برای فقیرترین افغان‌ها، نان خشک تنها غذای اصلی است. زنان در بیرون نانوایی‌های شهر صف می‌کشند، پسران خردسال قبل از طلوع آفتاب برای گرفتن نان می‌آیند. بسیاری‌ها برای یافتن نان و مواد سوخت تقلا می‌کنند. آماری که توسط ملل متحد تهیه شده، ترسناک است: حدود ۲۴ میلیون نفر در افغانستان یعنی ۶۰ درصد جمعیت این کشور از گرسنگی شدید رنج می‌برند. ۸.۷ میلیون افغان با قحطی دست و پنجه نرم می‌کنند.

از زمان تصرف کابل توسط طالبان در پانزدهم اگست، اقتصاد صدمه دیده از جنگ که زمانی با کمک‌های بین المللی فعال نگهداشته می‌شد، اکنون در آستانه سقوط قرار دارد و پول کافی برای شفاخانه‌ها وجود ندارد. در هنگام توزیع کمک، صف‌های طولانی ایجاد می‌شود.

سازمان جهانی صحت هشدار داده که میلیون‌ها کودک با سوءتغذیه مواجه اند و ملل متحد گفته است که ۹۷ درصد افغان‌ها به زودی زیر خط فقر زندگی خواهند کرد.

برعلاوه فقر و بیکاری، زنان از محدودیت‌های وضع شده توسط طالبان نیز به ستوه آمده اند. آن‌ها با وجود تلاش طالبان به جلوگیری از برگزاری تظاهرات، در کابل تظاهرات کردند.

برای میلیون‌ها نفری که در کمپ‌های بیجاشدگان زندگی می‌کنند، کمک‌های بین‌المللی یگانه امید شان است. شمار گداهای روی جاده افزایش یافته است.

مکاتب دخترانه تحت حاکمیت طالبان نامنظم است و در بسیاری ولایت‌ها به دختران بالاتر از صنف ششم اجازه مکتب رفتن داده نشده؛ اما در بیشتر از ۱۰ ولایت مکتب‌ها باز هستند. جامعه جهانی تلاش دارد تا راه‌هایی را بیابد که به مکتب‌های فعال کمک کند، از طرف دیگر طالبان را تشویق می کند تا تمام مکاتب را باز کنند.