محرومیت از تحصیل؛ دختران ناچار ازدواج می کنند
۱۴۰۱ آبان ۲۱, شنبه
از زمانی که طالبان قدرت را در کابل به دست گرفتند و دختران نوجوان را از آموزش منع کردند، بسیاری آنها با انتخاب پدران شان با مردان مسن‌تر از خود ازدواج کرده اند.
زینب گفت: «خیلی گریه کردم و مدام به پدرم می‌گفتم که طالبان مکتب‌های دخترانه را باز خواهند کردند. اما او گفت که این اتفاق نمی‌افتد و بهتر است من ازدواج کنم به جای این که در خانه بیکار بنشینم.»
چند ساعت پس از آمدن خانواده داماد با پیشنهاد چند راس گوسفند، بز و چهار بوجی برنج به عنوان طویانه، تاریخ عروسی او تعیین شد. این رسم چند صد ساله برای بسیاری‌ها در روستاهای افغانستان است.
مرتبط: نکاح اجباری توسط طالبان؛ موارد انفرادی یا یک پدیده شایع؟
براساس رسم و سنت افغانی، زینب به خانه شوهرش که ۱۷ سال از او بزرگتر است، انتقال داده شد. او گفت: «کسی نظر مرا نپرسید.»
افغانستان تنها کشور جهان است که دختران آن از رفتن به مکتب های متوسطه و لیسه منع شده اند.
همزمان با بحران اقتصادی و سنت‌های ریشه دار مردسالارانه، از زمانی که طالبان تحصیلات دختران را منع کرده و آنها در خانه محبوس اند، بسیاری والدین ازدواج دختران جوان خود را تسریع بخشیده اند.
زینب از شهر قندهار، پایگاه قدرت طالبان، به خبرگزاری فرانسه گفت: «در خانه پدر و مادرم دیر از خواب بیدار می‌شدم... اینجا همه مرا سرزنش می‌کنند.»
زینب ادامه داد: «آنها می‌گویند: ما برای تو خیلی مصرف کرده ایم و تو نمی‌توانی کاری انجام بدهی.»
محمد مشعل، رئیس انجمن معلمان در شهر غربی هرات گفت که والدین به طور فزاینده ای احساس می کنند که آینده ای برای دختران شان در افغانستان وجود ندارد.
او گفت: «آن ها احساس می کنند بهتر است دختران شان ازدواج کنند و زندگی جدیدی را آغاز نمایند.»
مرتبط: سازمان امدادی کی‌یر از ازدواج‌های زیر سن دختران افغان ابراز نگرانی کرد
زمانی که طالبان در ماه اگست سال گذشته کنترول افغانستان را به دست گرفتند، امید اندکی وجود داشت که این گروه آزادی های بیشتری را در مقایسه با حکومت سختگیرانه قبلی شان در دهه ۱۹۹۰ به زنان بدهند.
اما بازگشایی برنامه ریزی شده مکتب های دخترانه در ماه مارچ توسط وزارت معارف به رهبری مخفی هبت الله آخوندزاده رهبر طالبان رد شد.
مقامات ادعا می کنند که این ممنوعیت موقتی است، اما بهانه های زیادی برای مسدود ماندن پیدا کرده اند.
برای بسیاری دختران دیگر خیلی دیر شده است.
گروهی از خبرنگاران خبرگزاری فرانسه با چند دختری که ماه های اخیر ازدواج کرده یا نامزد شده اند، مصاحبه کردند.
نام واقعی این دختران ذکر نشده است.
مرتبط: سازمان عفو بین الملل: دختران و زنان در افغانستان در برابر خشونت خانوادگی بی دفاع هستند
مریم ۱۶ ساله می گوید: «هیچ وقت فکر نمی کردم باید درس خواندن را رها کنم و در عوض شوهردار شوم.» او افزود: «پدر و مادرم همیشه از من حمایت کردند اما در این شرایط حتا مادرم هم نتوانست با ازدواج من مخالفت کند.»
