی می گوید: "از این که توانسته ام با سایر همکارانم این بازی کامییوتری را بسازم خیلی خوشحالم".

او می گوید آنها در این بازی نیروهای امنیتی افغانستان را به تصویر کشیدند که در حال مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر می باشند و بعد از چندین مرحله و از بین بردن قاچاقچیان، نیروهای امنیتی تمامی کشت زارهای مواد مخدر را حریق و به جای شان زعفران کشت می کنند.

همچنان مهتاب یکتن دیگر از شاگردان سازنده بازی می گوید: "ما می خواهیم به جهانیان بگوییم که مخالف کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر هستیم و مواد مخدر خانمان سوز است و هزاران جوان مان را معتاد نموده است."

وی از سایر دختران جوان خواست تا با استفاده از فرصت های موجود در راستای رشد استعدادهای شان اقدام نموده تا در راستای حل چالشهای اجتماعی کشورشان موثر واقع شوند.

حسیب رسا مسول مرکز کدنویسی برای زنان افغان در هرات عدم حمایت دولت را یکی از چالش های عمده در راستای پیشرفت برنامه های کاری شان عنوان می کند.

مرکز "توانمند سازی برای کدنویسی" در سال ۲۰۱۵ در ولایت هرات ایجاد شد و در حال حاضر ۹۰ شاگرد دختر در بخش های ساخت بازی های کمپیوتری، اپلیکشن مبایل، طراحی وب سایت و گرافیک در این مرکز مصروف تدریس می باشند.

یکی از مراحل بازی "مبارزه با مواد مخدر" روی صفحه تلویزیون در حال اجرا و آزمایش می باشد. این بازی به زودی در دسترس عموم قرار می گیرد.