هر کشور موظف است تا شماری از این پناهجویان را بپذیرد. چهار کشور علیه این طرح موضع گرفته اند و دو کشور سلواکیا و هنگری عملا علیه این سهمیه بندی شکایت کرده اند. حکومت در براتیسلاوا خود را حق به جانب می بیند و توسعه سیاست داخلی این کشور به سمت این واقعیت پیش رفته است که موضع و رفتار آن در قبال این مسئله سخت تر می شود.

عصبانیت روبرت فیکو، نخست وزیر سلواکیا هنگامی بروز کرد که روشن شد که سهمیه بندی اتحادیه اروپا برای تقسیم پناهجویان، خدشه ناپذیر است. فیکو گفته است: «این یک دستور آمرانه است که ما نمی توانیم آن را بپذیریم. من روی حرفم باقی می مانم. تا وقتی که من نخست وزیر باشم، هیچ آواره ای بر اساس این سهمیه بندی به سلواکیا نخواهد آمد».

۱۲۰ هزار آواره، آنگونه که اکثریت وزیران داخله اتحادیه اروپا در سپمتبر تصمیم گرفتند، باید بر اساس سهمیه بندی بین کشورهای عضو این اتحادیه تقسیم شوند. سلواکیا قرار شد تا طی دو سال ۸۰۵ آواره را بپذیرد اما این کشور مانند هنگری، چک و رومانیا علیه این طرح موضع گیری کرد. این وضعیت ناخوشایند که باید از آن جلوگیری شود، در اظهارات ولادیمیر هندل، دانشمند علوم سیاسی دیده می شود. هندل می گوید: «قانونیت و مشروعیت این ماجرا روشن است اما به لحاظ سیاسی خردمندانه نیست. روی این مسئله ابراز تاسف شده است و دیگران نیز آن را تایید کرده اند اما هیچ کس کاری نکرد، یا تقریبا هیچ کاری نکرد».

در واقع اتحادیه اروپا از اجرای این تصمیمش خیلی فاصله دارد و دلیل آن تنها موضع این چهار کشور اروپای شرقی و مرکزی نیست؛ بلکه دیگر اعضای اتحادیه اروپا نیز بی صدا و آرام این طرح را مسدود کرده اند.

روبرت فیکو، رئیس حکومت سلواکیا اجازه نمی دهد که عصبانیت از این طرح بروز کند. اوایل ماه سپتمبر ۲۰۱۵ کابینه حکومت او شکایتنامه ای را علیه این طرح به محکمه اروپا تحویل داد. فیکو در این مورد گفته است: «ما حکومت سلواکیا هستیم؛ حکومت یک حاکمیت ملی. ما حق داریم که چنین شکایتی را انجام دهیم».

مانند بسیاری از کشورهای کوچک اروپا که صدها سال زیر سایه بیگانگان زندگی کردند؛ سلواکیا در قسمت حاکمیت ملی بسیار حساس است. این به آن معناست که این کشور خودش می تواند تصمیم بگیرد که چه کسانی به خاکش وارد شوند یا نشوند. بنابراین برای حکومت در براتیسلاوا پذیرش پناهجویان می تواند یک راه حل داوطلبانه باشد؛ به ویژه این که وقتی این پناهجویان مسیحی و یا اوکرایینی باشند. فیکو، نخست وزیر سلواکیا می گوید: «من آدم صریحی هستم. پوستکنده می گویم که اسلام هیچ جایی در سلواکیا ندارد. ما چندفرهنگی نیستیم. ما در برابر این مسئله "نه" می گوییم و موضع خود را تغییر نمی دهیم».

با این سخنان نخست وزیر در واقع ندای مردم سلواکیا را انعکاس داده است. در این کشور کوچک اروپایی با پنج میلیون نفوس، شمار اندکی از خارجی ها یعنی کمتر از ۳ درصد زندگی می کنند که فقط یکی دو هزار نفر آنان مسلمان هستند. با این حال، در جایی که خارجی ها به سختی زندگی می کنند، ترس از این مسئله بسیار بزرگ است. واقعیت سیاسی این است که یک نخست وزیر پوپولیست و عوامگرا می خواهد به این ترتیب بار دیگر انتخاب شود.

مارین لیشکو، خبرنگار سلواک می گوید: «فیکو فهمیده است که موضوع آوارگان برای او در واقع معدن طلا است». این سخن را او پیش از انتخابات پارلمانی سلواکیا در مارچ سال گذشته بیان کرد. لشکو می گوید: «بنابراین فیکو تلاش کرد تا سرمایه سیاسی زیادی از این طریق برای خود کمایی کند. او تنها نمی خواهد که برنده شود، بلکه می خواهد به اکثریت قاطع آرا دست یابد».

در این کشور مهاجران مسلمان برابر با تروریست های بالقوه، و برابر با خطر برای امنیت داخلی پنداشته می شوند. این "برابر دانستن" حتا مبارزات انتخاباتی را متاثر گردانید. اما این مسئله کمکی به نخست وزیر فیکو نکرد. فیکو و حزب چپ عوامگرای او "سمر" اکثریت قاطع را از دست دادند و مجبور شدند تا با دو شریک دیگر، حکومت ائتلافی بسازند. در پارلمان حتا یک حزب نئو نازی وجود دارد.

با وجود همه اختلافات سیاسی، همه روی یک نکته توافق نظر دارند: مهاجران به ویژه مهاجران مسلمان نباید به این کشور بیایند. اما اگر پناهجویان به این کشور بیایند، آنگونه که امسال ۱۶ نفر به آنجا رفته اند، آنها در کمپ هایی نگهداری می شوند که نقش بازدارندگی دارند.

بنابراین کاملا اشتباه نیست وقتی حکومت می گوید که "پناهجویان نمی خواهند به کشور ما بیایند". حالا فقط باید ببینیم که محکمه اتحادیه اروپا در لوکزامبورگ چه تصمیمی می گیرد.

Peter Lange - AH