او تا صنف ششم در یک روستا درس خواند و پس از آن پدرش خانواده را به شهر چاریکار در شمال کابل منتقل کرد، جایی که فرزندانش بتوانند تحصیلات عالی خود را پیش ببرند.
او در حالی که صبحانه را برای پدرش عبدالقادر ۴۵ ساله آماده می کرد گفت: «به جای درس خواندن، اکنون ظرف و لباس می شویم و خانه را جاروب می کنم. همه این ها خیلی سخت است.»
قادر قصد داشت به مریم و خواهرانش اجازه دهد قبل از جستجوی خواستگار، مدرک تحصیلی خود را به دست آورند.
او به خبرگزاری فرانسه گفت: «می خواستم آن ها تحصیلات دانشگاه خود را به پایان برسانند زیرا برای آن سخت کار کرده بودم و قبلاً پول زیادی برای آن ها خرج کرده بودم.»
مرتبط: طالبان از بازداشت مردی به اتهام فروش ۱۳۰ زن خبر دادند
قادر در یک خانه کرایی زندگی می کند و معاشش در یک شغل دولتی در حکومت طالبان تقریباً به نصف کاهش یافته است. او مجبور شده برخی از وسایل خانه را برای خرید مواد غذایی بفروشد.
او گفت: «در افغانستان دختران فرصت های زیادی ندارند و پس از مدتی پیشنهاد ازدواج متوقف می شود. تجربه قبلی من از طالبان این است که آن ها تصمیم خود را تغییر نخواهند داد.» حتا اگر در پالیسی طالبان تغییری رونما شود، برای مریم بی معنا خواهد بود.
مریم به خبرگزاری فرانسه گفت: «اولین کسی که با تحصیل من مخالفت می کند، شوهرم خواهد بود. او با من خشونت فزیکی خواهد کرد.»
ازدواج زودهنگام اغلب می تواند منجر به یک عمر رنج برای دختران و زنان شود. چنین ازدواج هایی به ویژه در مناطق روستایی افغانستان که جهیزیه های که به خانواد عروس داده می شود، منبع درآمد حیاتی و رایج است.
کارشناسان می گویند آموزش نقش اساسی در تاًخیر عروسی دختران دارد و به همراه آن فرزندآوری با نرخ بالاتر مرگ و میر نوزادان و مرگ مادران در سنین پایین تر همراه است.
مرتبط: افزایش موارد خودکشی زنان در افغانستان
طالبان محدودیت های شدیدی را علیه زنان وضع کرده و آن ها را مجبور به پیروی از دیدگاه های سختگیرانه این گروه از اسلام کرده است. به زنان گفته شده است که با حجاب و ترجیحاً با برقع در اماکن عمومی ظاهر شوند و تنها در صورت لزوم خانه را ترک کنند.
نهادهای امدادرسان می گویند که اقتصاد وابسته به کمک های افغانستان پس از خروج نیروهای خارجی سقوط کرده و صدها هزار نفر بیکار شده اند. همچنین نیمی از جمعیت ۳۸ میلیونی با گرسنگی مواجه اند.
برخی از زنان جوان با قبول فداکاری و برای کمک به اقتصاد خانواده، ازدواج را قبول می کنند. سمیه ۱۵ ساله در کابل پایتخت گفت: «پدرم مرا مجبور نکرد؛ اما شرایط بگونه ای بود که من پیشنهاد را پذیرفتم و نامزد شدم.»
خواهران سارا ۲۰ ساله و فاطمه ۱۹ ساله تنها چند ماه از شرکت در امتحان کانکور فاصله داشتند که مکتب آن ها مسدود شد و نتوانستند از مکتب فارغ شوند.
در شرایطی که خانواده پس از مرگ پدر شان در اثر کووید ۱۹ در بحران بود؛ آن ها یکی پس از دیگر اعلام کردند که جستجو برای شوهر باید آغاز شود.
فاطمه گفت: «وجدانم به من می گوید که ازدواج کردن بهتر از سربار خانواده بودن است.»
hs/si (AFP)