ویکتور اوربان، نخست وزیر مجارستان دیگر نمی خواهد پناهجویان را در کشورش جای دهد. او این موضوع را به صورت روشن ابراز داشته است. اما پناهجویان باز هم به مرزهای این کشور می رسند. به طور مثال به کلیبیا.

مردم با امیدواری به سوی کلیبیا می آیند تا از این گذرگاه عبور کنند. دولت صربستان و مجارستان توافق کرده اند که روزانه تا به۲۰ مهاجر اجازه عبور داده شوند. بعد از اینکه آنها ثبت نام شدند برای شان یک وقت ملاقات برای مصاحبه داده می شود تا به مرز بیایند. در اینجا آنها توسط مقامات مجارستان مصاحبه می شوند و اسناد آنها بررسی می گردد.

کارها به درستی پیش نمی رود. محمد جمال ۱۸ ساله سوریایی بعد از اینکه نامش را در لیست مصاحبه شوندگان دید، به کلیبیا آمد. اما یک مقام مرزی به او گفت که وقت مصاحبه از یک مهاجر مصری به همین نام بوده است و اسناد او تاکنون اصلاَ به اینجا نرسیده است.

جمال بدون امکانات انتخاب در کمپ عبوری گذرگاه مرزی باقی مانده است. جایی که حدود ۱۰۰ نفر برای رسیدن زمان مصاحبه خود انتظار می کشند. در کمپ فقط یک نل آب وجود دارد و از سازمان های امداد رسانی هم همه روزه کسی به آنجا نمی آید. متقاضیان پناهندگی مجبورند عملا به تنهایی این وضعیت را تحمل و سپری کنند. این دختر یکی از ۹ فرزند یک خانواده ایزدی است که هفته ها در این کمپ مانده اند.

جمال به دویچه وله گفت: «من راه دیگری پیدا می کنم». او با قاچاقچیان در کمپ صحبت کرده است. جمال ماه گذشته ۱۵۰۰ یورو پرداخت کرد تا از حصار مرزی عبور کند اما گرفتار شد و دوباره به بلگراد بازگشت داده شد. گشت و گذار هلیکوپترها و نیروهای پولیس عبور غیرقانونی از مرز را دشوار کرده است. جمال می گوید: «باور کن، اگر از پولیس تیزتر باشی، سگ را به جانت ایلا می کنند.»

اطفال ولید خالد، انجنیر موتر از اربیل عراق در نزدیکی حصار مرزی بازی می کنند. دو ماه پیش خالد همراه با خانواده اش به اینجا آمدند. از آن وقت مشکلاتی در اسناد مهاجرت آنها وجود دارد. او می گوید: «پولیس همیشه در پاسخ به سرنوشت مان می گوید که من نمی دانم». او ادامه می دهد: «اینجا وضعیت بسیار خراب است اما باز هم از جاهای دیگر بهتر است».

کلیبیا یکی از دو کمپ این منطقه است. پناهجویان از شرق میانه به اینجا می آیند. افغان ها و پاکستانی ها در هورگوس می مانند. خالد در حالی که در کمپ آتش را با کالای کهنه روشن می کند، می گوید که او ترجیحا در کلیبیا می ماند. حتی اگر کار پناهندگی او پیش نرود. در کمپ های دیگر او و فامیلش چندین بار مورد دزدی و چپاول قرار گرفته اند.

سیدنی فرناندرز از سازمان امدادی صربستانی "نورد ستار" می گوید: «در یونان مردمی که با شما صحبت می کنند به طور معمول ابراز همدردی و مهربانی می کنند». او همچنان گفت: «در اینجا مردم محلی فکر می کنند که باید در خانه هایشان بمانند و برای کشورشان مبارزه کنند».

این سفریست که با فلاکت و خطرات برای جسم و روح توأم است. صدها هزار انسان که غالباً از سوریه اند، برای فرار از جنگ و مصائب آن در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ به ترکیه و یونان سفر کردند. هنوز هم حدود ۱۰ هزار نفر در سواحل آن کشور در جزایر لسبوس، خیوس و ساموس وجود دارند. بیش از شش هزار پناهجوئی که تازه آمده اند از ماه می تا جنوری ثبت نام شده اند.

در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ بیش از یک میون انسان کوشیدند از طریق یونان یا ترکیه، از راه بالقان، بعد از عبور از مقدونیه، صربستان و هنگری به اروپا بیایند. این امواج مهاجران تنها هنگامی متوقف گردید که این راه رسماً مسدود گردید و بسیاری کشورها مرز های شان را بستند. امروز، بسیاری مهاجران راه بسیار خطرناک مدیترانه از طریق لیبیا را برای آمدن به اروپا برگزیده اند.

