در این معامله برای هواپیماهای جنگی اسراییل موشک تهیه می شود. علاوه بر آن، هواپیماهای سوخت رسان نوع "کی سی – 135" که در حملات مسافت دور به کار می روند و همچنان پنج تا شش فروند هواپیمای نقلیاتی نوع "فی- 22 اوسپری" که به صورت بالقوه می تواند برای عملیات نظامی علیه کشوری دیگری – مثلا ایران - بسیار مفید باشد برای اسراییل تهیه می شود.

یک مقام وزارت دفاع ایالات متحده امریکا که نخواست نامش فاش شود، گفت که «این یکی از بسته های فروش های تسلیحاتی نهایت پیچیده و دقیقاً همآهنگ شده در تاریخ امریکا می باشد». او افزود: «این نه تنها به دلیل نوعیت تجهیزاتی است که ما برای اسراییل، عربستان سعودی و امارات متحده عربی تهیه می کنیم، بلکه همچنان بازتاب دهنده یک دیپلوماسی دفاعی هدفمند نیز می باشد».

هیگل یک هفته پیش هنگام پروازش از واشنگتن برای سفر به اسراییل، اردن، عربستان سعودی، امارات متحده عربی و مصر، به خبرنگاران گفت که معامله تسلیحاتی مطرح شده «یک علامت بسیار روشن» به ایران است. او ایران را ترکیب زهرآگینی از بلندپروازی های هسته یی و حمایت از تروریسم خواند. او افزود: «ایران یک تهدید است، یک تهدید واقعی»، و افزود که بین اسراییل و ایالات متحده امریکا در مورد هدف مرکزی جلوگیری از مسلح شدن ایران به سلاح اتومی «در کل تفاهمی وجود ندارد».

تجارت متعارف

به نظر یفته شاپیر، پژوهشگر ارشد بنیاد تحقیقات امنیت ملی در تل ابیب، این اظهارات و در پی آن معامله تسلیحاتی، هر دو در خدمت یک هدف اند: «این یک اعلامیه سیاسی بود که می گوید در مناسبات میان اسراییل و ایالات متحده امریکا همه چیز همان طوری که بوده باقی می ماند».

لحن بیان و در واقعیت امر اصل معامله تسلیحاتی، تلاشی بود برای آن که تصویر هیگل را به مثابه سیاستمداری نرم در برابر ایران و ضعیف در حمایت از اسراییل، پنهان دارد. قبل از آن که در ماه فبروری تقرر هیگل به حیث وزیر دفاع در مجلس سنای ایالات متحده امریکا تایید شود، او به دلیل یکی از سخنرانی های گذشته اش در باب دولت یهود، مورد حملات شدید منتقدان جمهوریخواه اش قرار داشت.

شاپیر به دویچه وله گفت: «در اسراییل ترس زیادی در مورد شخص هیگل وجود داشت و ضرور بود تا اعلام گردد که ایالات متحده امریکا به تهیه اسلحه برای اسراییل ادامه می دهد و از اسراییل حمایت می کند».

یوسی میکلبرگ، عضو همکار بنیاد تحقیقاتی "چتهم هوس" و مدیر مناسبات بین المللی در کالج ریجنت لندن، به این نظر است که تامین تجهیزات نظامی برای یک کشور یک مسأله بسیار درازمدت است. او به دویچه وله گفت: «این موضوع ناگهان صورت نمی گیرد». به گفته او «این تامین تسلیحات یک شبه اتفاق نمی افتد. این تنها موافقت کردن نیست، تامین تسلیحات ایجاب می نماید که پیلوت ها تربیه شوند، شما نیاز دارید اکمالات یا لوجستیک آن را سازماندهی کنید و متخصصان فنی را آموزش دهید».

فشار نظامی به کجا می انجامد؟

در حالی که هیگل برای اولین سفرش به خاورمیانه نیاز به یک ژست بزرگ داشت، آیا اعلام چنین معامله بزرگ تسلیحاتی خطر تشدید بیشتر تشنج ها را در منطقه، به ویژه با ایران در پی ندارد؟ میکلبرگ می گوید: «ایران بنا بر یک سلسله دلایل خوبی، به سایر نقاط این منطقه همچون دشمن می نگرد».

او می افزاید: «معلوم است که ایران به این معامله همچون یک تهدید می نگرد، اما این یک امر تازه نیست». شاپیر می افزاید: «مناسبات میان اسراییل و ایران معلوم است و ایالات متحده امریکا علناً از اسراییل حمایت می کند- تنها با قدری احتیاط، زیرا آنها به اسراییل نیز می گویند: "بدون صوابدید ما به ایران حمله مکن". این بیشتر معامله همیشگی است».

با توجه به این که موقف ایران در مذاکرات روی برنامه هسته یی اش در چند سال گذشته تغییر نموده است و تحریم ها آشکارا اقتصاد این کشور را ضربه زده، شاید برخی بپرسند که آیا این همه فشار نظامی بر ایران ضروری است؟

میکلبرگ می گوید: «همه چیز گواه بر آن اند که تحریم ها گزنده اند، قسماً به دلیل آن که اقتصاد ایران کاملاً دچار سوء مدیریت شده است، اما این به معنای آن نیست که چیزی تغییر می خورد. در کیوبا بیش از 50 سال تحریم بوده است و اما کاسترو هنوز بر سر قدرت است».

همزیستی با ایران هسته یی

از جانب دیگر میکلبرگ متیقن است که حمله نظامی علیه ایران نیز کمکی به حل مشکل نمی کند. او می گوید: «این حمله برنامه هسته یی آنها را تخریب می کند، اما تاثیر آن می تواند فاجعه بار باشد. هم در شکل تلافی از جانب ایران و هم به دلیل آن که هر کسی که این حمله را انجام دهد، بدون یک مجوز بین المللی از ملل متحد انجام می دهد و این می تواند بخش های بسیار افراطی را در جهان اسلام متحد گرداند».

شاپیر می گوید از سال ها بدین سو در اسراییل مباحثات بین کسانی که خواهان حمله نظامی بر ایران اند و آنانی که به تحریم اتکا می کنند، ادامه دارد: «برخی هرگز باور نمی کردند که تحریم ها موثر خواهند بود و آنها طرز فکر شان را تغییر نداده اند. اما همه موافق اند که در حال حاضر ایالات متحده امریکا آماده عملیات نظامی علیه ایران نیست. ما این حمله را انتظار نداریم و مردم فکر نمی کنند که زمان برای یک حمله مستقل اسراییل مناسب باشد. همچنان در اسراییل این آگاهی وجود دارد که حمله نمی تواند برنامه اتومی ایران را متوقف گرداند».

به نظر میکلبرگ شاید جامعه بین المللی فکر یک ایران هسته یی را در سر داشته باشد: «من جانبدار آن نیستم، اما این را از تاریخ آموخته ایم که کشورهایی که سلاح های هسته یی دارند، یاد گرفته اند که بسیار مسوولانه عمل کنند، چونکه در غیر آن برای شان فاجعه بار می باشد».