ناآرامی ها زمانی شعله ور شد که یک رهبر جدایی طلب منطقه توسط نیروهای امنیتی هند در ماه جولای کشته شد. به دنبال آن، تظاهرات وسیع مردم و سرکوب خشونت آمیز آن توسط نیروهای حکومتی باعث کشته شدن ۸۰ تن و زخمی شدن هزاران تن دیگر گردید.

در حالی که پاکستان واکنش حکومت هند را محکوم کرد،  دهلی نو اسلام آباد را به تحریکات و دامن زدن به اعتراض ها علیه هند در کشمیر متهم نمود. تشنج ها میان هردو کشور افزایش یافته است، به ویژه بعد از اعلام اخیر هند که علیه اردوگاه های جنگجویان در جانب مرز پاکستانی کشمیر عملیات انجام می دهد.

بعد از آن یک حمله بر قرارگاه اردوی هند صورت گرفت که به کشتن چندین سرباز هند منجر شد. پاکستان دست داشتن در چنین حمله ای را رد کرد و بر مکلفیت اش در مبارزه برای صلح منطقه تاکید کرد.

در روز های اخیر  منظماً تبادله آتش توسط سربازان هند و پاکستان در امتداد خط کنترول مرزی در کشمیر با تخطی از آتش بس سال ۲۰۰۳ رخ داده است.

آیا خودمختاری راه حل است؟

با توجه به افزایش تبلیغات دو جانبه، مسلمانان دیگر مناطق هند می گویند که جدایی کشمیر از هند راه حل نیست. اما آنها استدلال می کنند که  باید خودمختاری بیشتر به این ایالت با ۱۲،۵ میلیون جمعیت داده شود.

جمال کیدوای مدیر "امان ترست" که یک سازمان غیر دولتی در امور کاهش منازعه در منطقه است، در این باره گفت: "جدایی دیگر این ایالت، راه حل نیست. بعد از تقسیم شدن کشمیر میان هند و پاکستان در سال ۱۹۴۷، حالا باید فراتر از آن  فکر کرد، مثلاً به گزینه آسان گیری در مرزها  و خودمختاری بیشتر برای مردم این ایالت. به نظر من حکومت هند  باید هنر حکومت داری بزرگتری از خود در این ارتباط نشان دهد."

بعضی به این باور هستند که باید یک راه حل عملی سیاسی برای چیره شدن بر منازعه  کشمیر جستجو شود. ظفر آغاز، یک عضو کمیسیون انستیتوت تربیتی اقلیت ها می گوید: "نه الحاق کشمیر به پاکستان و نه ادامه سلطه توسط نیروی هند، یک راه حل دوام دار است. به نظر من خودمختاری بیشتر برای شهروندان، یک راه حل برای آینده است."

فارض احمد یک خبرنگار معروف می گوید: "تا چه مدت کشمیر باید زیر سایه تفنگ زندگی کند؟ آنها بیش از ۲۵ سال است که مرگ و ویرانی را تجربه می کنند. به نظر من حالا زمان آن است که حکومت به یک گزینه عملی  فکر کند. خودمختاری بیشتر، یقیناً یک بدیل است."

در سال ۲۰۰۷، رسیدن به یک راه حل در منازعه کشمیر با تفاهمی میان هند و پاکستان  به نظر می رسید که در پایان به شکست مواجه شد. در آن زمان پرویز مشرف رئیس جمهور پاکستان پیشنهاد کرده بود که اسلام آباد آماده است که از خواست خود در ارتباط با کشمیر صرف نظر کند، در صورتی که هند در مورد طرح خودمختاری در منازعه کشمیر توافق کند.

بی اعتمادی دو جانبه

محمد اظهر الدین مربی پیشین کریکت می گوید: "این یک خشونت احمقانه است و ما کشمیری ها نمی توانیم  بیشتر از این خشونت  را برای سال های زیاد دیگر تحمل کنیم. حکومت می گوید که کشمیر یک بخش جدایی ناپذیر هند است، اما ما در باره راه هایی برای کسب خود مختاری به آنها فکر می کنیم."

فردوس احمد یک وبلاگ نویس در "ملی گزیت" (Milli Gazette) یکی از روزنامه های مشهور مسلمانان استدلال می کند که کشمیر به عنوان یک جماعت مسلمانان هند، از دیدگاه های مختلف با دیگر جماعت های مسلمانان در منطقه متفاوت هستند. او توضیح می دهد: "کشمیری ها از دید سرزمین شان، همگون و یک اکثریت را در ایالت شان تشکیل می دهند. آنها نیز با هند در منازعه قرار دارند و یک ربع قرن به این سو، مورد توجه نظامی هند قرار دارند."

بسیاری از  مردم بخش کشمیر هندی استقلال را ترجیح می دهند و یا  خواهان یک اتحاد با پاکستان هستند. پس از یک خیزش مسلحانه و سرکوب آن توسط نیروهای هندی در سال ۱۹۸۹، بیش از ۶۸ هزار باشنده کشمیر کشته شده اند.

هند و پاکستان از ۶۹ سال به این سو، قادر به حل منازعه کشمیر نبوده اند. بی اعتمادی متقابل میان این دو کشور همسایه قدرت اتومی ادامه دارد. از سال ۱۹۴۷ که این دو کشور  استقلال شان را به دست آوردند، سه بار باهم جنگیده اند که دو بار آن بر سر منازعه ارضی کشمیر بوده است.

Krishnan/hm