رتبیل شامل آهنگ در تبصره اش معتقد است که نه، دراين گزارش که هفته ی گذشته از طرف حکومت آلمان بیرون داده شده است مشکلات و واقعيتهاي زيادي ناديده گرفته شده اند:

يک فروشنده چگونه متاع نامرغوبش را مي فروشد؟ درشرق تاجران بازار جلابان خوبي دارند واين جلابان با کلمات فريبا مي توانند همه متاعها را بفروشند. وستروله وزيرخارجه آلمان دربوندس تاگ يا پارلمان فدرال در رابطه با اعلاميه حکومتي که ارائه کرد، چنين فروشندهء زرنگي نبود. مسلماً بوندس تاگ درشرق نيست وهمچنان مباحثات بوندس تاگ دربازار صورت نمي گيرند. با اينهم مباحثات افغانستان هنگامي بهتر مي باشند که با اشتياق به راه انداخته شوند.

وستروله که در آلمان بنابرسياستهاي داخلي زيرفشار شديدي قرار دارد، به هنگام سخنراني تا اندازه اي دست وپاچه معلوم مي شد، بناءً در ارائه گزارش پيشرفت افغانستان ، ديگر ازآن وستروله مبارز و سخنور پرشور اثري نبود. شايد اين بدان جهت باشد که وزير موصوف چيز زيادي براي گفتن نداشته است. پس چگونه مي توان راي دهندگان را به حمايت از سياست افغانستان حکومت آلمان فدرال ترغيب کرد؟

قريب نه سال پيش سربازان آلماني به رسم همبستگي با ايالات متحده امريکا، به افغانستان يعني کشوري رفتند که ازنزديک درمورد آن چندان معلومات نداشتند. به مردم آلمان و افغانستان وعده داده شد که نيروهاي بين المللي درافغانستان امنيت ، رفاه و دموکراسي مي آورند. بسياري، چنين اهدافي را قابل ستايش مي دانستند. اما پس از نه سال افغانستان نمونه اي از رفاه ودموکراسي نشده است. مسئله برعکس است. افغانستان هنوز هم به شدت فقيراست، شاخص فساد اداري ومالي دراين کشور در راس سايرکشورهاي معروض به فساد قرار دارد وبزرگترين توليد کننده ترياک است.

همچنان درزمينه امنيتي نيز درافغانستان چندان پيشرفتي حاصل نشده است. درسال 2010 حدود 700 سرباز بين المللي درافغانستان کشته شده اند که اين مرگبار ترين سال براي ناتو بوده است. درعين زمان تنها درشش ماه نخست سال روان، شمار کشته شدگان ملکي جنگها درافغانستان، بيشتراز 1200 تن گفته شده است.

درسالهاي اخير نهاد هاي حکومتي افغانستان تقويت نگرديده اند، بلکه جنگسالاران محلي ، با اعمال قدرت وقسماً خشونت درمورد زندگي مردم تصميم مي گيرند. اقتصاد افغانستان نيز با خاک برابر است. مطابق به گزارش سازمان ملل متحد حدود هفت مليون انسان درافغانستان درزمستاني که در راه هست، به کمکهاي غذايي ضرورت دارند.

با اينهمه وستروله حق دارد که از يک ماموريت ضروري ومهم در افغانستان سخن به ميان مي آورد، به اين دليل که اين سياست بي بديل است. هرگاه جامعه بين المللي پايش را ازافغانستان بيرون بکشد، کشور را گروه اسلامگرايان تندرو طالبان ومتحدانش مانند سازمان تروريستي القاعده به تصرف شان خواهند درآورد. پس ازآن چه مي شود؟ آيا ديگر کسي خواهد توانست درآلمان وسايرکشورها آرام بخوابد؟ مطمئناً که نمي تواند. افغانستان به سرعت دوباره يک مرکز تروريسم بين المللي خواهد گرديد.

وزير نامبرده حق داشت که با وجود همه مشکلات از پيشرفتهايي درافغانستان سخن به ميان آورد. او گفت دربخشهاي تعليم وتربيت ، صحت وهمچنان زيرساختها بهبوديهاي رونما شده است. اما این پیشرفتها نمی توانند از یک به اصطلاح " دولت ناکام" یک نظامي سیاسی و اقتصادی فعال بسازند.

آشکار است که درآلمان بالاخره اعلام وستروله براي آغاز خارج ساختن نيروهاي آلماني از افغانستان، به نيکويي استقبال مي شود. چنانکه وزيرخارجه گفته است در پايان سال 2011 نخستين سربازان آلماني به وطن خواهند برگشت. اما با توجه به وضع نا معلوم امنيتي در افغانستان ، دشوار خواهد بود به اين وعده وفا کرد. آنچه را وزير موصوف مسکوت گذاشته است، دو مورد اند: نخست اينکه ماموريت درافغانستان ، با وجود اينکه بسياري کشورهاي شرکت کننده دراين ماموريت نمي خواهند، تا زمان طولاني اي دوام مي يابد. اينکه تا چه زماني اين ماموريت ادامه مي يابد، کسي چيزي گفته نمي تواند. دوم اينکه، نه حکومت آلمان ونه حکومت ايالات متحده امريکا هيچکدام براي اينکه بعد ازاين درافغانستان چه بايد کرد، طرحي ندارند.

برلين و واشنگتن مي دانند که منازعه درافغانستان بدون يک همکاري نزديک پاکستان، ايران، هندوستان، چين، عربستان سعودي و روسيه حل شدني نيست. اين کشورها که قسماً با همديگر رقابتهاي شديدي دارند، منافع مختلفي درافغانستان دارند. بنابراين حل منازعه افغانستان ايجاب يک جد و جهد فراگير را مي کند که درآن منافع همه قدرتهاي منطقه اي وهمسايگان افغانستان درنظر گرفته شود. البته تا کنون براي پذيرش چنين نحوهء تفکري نه حکومت امريکا ونه حکومت آلمان ، هيچکدام آمادگي نشان نداده اند.

رتبيل شامل آهنگ

ويراستار: رسول رحيم