مرکز ثبت "تراپانی" با دیوارهای بلند و دروازه های محکم آهنین، از بیرون مانند یک زندان با اقدامات شدید امنیتی معلوم می گردد.

فرانچسکو پالرمو پاتیرا رئیس این موسسه می گوید که برداشت اولی از این مرکز فریبنده است. او در ادامه می گوید که دیوارها و استانداردهای امنیتی به این دلیل در اینجا بسیار شدید است که ساختمان "تراپانی" در حومه شهر سیسلی در گذشته یک بازداشتگاه بود.

اما فعلا پولیس و اردو تلاش می کنند که پناهجویان نتوانند به سادگی این اقامتگاه را ترک بگویند. هدف اساسی در چنین اقامتگاه ها گرفتن نشان انگشت پناهجویان است، زیرا اکثر آنها بدون اسناد شناسایی قانونی اند.

رئیس این مرکز به اسکنری اشاره می کند که نشان انگشت را ثبت می کند و می گوید که به زودی چند اسکنر دیگر نیز در اینجا فعال می گردد. اینک هیچ یک از پناهجویان نمی تواند از راجستر فرار کند. تا همین اواخر، پناهجویان در مراکز پذیرش از یک دروازه وارد و از دروازه دیگر می توانستند آزادانه بدون این که نشان انگشت شان گرفته شده باشد و یا ثبت گردیده باشند، خارج گردند.

فرانسکوس پالیرمو پاتیرا، رئیس این مرکز ثبت نام در ادامه می گوید که "اگر پناهجویان نخواهند که نشان انگشت شان گرفته شود، باز ما تلاش می کنیم آنها را متقاعد کنیم. به همین دلیل نیز کارکنان سازمان حمایت از پناهندگان اتحادیه اروپا و کمیساریای عالی پناهندگان در اینجا فعال هستند و پناهجویان را متقاعد می گردانند که ثبت نام به نفع خودشان است "

2305 نفری که در دو ماه گذشته در این مرکز آمده اند، همه شناسایی گردیده اند. همچنین شرط دوم اتحادیه اروپا به نظر می رسد که در تراپانی برآورده شود، و آن عبارت از تقسیم پناهجویان به کشورهای عضو اتحادیه اروپا است. لئوپولدو فالکو، رئیس اداری تراپانی تایید می کند که از این اقامتگاه شماری از پناهجویان به دیگر کشورهای اتحادیه اروپا منتقل شده اند. اما تنها کسانی که فرصت خوبی برای پذیرش پناهندگی شان وجود داشت.

فالکو در ادامه می گوید: «به خصوص اریتریایی ها بعد از آمدن شان راجستر می شوند و بعد از آن بر اساس سهمیه به دیگر کشورهای اروپایی تقسیم می گردند.»

اما اریتریایی ها تنها یک اقلیت کوچک در میان دیگر پناهجویانی اند که از لیبیا حرکت کرده و از طریق مدیترانه خود را به ایتالیا می رسانند. اکثر پناهجویان در این اقامتگاه بیشتر از کشورهایی مانند گامبیا، مالی و نایجریا اند. توم یکی از مهاجران که نام اصلی اش را نمی خواهد افشا کند می گوید: «آرزومندم که به یک کشور دیگر رفته بتوانم. مثلا به آلمان و یا پولند. مهم این است که در امنیت باشم.»

توم می خواهد که بعد از ترک این مرکز ثبت نام پناهندگی بدهد. البته شرط این است که نخست توم چنین شانسی را به دست بیاورد. سازمان های امداد رسانی گزارش داده اند که اغلب در این مراکز پناهجویان از حقوق شان آگاهی پیدا نمی کنند. سنتینا لمباردو از سازمان کمک به پناهندگان "گیراسوله" در سیسیلی در این مورد می گوید: «این اقامتگاه های عاجل یک محل بسته پولیس اند که در آن یک انتخاب بسیار سطحی بین مهاجران به اصطلاح اقتصادی و مهاجران که شرایط پناهندگی را برآورده کرده می توانند، صورت می گیرد. معلوم نیست که توسط چه کسی و با چه ضمانت هایی این انتخاب صورت می گیرد. این مکان ها بسیار سوال برانگیز اند.»

یک سازمان حقوق بشر از یک مورد که در آن یک گروه از نایجریایی ها به طور مستقیم از یک مرکز ثبت نام در ایتالیا به یک بازداشتگاه عودت دادن به کشور شان منتقل گردیده بودند، گزارش کرده است. رئیس بخش اداری تراپانی چنین یک عملکرد را رد کرده می گوید: «این مسأله واقعیت ندارد. همه درخواست پناهندگی می دهند و در مراکز مختلف ثبت نام منتظر می باشند تا کمیسیون درخواستی های شان را ارزیابی کند.»

بیتا مرک وزیر امور اروپا در ایالت بایرن آلمان طی سفرش به ایتالیا و بازدید از تراپانی، از مرکز ثبت نام پناهجویان چنین تعریفی را ارائه می کند: «ما در بایرن به این نظر هستیم که در یک مرکز باید مهاجر ثبت نام شود. در همین جا باید واضح گردد که کی در کشور می ماند و کی ها به دیگر کشورهای اروپایی تقسیمات می گردند. همین موسسه باید مسئولیت انتقال افرادی را که اجازه ماندن به دست نمی آورند و دوباره به کشور هایشان باید انتقال داده شوند، به دوش دارد.»

کسی که درخواست پناهندگی نمی دهد و یا از شمال افریقا می آید، پولیس برایش دستور می دهد که در ظرف هفت روز باید ایتالیا را ترک بگوید. در عمل این مسأله چنین درک می گردد که فرد باید خود را مخفی کند و یا کشور را به هدف رسیدن به شمال اروپا ترک گوید.