ترکیه قبلاً خواستار استقرار این راکت ها در مرزش با سوریه شده بود. به این ترتیب شماری از این راکت ها از آلمان، هالند و ایالات متحده در جریان ماه جنوری سال 2013 به ترکیه انتقال داده می شوند و در مرز این کشور با سوریه نصب می گردند.

ناتو تاکید کرده است که در منازعه سوریه از ترکیه حمایت می کند. اندرس فو راسموسن، دبیرکل ناتو خطاب به بشارالاسد، رییس جمهور سوریه گفت: «به هرکس که تصور حمله به ترکیه را داشته باشد، می گوییم: فکرش را هم نکن».

«پیام روشن»

گیدو وستروله، وزیر خارجه آلمان گفت که تصمیم کشورهای عضو ناتو به انتقال راکت های پاتریوت به ترکیه «پیام واضحی برای رژیم اسد است تا منازعه را در سوریه به فرای مرزهای کشورش نکشاند».

پس از این که از خاک سوریه چندین بار به ترکیه شلیک شد، این کشور از ناتو درخواست راکت های «پاتریوت» را کرد. در بیانیه وزیران خارجه ناتو آمده است که «استقرار (این راکت ها) تنها برای دفاع بوده و به هیچ صورت در راه ایجاد منطقه پرواز ممنوع و یا عملیات تهاجمی نمی باشد». براین اساس هدف ناتو تنها حمایت از مردم و قلمرو ترکیه می باشد.

نگرانی غرب در مورد سلاح های کیمیایی

در همین حال، کشورهای غربی به طور فزاینده از این هراس دارند که نیروهای جنگی سوریه از سلاح های کیمیایی استفاده کنند. راسموسن گفت که اگر دمشق در مبارزه علیه شورشیان از مواد کیمیایی کار بگیرد، «جامعه جهانی بلادرنگ واکنش نشان خواهد داد».

وزیر خارجه آلمان نیز به نیروهای وفادار به اسد هشدار داد و گفت هرکس که از سلاح کیمیایی علیه مردم کشورش استفاده کند باید در مقابل جامعه بین المللی جوابگو باشد.

بارک اوباما، رییس جمهور ایالات متحده امریکا نیز استفاده از سلاح های کیمیایی را غیرقابل قبول خوانده است.

وزارت خارجه سوریه پیش از این اطمینان داده است که از سلاح های کیمیایی – اگر اصلا در دسترس باشند – هیچگاه علیه مردم سوریه استفاده نخواهد کرد. به گفته کارشناسان، برآورد می شود که نیروهای جنگی سوریه صدها و یا شاید هزاران تن مواد کیمیایی در دسترس داشته باشند. البته سوریه در 1925 پروتوکول ژنو را امضا کرده است که استفاده از سلاح های کیمیایی و بیولوژیکی را ممنوع می کند.