دویچه وله: در اوکرایین یک هواپیمای مسافربری سقوط کرده است، که احتمالاً توسط راکت سقوط داده شده است. این هواپیما در ارتفاع 10 هزار متر پرواز می کرد که یک ارتفاع پرواز نورمال برای هواپیماهای مسافری بری می باشد. چه حدس می زنید که در چنین ارتفاعی یک هواپیما بتواند توسط راکت سقوط داده شود.

هاینریش گروسبونگارت: این بسیار غیر عادی است. البته سازمان های شورشی و یا چریک ها، راکت های سرشانه یی دافع هوا دارند، اما این ها دارای کالیبر نسبتاً کوچک می باشند . یک نمونه آن راکت های "ستنگر" می باشد که در نهایت برای پروازهایی به ارتفاع 3000 تا 4000 متر می باشند. برای هدف قرار دادن یک پرواز به ارتفاع 10 هزار متر به چیز کاملاً متفاوتی ضرورت است. در گذشته سازمان های شورشی به چنین سیستم هایی دسترسی نداشتند.

دویچه وله: در منطقه مورد منازعه اوکرایین شرقی در هفته گذشته نیز هواپیماهایی سقوط داده شده است. با این هم هواپیماهای مسافربری بر فراز این منطقه پرواز کرده اند. آیا ارتفاع زیاد این پرواز می تواند برای امنیت آن رضایت بخش باشد؟

هاینریش گروسبونگارت: بنا بر تجربه هایی که تاکنون وجود دارند، این ارتفاع پرواز برای امنیت هواپیما رضایت بخش است. آن هواپیماهای نظامی اوکرایین که سقوط داده شده اند، بسیار پایین تر پرواز می کرده اند. ترافیک هوایی ملکی بر فراز اوکرایین در تمام این مدت بدون اختلال باقی مانده بود. صادر کنندگان بزرگ اسلحه- حال چه امریکا باشد و یا روسیه- تاکنون بسیار دقیق متوجه بوده اند تا آن راکت های دافع هوا را که برای هواپیماهای نقلیاتی خطرناک می باشند، به سازمان های مقاومت ندهند. فرضاً هرگاه این کار را شورشیان کرده باشند، باید دقیقاً بررسی گردد که چگونه آن ها توانسته اند به چنین سلاحی دسترسی یابند.

دویچه وله: یک سلسله شرکت های هواپیمایی ایالات متحده امریکا از قرار معلوم از ماه اپریل به این سو دیگر بر فراز اوکرایین شرقی پرواز نمی کنند. آیا این بی احتیاطی و غفلت نیست که سایر شرکت های هواپیمایی هنوز بر فراز آن جا پرواز می کنند؟

هاینریش گروسبونگارت: نه، این غفلت و بی احتیاطی نیست. شاید اداره امنیت هوای ایالات متحده امریکا چنین اعلامیه مقتضی را منتشر ساخته باشد. اما مسئولیت اروپا را اداره امنیت هوایی اروپایی دارد که می تواند تجارب طولانی چندین ساله اش را در نظر داشته باشد. هواپیماهای نقلیاتی در ارتفاعی که این هواپیمای مسافر بری بوده است، تاحال صرفاً توسط نظامیان مورد شلیک راکت قرار گرفته اند. چنان که برای هواپیمای "کوریا ایر007" در سال های 1980 ویا ایرباس "ای 300" در خلیج فارس اتفاق افتاد، که از یک ناوچه امریکایی مورد شلیک قرار گرفته بود. اردوها چنین سلاح هایی دارند، اما تاکنون هیچ سازمان شورشی مالک آن نبوده است.

دویچه وله: چه چانس یا امکانی وجود دارد هرگاه پیلوت در یک هواپیمای مسافری یک حمله راکتی را تشخیص کند.

هاینریش گروسبونگارت: هیچ امکانی وجود ندارد. اخطار پیشاپیش علیه شلیک راکت، صرف در هواپیماهای نظامی و در هواپیماهای اشخاص در معرض خطر مانند رئیسان دولت ها وجود دارد. در هواپیماهای نقلیاتی چنین سیستمی وجود ندارد.

دویچه وله: آیا این راکت ها چنان سریع پرواز می کنند که یک واکنش بی فایده خواهد بود؟

هاینریش گروسبونگارت: بلی، بی فایده خواهد بود. هواپیماهای نقلیاتی نسبتاً بطی اند.

دویچه وله :آیا چنین چیزی موضوع آموزش دادن به پیلوتان هم هست که می تواند چنین حوادثی مثلاً به هنگام پرواز کردن و فرود آمدن به وجود آید؟

هاینریش گروسبونگارت: بعد از حادثه 11 سپتمبر این یک موضوع بزرگ است. این موضوع همچنان در پرواز به میدان های هوایی که به صورت خاص در معرض خطر اند، مانند میدان های هوایی کابل و بغداد، جایی که قبلاً حوادث مهمی اتفاق افتاده اند، مطرح می باشد. در آنجا طرزالعمل های خاصی برای پرواز و فرود آمدن به کار برده می شود تا خطر را کاهش دهد.

هاینریش گروسبونگارت کارشناس هواپیمایی شرکت ارتباطات کارشناسی هامبورگ است.