در یک ساختمان معمولی در نزدیکی میدان ویکتوریا در مرکز آتن پایتخت یونان، یک ساعت درسی جریان دارد. شاگردان، که تنها زنان و دختران اند، با علاقمندی روی موضوع تمرکز می‌کنند. ثریا جمله ای را از یک کتاب یونانی می‌خواند: "بسیاری از شهریان آتن مترو یا قطار زیر زمینی را ترجیح می‌دهند، زیرا سریعترین وسیله نقلیه در این شهر است." ثریا ظاهراً با یک کلمه یونانی که معنی آن "شهر" است مشکل پیدا می کند، و یک همصنفی اش که او نیز از افغانستان به آنجا فرار کرده است، معنی آن را به زبان دری برایش می گوید. ثریا با دقت آنرا با حروف یونانی برای خود یادداشت می‌کند.
برخی از زنان و دختران در این صنف درسی روسری دارند، و شماری از آنها نه. ترجمان آنها در اتاق دیگری نشسته است، زیرا این زنان تا حدی پیشرفت کرده اند که دیگر نیاز مبرمی به ترجمان ندارند.
چتری برای مهاجران
"میلیسا نِت وُرک" سازمانی است که به عنوان "شبکه ای برای مهاجران زن مقیم آتن" به کار آغاز کرد و بالاخره به محلی برای رشد، آگاهی و همبستگی برای دختران و زنان پناهجو گسترش یافت. این سازمان هنگام تأسیس اش کلمه یونانی "میلیسا"، به معنای "زنبور عسل"، را به خاطری برای نام خود انتخاب کرد، که در آن مانند یک کندوی زنبور عسل، فعالیت های زیادی صورت می‌گیرد.
این سازمان از همان آغاز محلی بود که زنان مهاجر در آن کمک دریافت می‌کردند و همدیگر را حمایت می‌کردند. اتاق های این نهاد در نزدیکی میدان ویکتوریا در پایتخت یونان، شاهد حضور غیر منتظره همه اعضای آن در هنگام ایجاد بحران پناهجویان اند.
آنها نخست به تهیه صبحانه برای صد ها کودک پناهجو آغاز کردند، که در سال ۲۰۱۵ در یک پارک در نزدیکی آنجا خیمه زده بودند و برای ادامه سفر شان به سمت مرز شمالی، انتظار می‌کشیدند.
اما این کافی نبود. "میلیسا نِت وُرک"، با درک میزان بسیار بلند زنان پناهجو، تصمیم گرفت با آنها کار کند و چیز های بیشتری به آنها عرضه کند. ندینه کریستوپولو، یکی از بنیان‌گذاران این شبکه می‌گوید: «زنان پناهجو بزرگترین پیوند دهندگان و ترویج کنندگان اند. هرچیزی را که عرضه کنی، آنها در مدت کوتاهی چندین برابر بیشتر ترویج می کنند.»
در طبقه اول مقر "میلیسا نِت وُرک" کورس های مختلفی برای زنان پناهجو، مانند کورس های زبان و یا کمپیوتر و ورکشاپ ها، وجود دارد. این نهاد همچنان محلی برای مراقبت از کودکان دارد، زیرا مادران در یک کشور بیگانه اقاربی ندارند که از کودکان شان مواظبت کنند.
به قول ندینه چیزی که "میلیسا نِت وُرک" را از نهاد های مشابه متمایز می‌سازد، اینست که این سازمان از جانب زنان پناهجو اداره و رهبری می‌شود.
یک فضای مطمین
زنان پناهجو، پس از یک سفر بی پایان توأم با آسیب های روانی، خشونت و بدبختی، درینجا فضای را می یابند که در آن می توانند مراحل دیگر زندگی خود را شکل بدهند. کسی برای آموزش زبان و یا کمپیوتر وارد ساختمان این سازمان می‌شود، و کسی هم می‌خواهد درینجا روسری خود را کنار بگذارد و به راحتی به آرایش صورت خود بپردازد، زیرا در اردوگاه پناهجویان یک فضای خصوصی برای زنان وجود ندارد.
در طبقه اول ساختمان دو خانم افغان نشسته اند و با خود می اندیشند که در کدام یک از کورس ها اشتراک کنند. فاطمه ۲۱ ساله، که در افغانستان شاگرد مکتب بوده است، به خاطر امنیت خود نمی‌خواهد بگوید از کجای افغانستان است، اما خاطره از هرات است. شوهر خاطره در آلمان است و او نیز می‌خواهد به آنجا برود. خاطره ۳۰ ساله شکنجه های وحشتناکی را در زمان طالبان تجربه کرده و هنگامی که حامله بود در انفجار یک بمب اولین و یگانه کودک خود را در بطن خود از دست داد و دیگر هرگز نتوانست کودکی به دنیا بیاورد. او در "میلیسا نِت وُرک" امکان شکل‌دهی زندگی آینده خود را دارد.