این عکس جهان را تکان داد. جسد آیلن طفل سه ساله کردِ سوریائی در سپتمبر ۲۰۱۵ توسط امواج بحر به ساحل ترکیه آورده شده است. این عکس در رسانه های اجتماعی وسیعاً دست به دست شد و نماد بحران مهاجران گردید. اروپا دیگر نمی توانست چشم از آن فرو بندد.

یورش در دقایق آخر: پس از آنکه معلوم شد راه به سوی اروپا دیگر باز نمی ماند، هزاران پناهجو کوشیدند تا در بس های مزدحم و قطار ها در کرواتسیا سوار شوند. در اکتوبر ۲۰۱۵ هنگری مرزهایش را بست و کمپ های کانتینری برپا نمود تا پناهجویان در طی مدتی که درخواست پناهندگی شان ارزیابی می شود، در آنجا بمانند.

یک ژورنالیست مجارستانی در ماه سپتمبر ۲۰۱۵ پس از آنکه با یک مرد سوریائی در آویخت که می خواست در منطقه روزسکه واقع در مرز بین صربستان و هنگری از نزد پولیس بگریزد، موجب سروصدا شد. در اوج بحران لحن علیه پناهجویان خشن تر شد. در آلمان حملات علیه اقامتگاه های پناهجویان افزایش یافت.

مسدود گردانیدن رسمی مرزها در راه بالقان در مارچ ۲۰۱۶ منجر به نا آرامی هائی حین عبور از مرز گردید. هزاران پناهجو در ساحل ماندند و گزارش هائی از خشونت های بیرحمانه وجود دارد. بسیاری مانند این پناهجویان در مقدونیه یونان پس از آنکه مرز بسته شد کوشیدند تا مرز را احاطه کنند.

یک طفل آغشته به خون و خاک آلود. این عکس عمران پنج ساله را نشان می دهد که با انتشارش در سال ۲۰۱۶، افکار عامه را تکان داد. این عکس تمثیل هنری برای دهشت در جنگ داخلی سوریه و رنج های مردم سوریه گردید. یک سال پوستر تصویر جدید یک پسر در انترنت انتشار یافت که او را خوشحال تر نشان می داد. حامیان اسد می گویند که این تصویر سال گذشته برای اهداف تبلیغاتی تولید شده است.

یک مرد سوریائی در روز بارانی در ایدومنی واقع در مرز مقدونیه یونان دخترش را بردوش دارد. او امیدوار است در اروپا امنیتی برای خانواده اش فراهم سازد. طبق قواعد دوبلین، پناهجویان می توانند در اولین کشور اروپائی که پا می گذارند، درخواست پناهندگی بدهند. بسیاری کسانی که به راه شان ادامه می دهند و به کشور دیگری می روند، شاید به همان کشور اولی که نخست آمده بودند، واپس فرستاده شوند.

مقامات در شمال فرانسه کمپ مشهور "جنگل" را در "کاله" برچیدند. در جریان تخلیه و نقل مکان در ماه اکتوبر ۲۰۱۶ این کمپ آتش گرفت. حدود ۶۵۰۰ باشنده آن در بین سایر پناهگاه در فرانسه تقسیم شدند. شش ماه بعد سازمان های امدادی گزارش دادند که بسیاری پناهجویان زیر سن به حیث بی سرپناهان در اطراف کاله زندگی می کنند.

با وجود خطر نهایت زیاد در جریان این سفر، بسیاری پناهجویان ، از فقر و جنگ در کشورهای زادگاه شان فرار می کنند. آن ها توقع دارند به آینده بهتری در اروپا دست یابند. قایق های انسان ها را بیشتر از ظرفیت شان حمل می کنند و قایق های رابری غالباً واژگون می شوند. تنها در سال ۲۰۱۷ میلادی ۱۸۰۰ نفر هنگام عبور از مدیترانه جان باخته اند. در سال ۲۰۱۶ شمار کسانی که جان سپرده اند ۵۰۰۰ نفر بود.

زندان های کمپ در لیبیا انتظار صدها هزار پناهجو از بخش سفلی صحرای افریقا و خاور میانه را دارد که می خواهند از بحیره مدیترانه عبور کنند. قاچاقبران انسان کنترول این تجارت را در دست دارند. سازمان های حقوق بشری می گویند که شرایط در کمپ ها فاجعه بار است. شاهدان عینی از بردگی و فحشای اجباری گزارش داده اند. با اینهم زندانیان هرگز از رویای آمدن به اروپا منصرف نمی شوند.