یک مادر روهینگیایی که به بنگله دیش فرار کرده، کودکش را در بغل گرفته است. در سراسر بدن این کودک خوردسال جاهای زخم دیده می‌شود. مردم روهینگیا در وطنشان میانمار بی‌رحمانه تعقیب می شوند. گفته می شود که اردوی این کشور در سال ۲۰۱۷ هزاران تن را به قتل رسانده، به زنان و کودکان تجاوز کرده، قریه ها را با خاک یکسان کرده و مردم را در خانه های شان به آتش زده است.

در نتیجه خشونت نظامیان، بیش از ۷۰۰ هزار تن از میانمار فرار کردند و اکثر آن‌ها به کشور همسایه بنگله دیش رفتند. حدود ۶۰۰ هزار روهینگیا در ایالت راخین در جنوب غرب میانمار باقی مانده اند. آن ها اغلب با فقر شدید دست و پنجه نرم می کنند. ایالات متحده امریکا در ماه مارچ سال ۲۰۲۲ خشونت بر علیه روهینگیا را به صورت رسمی به عنوان «نسل کشی» و «جنایت بر علیه بشریت» دسته بندی کرد.

یک زن بسیار خسته پس از فرار از میانمار زمین بنگله دیش را لمس می کند. در آن جا (در میانمار) مردم روهینگیا رسما بی تابعیت هستند. حکومت آن ها را مهاجران غیرقانونی می داند، در حالی که بسیاری از مردم این قوم نسل ها است که در میانمار زندگی می کنند. سازمان ملل مردم روهینگیا را به حیث یک گروه قومی طبقه بندی می کند که در عمل هیچ متحد و دوستی ندارد.

یک زن روهینگیا پس از عبور از رودخانه نف گریه می‌کند. این رودخانه مرز بین میانمار و بنگله دیش را تشکیل می دهد. وخامت اوضاع در سال ۲۰۱۷ غافلگیرکننده نبود: اقلیت مسلمان روهینگیا در کشور عمدتا بودایی میانمار دهه ها است که از سوی نهادهای دولتی تعقیب می شود و در معرض خشونت قرار دارد.

با این عکس که در ماه دسمبر ۲۰۲۰ گرفته شده، ابعاد کمپ آوارگان کوتوپالونگ در بنگله دیش را فقط می‌شود حدس زد. از آغاز حمله نظامی اردوی میانمار برعلیه روهینگیاها در سال ۲۰۱۷، بنگله دیش، کشور همسایه حدود ۸۵۰ هزار آواره را قبول کرده است.

پنج سال پس از نسل کشی و فرار از وطن شان، بیشتر آوارگان در بنگله دیش در فقر و بدبختی زندگی می کنند. در کمپ کوتوپالونگ،مردان در ماه مارچ ۲۰۲۲ کانال فاضلابی که خودشان کنده اند، پاک می کنند.

یک کودک در مرز بین میانمار و بنگله دیش انتظار می‌کشد. به گفته سازمان «Save the Children» کودکان روهینگیا نه فقط در وطن شان میانمار، بلکه به عنوان آواره در کشورهای آسیایی دیگر نیز به آموزش و محافظت قانونی دسترسی ندارند. براین اساس آن ها «بیشتر از هر گروه دیگری از کودکان در جهان تحت تعقیب هستند» و خطر این که به عنوان کودک کار از آن ها سوء استفاده شود یا قربانی قاچاق انسان شوند، بسیار زیاد است.

کودکان روهینگیا در کمپ کوتوپالونگ آوارگان در یک دریاچه کوچک شنا می کنند. نه فقط اوقات فراغت آن ها، بلکه امکانات تحصیلی شان نیز محدود است. این کودکان اجازه رفتن به مکاتب معمولی را ندارند. یونیسف در کمپ ها مکاتبی دارد که فقط ویژه کودکان چهار تا ۱۴ ساله است. دانش آموزان بزرگتر باید به مکاتب خصوصی در شهرک ها بروند.

دختر کوچکی در برابر یک کمپ سوخته آوارگان. در ماه مارچ سال ۲۰۲۲ ضربه ای دیگر به فرصت های کودکان روهینگیا برای یادگیری و آموزش وارد شد. بنگله دیش دستور مسدود کردن بزرگترین مکتب خصوصی برای کودکان روهینگیا را داد. مقام های دولتی گفتند که این مکتب مجوز رسمی نداشته است.

با وجود همه سختی ها و مشکلات، کودکان روهینگیا تا اندازه ای به این وضع عادت کرده اند و سعی می کنند از زندگی لذت ببرند. در این جا برخی از آن ها در کمپ حکیم پاره که در بنگله دیش موقعیت دارد، کاغذپرانی می کنند.

یک مرد در کمپ بالوکالی در بنگله دیش بالن های رنگارنگ می فروشد. اما وضعیت اینطور که به نظر می رسد، عادی نیست. بنگله دیش هزاران تن از آوارگان روهینگیا را از کمپ های پرازدحام به جزیره ای در خلیج بنگال فرستاده است. این جزیره در معرض خطر سیلاب قرار دارد. قرار است که تا ۱۰۰ هزار تن به این جزیره انتقال یابند. مردم تا به حال چندین بار به خاطر شرایط زندگی دراین جزیره تظاهرات کرده اند.  

ماموران پولیس در ساحل شاملاپور در بنگله دیش، کانون قاچاق آوارگان، گزمه می زنند. راه حل دائمی برای روهینگیاها در چشمرس نیست، نه در میانمار و نه در بنگله دیش. پس فرستادن آن ها به میانمار با توجه به رژیم نظامی که آن جا قدرت را به دست دارد، غیرمحتمل است. این رژیم اقلیت ها را بی رحمانه مورد تعقیب قرار می دهد و از دادن شهروندی به روهینگیا کماکان خودداری می کند.