ارندر سینگهـ 50 سال پیش در شهر قندوز در شمال افغانستان تولد شد. آن زمان حدود 120 خانواده هندو و سیکهـ در این ولایت زندگی می کردند. ارندر سینگهـ و بسیاری دیگر از هندوها و سیکهـ های افغانستان بعد از شروع جنگ مجبور به ترک کشور شان شدند و بیشتر شان به هندوستان رفتند و خانه و کاشانه شان را از دست داده اند.

ارندر سینگهـ حالا به زادگاه اش، قندوز برگشته است، اما خانه ای ندارد که در آن زندگی کند. حالا او و دیگر هندوها و سیکهـ های برگشته به قندوز، در عبادتگاه شان موسوم به «درمسال» زندگی می کنند. ارندر سینگهـ می گوید: «مشکل عمده ما بی خانگی و بیجایی است. اگرچه این مساله را بارها مطرح کرده ایم و به مقام های عالی رتبه دولتی هم رسانده ایم، اما تا به حال توجهی در این زمینه نشده است».

هندوها و سیکهـ هایی که در افغانستان زندگی می کنند، مردم تجارت پیشه اند و اکثر آنها دکان های عطاری دارند. حضور این مردم در سیاست و مسایل اجتماعی بسیار کمرنگ است و به داشتن یک نماینده در مجلس سنای افغانستان خلاصه می شود.

این مشکل تنها در ولایت های افغانستان مطرح نیست، بلکه در کابل، پایتخت نیز جدی است. هندوها و سیکهـ هایی که در کابل زندگی می کنند، هنوز جایی برای «مرده سوزان» ندارند. چند سال قبل حکومت جایی برای آنها تعیین کرد. اما در ساحه مورد نظر، مردمی از قوم کروخیل زندگی می کنند و آنها ادعای ملکیت زمین های اختصاص یافته به هندوها و سیکهـ ها را دارند.

درنویر سینگهـ، یکی از هندوهای کابل می گوید: «حالا ما در شهر کابل هندوسوزان نداریم که مرده های خود را بسوزانیم. وقتی که کسی از میان ما می میرد، جسدش را در درمسال می سوزانیم. بعدش مسلمان های چهار طرف ما می آیند و می گویند که این کار هوای محیط آن ها را خراب می کند».

برای هندوها و سیکهـ ها در افغانستان از نظر قانونی به جز یک مورد، تبعیض دیده نمی شود. فقط ذکر شده است که رییس جمهور افغانستان باید مسلمان باشد. اما هندوها و سیکهـ های کابل حالا نه تنها زمینه ای برای وارد شدن در عرصه سیاسی نمی بینند، بلکه گاهی احساس بی هویتی نیز می کنند.

لالو باب سینگهـ، دیگر هندوبار در کابل می گوید: «یک هندو وقتی در یک مملکت هندوسوزان و گورستان ندارد، خوب شهروند آن کشور نیز نیست».

مقام ها همواره وعده می دهند که مشکلات هندوها و سیکهـ ها حل می شود. یونس نواندیش، شهردار کابل گفت: «در ساحه ای که 86 جریب مساحت دارد، برای هندوها خانه های رهایشی، هندوسوزان و پارک تفریحی اعمار می گردد».

هرچند بسیاری مردم افغانستان نسبت به اقلیت هندو و سیکهـ این کشور از خود دلسوزی و مروت نشان می دهند، اما در عمل نوعی تبعیض نهادینه شده علیه آنها وجود دارد. این تبعیض های نهادینه شده یکی از دلایلی است که هندوها و سیکهـ ها کمتر کودکان شان را به مکتب می فرستند. طالبان در زمان حاکمیت شان آنها را مجبور به پوشیدن شالی مخصوص کرده بودند تا از مسلمان ها فرق شوند.

عبدالعلی، باشنده شهر قندوز می گوید هندوها مردم بی آزار هستند و هیچ گاهی مشکل خلق نکرده اند. احمد فرید، دیگر باشنده قندوز می گوید: «آنها به دین و مذهب ما توهین نکرده اند و خود شان هم مراسم مذهبی شان را انجام می دهند. در ادویه جات یونانی تجربه کافی دارند. بودن شان موثر است. ما باید به مذهب شان اهانت نکنیم. قانونا این کار را نباید بکنیم».

ارندر سینگهـ نیز می گوید: «کهن سالان مثل پدر با ما رفتار می کنند و کهتران مثل برادر. ما با هم رابطه خیلی دوستانه داریم. به خانه همدیگر رفت و آمد داریم و در مراسم خوشی همدیگر شرکت می کنیم .اگر مشکلی پیش بیاید، سر وقت می رسند و کمک می کنند».