یک جوان ۱۸ ساله افغان که در پاکستان به دنیا آمده و بزرگ شده است، پس از این که به دست پولیس افتاد، ماموران پولیس پول نقد، تلفون و موترسایکلش را او گرفتند و او را به مرکز اخراج فرستادند. پدر و مادر این جوان نیم قرن پیش افغانستان را ترک و به پاکستان مهاجرت کرده بودند.

صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید

این جوان پس از سپری کردن سه روز در مرکز اخراج به افغانستان بازگردانده شد، کشوری که او پیش از این هرگز به آنجا نرفته بود و چیزی جز لباس با خود نداشت.

این جوان یکی از حداقل ۱.۷ میلیون مهاجر افغان در پاکستان است که بسیاری شان پاکستان را خانه خود می‌دانستند، زیرا کشورشان از بحران ناشی از چند دهه جنگ رنج می‌برد. اما آن‌ها بدون اسناد قانونی اقامت زندگی می‌کنند و حالا هدف سرکوب شدید هستند و پاکستان گفته که باید این کشور را ترک کنند.

حدود ۶۰۰ هزار افغان از اکتبر سال گذشته میلادی که روند بازداشت و اخراج مهاجران افغان آغاز شد، به افغانستان بازگشته اند، به این معنی که حداقل یک میلیون نفر در پاکستان مخفیانه به سر می‌برند. بسیاری برگشت کنندگان از نداشتن غذا و سرپناه رنج می برند.

این مهاجران افغان دور از انظار عمومی زندگی می‌کنند، مشاغل خود را ترک کرده اند و به ندرت از محل زندگی خود بیرون می‌شوند، زیرا می‌ترسند که توسط پولیس بازداشت و سپس اخراج گردند. 

کسب درآمد، کرایه کردن خانه، خرید غذا یا دریافت کمک صحی برای آنها سخت‌تر شده، زیرا این خطر وجود دارد که ممکن توسط پولیس بازداشت شوند و یا به مقامات پاکستانی از حضور آن‌ها گزارش داده شود.

این جوان که از سن ۱۵ سالگی در یک تعمیرگاه موتر کار کرده است، به دلیل ترس از بازداشت و اخراج شدن، بدون ذکر نامش با اسوشتیدپرس گفتگو کرده است.

با وجودی که او درخواست داده بود تا مانند خانواده‌اش اسناد اقامت بگیرد، ولی چنین سندی به او داده نشد زیرا پاکستان به مهاجران افغان و کودکان آن‌ها اسناد اقامت نمی‌دهد.

این جوان به اسوشیتدپرس گفت: «زندگی من اینجاست. من هیچ دوست یا خانواده‌ای در افغانستان ندارم، هیچ چیز.» او با اشاره به تلاشی‌ها علیه مهاجران در پاکستان گفت: «می‌خواستم زودتر به پاکستان برگردم، اما ابتدا باید اوضاع آرام‌تر می‌شد.»

پس از ورود به افغانستان، مقامات طالبان به او برای آغاز یک زندگی جدید ۲۵۰۰ افغانی دادند. آن‌ها او را به ولایت شمال شرقی تخار فرستادند و او مجبور بود در مساجد و مدرسه‌های دینی بخوابد، زیرا کسی را نمی‌شناخت و سرپناهی هم نداشت. او وقتش را با بازی کریکت و فوتبال می‌گذراند و برای این که با خانواده‌اش تماس بگیرد، تلفون دیگران را امانت می‌گرفت.

شش هفته بعد، او از تخار به کابل و سپس به ولایت شرقی ننگرهار سفر کرد. او قبل از ملاقات با قاچاق‌برانی که توسط برادرش در پاکستان استخدام شده بودند، مجبور بود ساعت‌ها در تاریکی راه برود. وظیفه قاچاقبران این بود که او را در بدل ۷۰ دالر به پشاور برسانند.

او از اینکه دوباره به خانواده‌اش پیوسته خوش است؛ اما او آسیب‌پذیر است. پولیس اعدادی را روی خانه‌‌های همسایه او ثبت کرده، تا بداند که چند نفر در آنجا زندگی می‌‌کنند و چند نفر دارای اسناد هستند. از زمان آغاز عملیات اخراج مهاجران، صدها خانواده افغان از منطقه گریخته اند. افراد کمتری برای پنهان شدن در میان آنها وجود دارد.

اینگونه مناطق در اطراف کراچی محل زندگی ده‌ها هزار افغان است. اما در این مناطق سیستم‌های فاضلاب، خدمات صحی و امکانات آموزشی وجود ندارد. زنان کمی در جاده‌ها دیده می‌شوند و آنهایی که بیرون می‌روند، چادری آبی رنگ معمول در افغانستان را به سر می‌کنند.

