شیما زنی ۵۵ ساله است که در ولایت قندهار افغانستان زندگی می‌ کند. همسرش داوود که عضو نیروهای امنیتی حکومت سابق بود، در ۲۲ ماه نوامبر سال جاری در نبرد با طالبان کشته شد. پسرش محمود هم که عضو نیروهای امنیتی بود، هفت سال پیش ناپدید شد و تا امروز خبری از وی نیست.

او که دو دختر خردسال دارد، در پی تسلط مجدد طالبان بر أفغانستان و رکود اقتصادی شدید، به خاطر فقر و درماندگی از گرسنگی شدید رنج می برد. در خانه ای کرایی زندگی می کند که أصلا مناسب بود و باش نیست. در بدل کرایه ماهانه سه هزار افغانی در خانه صاحب خانه اش تمیزکاری می کند. در آشپزخانه اش فقط چند تکه نان خشک و کمی پیاز و کچالو دیده می شود.

شیما که از دیسک کمر رنج می برد، می خواهد خودش را نیز درمان کند، اما امیدی به زنده ماندن پس از عمل جراحی ندارد. او می گوید: «به خاطر این تصمیم دچار مشکلات روحی شدم. اما چاره ندارم. می خواهم پیش کسی باشند تا حداقل گرسنه نمانند.» او می خواهد دخترانش را هر کدام به قیمت ۳۰ هزار افغانی بفروشد.

با اینهمه وی تلاش می کند دخترانش را به دوره های آمادگی برای مکتب بفرستند تا حداقل بتوانند از طریق آموزش مسیر زندگی شان را تغییر داده و از فقر و بدبختی بیرون شوند. شیما برای دریافت کمک همه دروازه ها را زد: «اما هیچ یکی از أقارب و نزدیکان به ما کمک نکردند.»

اما این مادر تنها به خاطر اینکه حداقل دخترانش از گرسنگی و ابتلا به سوءتغذیه در امان بمانند، تصمیم گرفته آنان را بفروشد و یا به کسی به فرزندی بدهد. با فرارسیدن زمستان، نگرانی این مادر تنها بیشتر می شود: «هر روز به کودکانم کچالوی جوش داده و یا نان خشک می دهم.» اما نکلا و مهتاب نمی خواهند از مادرشان جدا شوند و می گویند درس خوانده و به وی کمک می کنند.

اکثرا دختران خردسال نسبت به پسران در أفغانستان زودتر به فروش می روند؛ چراکه دختران به کودک همسری مجبور می شوند، اما از پسران فقط برای کار در بیرون از خانه استفاده می شود. شیما برای دریافت اکرامیه شوهرش اقدام کرد، اما نه برای پسرش و نه هم برای شوهرش پولی پرداخت نشد. حالا با آمدن طالبان چنین چیزی ناممکن شده و شیما امیدش را از دست داده است.

سازمان های حقوق بشری از افزایش فقر و تندگدستی و فروش کودکان در افغانستان ابراز نگرانی کرده اند. قطع کمک های بین المللی به افغانستان پس از تصرف قدرت توسط طالبان و عدم دسترسی آنان به منابع مالی بین المللی، أفغانستان را در آستانه یک "فاجعه انسانی" قرار داده است.

وزارت صنعت و تجارت طالبان نمایشگاه تولیدات شرکت‌های تولیدی داخلی را به مصرف مالی خود این شرکت‌ها در کابل برگزار کرد.

در این نمایشگاه در حدود ۵۵۰ شرکت تولیدی داخلی اقلام تولیدی شان را به نمایش گذاشته اند. در این نمایشگاه شرکت‌های تولیدی و کشاورزی زنان نیز تحت محدودیت‌های دست و پا گیر حضور داشتند.

پس از تسلط طالبان در افغانستان و وضع محدودیت‌ها بر زنان بسیاری زنان تجارت پیشه در این کشور آسیب جدی دیده اند. ممتاز یوسفزی، رئیس اتحادیه زنان زراعت پیشه می‌گوید که اکنون ۴۵۰۰ زن در سراسر افغانستان عضو اتحادیه زنان زراعت پیشه هستند.

رئیس اتحادیه زنان زراعت پیشه از مشکلات زنان کشاورز سخن می‌گوید و می‌افزاد که پس از به قدرت رسیدن طالبان بسیاری از این شرکت‌ها ورشکست شده و نتوانستند حقوق کارکنان و مصارف دفاتر شان را بپردازند.

علاوه بر فرآورده‌های کشاورزی، در بخشی از این نمایشگاه لباس‌ها و ساخته‌های دستی زنان نیز به نمایش گذاشته شده بود. صالحه سخی، یکی از زنان صنعتکار می‌گوید که در بخش صنایع دستی نیز زنان از لحاظ اقتصادی متضرر و ورشکست شده اند و با مشکلات زیادی رو به رو اند. او می گوید که بازار فروش برای صنایع دستی زنان وجود ندارد و مردم نیز توان خرید ندارند.

این زن تجارت پیشه می افزاید که دختران و زنانی که از تحصیل و کار محروم شده اند، اکنون به خیاطی و صنایع دستی از جمله مهره بافی،‌ حکاکی، منیاتوری و نقاشی روی آورده اند.

صالحه سخی، یکی از زنان صنعتکار می گوید بازار فروش برای صنایع دستی زنان وجود ندارد و مردم نیز توان خرید ندارند.

این زن تجارت پیشه اضافه می کند که در نمایشگاه سهولتی برای زنان وجود نداشت و سالن نمایشگاه زنان از مردان جدا بود:«راه های مردانه و زنانه به نمایشگاه جدا است. این موضوع را طالبان جدی گرفته اند. این کار تاثیر زیادی روی خرید و فروش دارد. وقتی یک خانواده به نمایشگاه می‌آید، مرد باید از یک راه و زن از راه دیگر برود.»

شماری از زنان و دختران که از تحصیل باز مانده اند، به نقاشی، حکاکی و منیاتوری روی آورده اند. این زنان و دختران که سعی می کنند تا با فروش آثار شان، نیازمندی های خانواده هایشان را تامین کنند، می‌گویند به دلیل محدودیت‌های طالبان نمی توانند برخی اثرهایشان را در محضر عام به نمایش بگذارند.

فرشته مرادی که نقاشی و منیاتوری می کند، می گوید که این اثر را که در آن وضعیت دختران و زنان در افغانستان انعکاس یافته است، برای نمایش در این نمایشگاه آورده بود، اما ماموران طالبان آن را گرفتند و با خود بردند.

رخسار سادات که پس از محروم شدن از مکتب به نقاشی و منیاتوری رو اورده است، نگران کمرنگ شدن هنر نقاشی در افغانستان است. او می‌گوید محدودیت‌ها به حدی است که نمی تواند آنچه را دوست دارد نقاشی کرده و نمایش بدهد.

او می افزاید که اثر نقاشی باید مطابق با روحیه اداره طالبان باشد: «یکی از مهمترین محدودیت‌ها این است که به خواست خود هرگز نقاشی کرده نمی توانیم. به گونه مثال ما اجازه نداریم تصویر یک دختر را نقاشی کنیم و به نمایش بگذاریم.» رخسار سادات می گوید که یکی از اثرهای نقاشی او را نیز بدون این که برایشان دلیل بگویند از غرفه نمایشگاه برداشته اند.