یک سال پس از آغاز فرار توده وار روهینگیایی ها از کشور زادگاه شان میانمار، هزاران نفر از این مهاجران در ساحه موسوم به "منطقه حایل" در مرز بنگله دیش به سر می برند. سال گذشته هر دو کشور بنگله دیش و میانمار توافق کردند که این اقلیت مسلمان می تواند به کشورشان باز گردد. اما ترس از شکنجه بیشتر از احساس درد غربت وبی خانمانی آنها را رنج می دهد.

هرچند ساحه زیست آنها در مرز میان میانمار وبنگله دیش در قلمرو کشور زادگاهشان قرار دارد، با آنهم روهینگیایی ها نمی توانند باز گردند. "منطقه حایل" توسط سیم خاردار و ماین از بخش های دیگر میانمار جدا ساخته شده است. بنگله دیش به آنها تنها همینقدر اجازه ورود در خاک خود را می دهد که آنها بتوانند مواد اولیه مورد نیاز خود را از سازمان های امداد رسانی دریافت کنند.

این وضعیت به خصوص برای اطفال دشوار و رنج آور است که کمبود مواد غذایی و ابتلا به بیماری جزء زندگی روزمره آنها شده است. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد قبلاً از یک "نسل از دست رفته" هشدار داده و سازمان مدافع حقوق کودکان "سیف د چلدرین" از بهره کشی از کودکان از جمله ازدواج کودکان و قاچاق انسان ابراز نگرانی کرده است.

در کوتاپالونگ بنگله دیش که بزرگترین کمپ پناهجویان در جهان خوانده می شود صدها هزار از مهاجران روهینگیایی درخیمه های موقتی و کوچک با یکدیگر زندگی می کنند. آنها اجازه ندارند که این کمپ را ترک کنند. همچنان آنها نمی دانند که آیا می توانند در این کمپ بمانند یا خیر. با وجود آنهم روهینگیایی ها در آنجا خانه هایی با مساجد ودوکان ها ساخته اند.

روهینگیایی ها در کوتاپالونگ می توانند با وجود تمام مشکلات و کاستی ها حداقل باورها و مراسم اسلامی شان را آزادنه انجام دهند. در اینجا در کوتاپالونگ مردان عید قربان را جشن گرفته اند. اما نگرانی وسایه غم واندوه آوارگی در چهره هایشان دیده می شود.

چنانچه شفیقه بیگم در خیمه موقتی اش یک وعده غذایی را آماده می کند، روهینگیایی ها تلاش می کنند راهی برای بازگشت به زندگی عادی بیابند. این بانوی ۱۸ ساله در کمپ کوتاپالونگ با صدام حسین ۲۳ ساله از کشورش ازدواج کرده است. روهینگیایی ها در این میان یک زندگی دور از بنگله دیش را در نظر ندارند. علاوه بر مراسم عروسی، تولد کودکان نوزاد نیز در اینجا جشن گرفته می شود.

در حالی که بنگله دیش، که خودش یکی از فقیرترین کشورهای جهان است، می خواهد از بار مشکلات این پناهجویان رهایی یابد، مهاجران روهینگیایی خودشان نمی خواهند که به کشورشان باز گردند. ارتش میانمار اقلیت مسلمان روهینگیا را به طور سیستماتیک بیرون راند و بسیاری از روستاها وخانه ها یشان را به آتش کشید و ویران کرد. به این ترتیب روهینگیایی ها وطنی ندارند که در آن خود را بیگانه احساس نکنند.