منزه کاکر، وکیلی که از نزدیک با جامعه افغان‌ها در کراچی کار می‌کند گفت که حتی نسل‌های دوم و سوم این خانواده‌ها بدون اسناد رسمی زندگی می‌کنند و به این دلیل نمی‌توانند به خدماتی مانند مکتب‌ها و شفاخانه‌ها دسترسی داشته باشند.

مرتبط: مقامات: پاکستان موج جدید اخراج افغان‌ها را شروع می‌کند

افغان‌ها حتی قبل از آغاز عملیات اخراج تحت نظر بودند و شایعاتی وجود داشت که پاکستان می‌خواهد آنان را اخراج کند، حتی افغان‌های دارای اسناد را. پاکستان می‌گوید چنین تصمیمی در مورد افغان‌های دارای مدرک اقامت گرفته نشده است. در یک منطقه دیگر کراچی که اکثراً افغان‌ها در آن زندگی می‌کنند، مردم با رسیدن پولیس پراکنده شده و در پیچ و خم کوچه‌‌ها ناپدید می‌شوند.

عکس ها از آرشیف دویچه وله: 

کاکر از وضعیت بد افغان‌هایی که در پاکستان مانده اند ناامید است. او گفت: «گاهی اوقات آنها غذا ندارند و ما از سازمان ملل درخواست می‌کنیم تا به آنها کمک کند.» این افغان‌ها قبلاً برای کسب درآمد یا دریافت کمک‌های صحی، از چنین مناطقی به قلب کراچی سفر می‌کردند، اما حالا دیگر نمی‌توانند این ریسک را بپذیرند، زیرا به گفته کاکر، احتمال بازداشت آن‌ها وجود دارد. 

مرتبط: وضع ناگوار زنان افغان بعد از اخراج اجباری از پاکستان

برخی از آنها شناخت کارت خود را از زمان جنرال ضیاء الحق، دیکتاتور نظامی که همزمان با تهاجم شوروی به افغانستان در سال ۱۹۷۹ حاکمیت می‌کرد، به کاکر نشان می‌دهند. کاکر می‌گوید: «آنها تعجب می‌کنند که چرا بعد از ۴۰ سال تابعیت ندارند. آنها در مورد محل زندگی خود به کسی نمی‌گویند و بیرون نمی‌روند.»

کاکر گفت: «آنها در خانه‌هایی زندگی می‌کنند که به نام شخص دیگری کرایه شده است.» کودکانی که در پاکستان به دنیا آمده و بزرگ شده اند، حالا خود فرزند دارند. اما به گفته کاکر، «این کودکان هیچ سند هویتی ندارند. همه آن‌ها با آینده نامعلوم مواجه اند.»

سید حبیب الرحمان که به عنوان هماهنگ‌کننده رسانه‌ای در قونسلگری زیر کنترول طالبان در کراچی کار می‌کند، وقت زیادی را در بین این جماعت‌ها به سر می‌برد.

رحمان گفت: «در آنجا خانه‌ها و دکان‌ها خالی هستند. بازارها خالی است. پاکستانی‌هایی که ما می‌شناسیم از این وضعیت راضی نیستند. آن‌ها می‌گویند زندگی خوبی را با افغان‌ها داشته اند ولی حالا تجارت شان کاهش یافته زیرا بسیاری خانواده‌های افغان این مناطق را ترک کرده اند.»

افغان هایی که اسوشتدپرس با آن ها مصاحبه کرده دلایل مختلفی برای عدم کسب اسناد ارائه کرده اند. برخی گفته اند که در خارج از پاکستان کار می‌کردند. شماری هم گفته اند که وقت نداشته اند و هیچ کس فکر نمی‌کرد که روزی پاکستان آنها را اخراج کند. محمد خان مغول، مرد ۳۲ ساله که در کراچی متولد شده، دارای سه فرزند است. پیش از آغاز عملیات اخراج، او نانوایی داشت ولی پولیس به او گفته که باید نانوایی‌اش را مسدود کند.

مطالب ویدیویی ما را در یوتیوب تماشا کنید

او گفت: «مشتریانم شکایت داشتند زیرا نمی‌توانستند از من نان بخرند.» او و خانواده اش برای فرار از عملیات پولیس به شهر کویته در جنوب غربی ایالت بلوچستان رفتند. چند روز بعد دوباره به کراچی برگشتند و حالا قصد ندارند این شهر را ترک کنند. او در حالی که اندوهگین بود، گفت: «این خانه من است. این شهر من است.»

Hs/af (AP)