آینا موریا در جریان فرار به بنگله دیش برادر کوچکش را از دست داد. او و خانواده اش مجبور بودند چهار روز را پیاده روی کنند تا به بنگله دیش برسند. در اصل آنها از یک قریه کوچک در منطقه منگدوی میانمار هستند. اکنون آنها در نزدیکی مرز در یک اردوگاه در کوکس بازار زندگی می کنند.

مادر آیناز با این چپلک های داخل خانه توانست خود را به بنگله دیش برساند. این خانم 38 ساله می گوید اگر کسی به او چانسی بدهد تمام فرزندانش را به مکتب می فرستد. این بالاترین اولویت برای آنهاست.

پراشانت ویشواناتن عکاس به داخل و خارج اردوگاه پناهجویان به کوکس بازار رفته است. این شهر کوچک در خلیج بنگال به کانون حوادث در بحران مهاجران تبدیل شده است. زیرا که شمار زیادی از پناهجویان به آنجا پناه آورده اند. اقلیت مسلمان روهینگیا مورد آزار و اذیت نیروهای اردوی میانمار قرار گرفته اند. سازمان ملل متحد از پاکسازی قومی سخن می گوید.

در اردوگاه مهاجران در کوتوپالونگ شمار زیادی از مهاجران روهینگیایی مانند این مادر با کودکش از ساعت چهار صبح به نوبت می ایستند تا از سوی برنامه غذایی سازمان ملل متحد جیره غذایی به دست آورند. کمک های سازمان های امدادی به ندرت به اینجا می رسد. بسیاری از پناهجویان در فلاکت و بدبختی زندگی می کنند.

توشمینارای هشت ساله مجبور است در هنگامی که مادرش ساعت ها برای دریافت ضروریات زندگ در نوبت می ایستد، از دو برادر کوچکش مراقبت کند. حدود شصت درصد تمام مهاجران تازه وارد روهینگیایی به این کمپ در کوکس بازار اطفال و یا نوجوانان اند.

سومیدا هنگامی که عکاس ما را می بیند، می گوید هفت روز است که به دنبال دریافت مواد غذایی می گردد. بسیاری از مهاجران روهینگیایی دچار آسیب های روحی و روانی شده اند و نمی دانند که به چه کسی باید رجوع کنند تا کمک های امدادی به دست آورند. او می گوید: "من پشت شوهرم دق شده ام". او در جریان درگیری های خشونت آمیز در میانمار به طرز وحشیانه یی کشته شد.

این دختر بیش از هفت ساعت در صف ایستاده بود تا توانست مقداری روغن و حبوبات برای خانوده اش به دست آورد. سازمان های امدادی به مشکل می توانند در برابر هجوم مهاجران در جنوب بنگله دیش مقابله کنند. حتی قبل از تشدید وضعیت در میانمار نیز صدها هزار روهینگیایی در شرایط وخیم در این منطقه زندگی می کردند. اکنون این شمار به زودی به یک میلیون تن خواهد رسید.

محمد عرفان ده ساله (سمت چپ) و دوست دوازده ساله اش محمد شوفافلی از این لحظات هیجان انگیز لذت می برند. در یک تپه در کمپ "پالونگ خالی" آنها کاغذ پران های خود را به هوا بلند می کنند. محمد به جای پطلون یک پارچه را به دور کمرش گره زده است.

عبدالکریم دیگر خودش نمی تواند راه برود. دل محمد پدر بیمارش را از کمپ" بالوکالی دو" حمل می کند. هر دو به دنبال یک مرکز صحی می گردند. شمار مهاجرانی که می خواهند در کمپ بمانند رو به افزایش است. تقریبا سه چهارم همه مهاجران در بنگله دیش از بیماری اسهال رنج می برند. بسیاری ازآنها دچار سوء تعذیه شده اند.

برای بعضی از مهاجران کمک های طبی بسیار دیر می رسد. مانند عالم بهار هشتاد ساله. داکتران که از تداوی او ناامید شده اند او را به کلبه فامیل اش فرستادند تا بتواند در هنگام مرگ در حلقه دوستان و فامیل اش باشد. نویسنده: ماریا بیرباخ/ عکاس:پراشانت ویشواناتن/ ترجمه: پ.ع

از اواخر آگست تا حال بیش از ۶۰۰ هزار نفر از اقلیت مسلمان روهینگیا مجبور به فرار از میانمار شده اند. محمد بلال ۱۰ ساله که از این خشونت نجات یافته و موفق به فرار شده است، می‌گوید: «روزی که نیروهای اردو آمدند، قریه را آتش زدند و مادرم را در حالی که در تلاش فرار بود، هدف شلیک قرار دادند. پدرم راه رفته نمی‌توانست و سربازان او را به ضرب چاقو کشتند. من این حوادث را با چشمان سرم دیدم.»

