صدها مرد که از هیروئین، تریاک و متا یا شیشه استفاده می‌کنند، بر فراز تپه‌ای بالای کابل در خیمه‌ها یا روی خاک دراز کشیده اند. برخی از آنها بیش از حد مواد مخدر مصرف می‌کنند و بی سر و صدا از ناامیدی به سمت مرگ می‌روند.

در حالی که من در میان آنان بودم و عکس می‌گرفتم، یکی به من گفت «یک مرده کنارت هست». یکی دیگر گفت: «ما قبلاً یک نفر را آنجا دفن کردیم.»

یک مرد با صورت آلوده با گل و لای آنجا بود و حرکت نمی‌کرد. شانه‌اش را تکان دادم و پرسیدم زنده هستی؟ کمی سرش را چرخاند و با دهن نیمه باز گفت، زنده هست.

به او گفتم: درحال مردن هستی. سعی کن زنده بمانی. در حالی که صدایش خسته به نظر می‌رسید گفت: «خیلی خوب است. مردن مشکلی ندارد.»

بدنش را کمی بالا آورد. من مقداری آب به او دادم و یکی به او پایپ شیشه‌ای هیروئین داد. کشیدن آن مقداری انرژی به او می‌داد. گفت اسمش داوود است.

او حدود یک دهه پیش در جریان جنگ یک پای خود را بر اثر ماین از دست داد و پس از آن نمی‌توانست کار کند. زندگی‌اش از هم پاشید و برای فرار به مواد مخدر روی آورد.

اعتیاد به مواد مخدر از دیرباز در افغانستان؛ بزرگ‌ترین تولیدکننده تریاک و هروئین در جهان و در حال حاضر منبع اصلی شیشه یا کریستال (یکی از انواع مواد مخدر که نام اصلی آن مت آمفتامین است) از مواد مخدر، به یک مشکل جدی تبدیل شده است.

استفاده از مواد مخدر به دلیل فقر مداوم و دهه‌ها جنگ که خانواده‌های کمی را بدون زخم برجای گذاشت، بیشتر شده است.

به نظر می‌رسد از زمانی که اقتصاد افغانستان پس از به دست گرفتن قدرت توسط طالبان در آگست ۲۰۲۱ و متعاقب آن توقف کمک‌های مالی بین المللی، سقوط کرد، وضعیت بدتر شده است. خانواده‌های که زمانی می‌توانستند زندگی کنند، معیشت‌شان قطع شد و بسیاری از آنها به سختی قادر به تهیه غذا هستند. میلیون‌ها نفر به صف فقرا پیوسته اند.

مصرف کنندگان مواد مخدر را می‌توان در اطراف کابل یافت. آنان در پارک‌ها، مجرای فاضلاب، زیر پل‌ها و در دامنه‌های باز زندگی می‌کنند.

یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۵ توسط سازمان ملل تخمین زده است که در آن سال تا ۲.۳میلیون نفر مواد مخدر مصرف می‌کرده اند که حدود ۵ درصد از جمعیت آن زمان بود.

به گفته داکتر زلمل، رئیس اداره کاهش تقاضای مواد مخدر، در حال حاضر شمار دقیق معتادان مواد مخدر در افغانستان مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که فقط افزایش یافته است.

طالبان اقداماتی را برای از بین بردن کشت خشخاش راه اندازی کرده اند. همچنین در اوایل تابستان امسال، جنگجویان طالبان به دو منطقه که معتادین مواد مخدر تردد می‌کردند، حمله کردند، یکی در دامنه تپه و دیگری زیر یک پل. مقام‌های طالبان گفتند که آنها حدود ۱۵۰۰ نفر را جمع‌آوری کردند. این معتادان را به مرکز صحی ابن سینا در شرق شهرکابل که قبلاً یک پایگاه نظامیان امریکایی بود، برای درمان منتقل کردند.

در آنجا موهای این افراد تراشیده و به مدت ۴۵ روز نگهداری می‌شوند. اما هیچ درمان یا دارویی دریافت نمی‌کنند، زیرا آنها در حال ترک هستند. این مرکز به سختی پول کافی را برای تغذیه کسانی که در آنجا زندگی می‌کنند، تامین می‌کند.

چنین کمپ های برای درمان اعتیاد کمک چندانی نمی‌کنند. یک هفته پس از این اقدام، هر دو مکان بار دیگر مملو از صدها نفری بود که مواد مخدر مصرف می‌کردند.

در دامنه تپه، مردی را دیدم که با چراغ دستی ضعیفی در تاریکی سرگردان بود. او در جستجوی برادرش بود که سال‌ها پیش به مصرف مواد مخدر روی آورده و خانه را ترک کرده است. او گفت: "امیدوارم روزی بتوانم او را پیدا کنم."

در زیر پل، جایی که بوی تعفن بسیار زیاد بود، مردی حدوداً ۳۰ ساله که خود را نذیر معرفی کرد، به نظر می‌رسید شخصیتی محترم باشد، دعواها را به هم می‌زد و اختلافات را میانجی‌گری می‌کرد.

او گفت که بیشتر روزهایش را زیر پل می‌گذراند، اما هر چند وقت یک بار به خانه‌اش نیز می‌رود.

او گفت که اعتیاد در خانواده‌اش نیز سرایت کرده است. وقتی تعجب کردم که زیر پل دوباره پر شده، نذیر لبخند زد. او گفت: این طبیعی است. "هر روز، آنها بیشتر و بیشتر می‌شوند. ... هیچگاه تمام نمی‌شود.''

na/si (ap)