نور، خواهر محمد نیز شاهد قتل والدین خود بود. حالا او و برادرش در یک اقامتگاه کودکان بی‌سرپرست در بنگله دیش زندگی می‌کنند. او می‌‌تواند آنجا غذا به دست بیاورد و ساعت‌تیری کند. در روزهای آخر پیش از فرار در میانمار نزدیک بود از گرسنگی جان بدهند. اما آسیب‌های روانی حوادث اخیر به خصوص از دست دادن والدین او را رها نمی‌کند. او می‌گوید: «پشت والدینم، پشت خانه و کشورم دق شده ام.»

این منازعه که از ۷۰ سال به این سو ادامه دارد و ریشه‌اش به ساختار اجتماعی پس از جنگ جهانی دوم در این کشور برمی‌گردد، از سال ۲۰۱۶ به این سو بیش از ۲۰۰۰ قربانی گرفته است. یکی از این قربانیان، مادر رحمان ۱۲ ساله است که در این تصویر دیده می‌شود. او می‌گوید: «خانه ما را آتش زدند و مادرم چون بیمار بود، نتوانست خانه را ترک کند.»

دولی آرا ۵ ساله بعد از این که با چشمان خود شاهد قتل والدین خود بود، با خواهرش روجینا به کمپ مهاجران در بنگله دیش رسید. او می‌گوید: «همه وقت گریه می‌کردم و گلوله از بالای سر ما می‌گذشت.به یک نحو فرار کردم.» سازمان امدادی «سف د چلدرین» به کودکانی که بدون والدین خود به منطقه کوتوپالونگ می‌رسند، کمک می‌کند. ۶۰ درصد مهاجران روهینگیا در بنگله دیش را کودکان تشکیل می‌دهند.

جدید علم یکی از صدها کودکی است که بدون والدین خود را به کمپ کوتوپالونگ رسانده است. او حداقل این خوشبختی را دارد که عمه‌اش از او مواظبت می‌کند. جدید در قریه‌ای به نام ماندی پارا متولد شده و آنجا عاشق فوتبال بود. اما با شروع عملیات اردو، همه چیز تغییر کرد. او می‌گوید: «به ما گفتند که خانه تان را ترک کنید. وقتی که با والدینم فرار می‌کردیم، آن‌ها شلیک کردند و پدر و مادرم را در جا کشتند.»

مصیبت بعد از فرار نیز وجود دارد. بعد از این که پسر ۱۰ ساله رحمان علی ناپدید شد، او حالا چند هفته است که از کمپ مهاجران نگهبانی می‌کند. شایعه کودک ربایی در میان مهاجران وجود دارد و رحمان ترس دارد که پسرش در دست قاچاقبران انسان افتاده باشد. او می‌گوید: «نمی‌توانم چیزی بخورم. نمی‌توانم بخوابم. خیلی غمگینم. مثل این است که دیوانه شده باشم.»

وقتی تیراندازی شروع شد، سکینه خاتون همه تلاش خود را به خرج داد تا از اطفال خود محافظت کند. اما او نتوانست یاسمین ۱۵ ساله و جمالیتای ۲۰ ساله را که در روستای مجاور بودند، نجات بدهد. سکینه خاتون می‌گوید: «آن‌ها را در پیش پدر کلان و مادر کلان شان گردن زدند. من کرخت بودم و درست آن‌ها را حس نمی‌کردم. حالا اعصابم نورمال کار نمی‌کند.» این خانم موفق شده که ۹ تن از فرزندان‌اش را نجات بدهد.

یاسمین فکر می‌کند ۱۵ ساله است، اما جوان‌تر به نظر می‌رسد. وقتی نیروهای میانمار حمله کردند، پدر و برادر او را در پیش چشمان‌اش لت و کوب کرده و کشتند. گروهی از سربازان میانمار سپس بر او تجاوز جنسی کرده و داشته‌هایش را به غارت بردند. او می‌گوید: «من در بدنم دردهای زیادی را احساس می‌کنم.»