اعضای یک گروه از پناهجویان که روز یکشنبه (10 نوامبر / 19 عقرب 1392) از اسلو، پایتخت ناروی به کابل فرستاده شدند، ادعا می کنند که ناروی شرایط افغانستان را در نظر نگرفته و درخواست پناهندگی آنان را رد کرده و آنان را اخراج نموده است. این جوانان که 18 تا 25 سال عمر دارند، در یک هواپیمای اختصاصی "چارتر" به میدان هوایی بین المللی کابل منتقل شدند.

این جوانان می گویند که با قبول خطرهای زیاد در مسیر راه و هزینه کردن مبالغ هنگفت خود را به ناروی در اروپا رساندند. آنها از جامعه جهانی و حکومت افغانستان می خواهند که صدای آنان را بشنوند و درک کنند که جان آنان در این کشور در خطر است.

نظیف، جوانی است که از طریق ایران، ترکیه، یونان و ایتالیا با تحمل خطرهای زیاد خود را به ناروی رسانده بود. او می گوید که با آنان در ناروی بسیار بد برخورد شده است و در وضعیتی نا مناسب که مردم افغانستان در حال گریز هستند، دوباره آنان را به افغانستان اخراج کرده اند. او می گوید: "آنجا با ما بسیار بد رفتار کردند. نه به ما خانه دادند، نه مواد خوراکی کافی و نه هم اجازه کار به ما دادند".

افغان ها تا رسیدن به اروپا در مسیر راه با خطرهای مختلفی روبرو می شوند. خیلی از آنها در مسیر راه جان شان را از دست می دهند. خانواده های زیادی در اروپا زندگی می کنند که در راه مهاجرت یک یا چند عضو خانواده شان را از دست داده اند.علاوه بر مرگ، پناهجویان افغان در مسیرهای مهاجرت با معیوبیت های جدی و قطع عضو نیز روبرو هستند.

محمدعلی، جوان دیگری است که از ولسوالی جاغوری ولایت غزنی خودش را به سختی به ناروی رسانده بود. او می گوید که دو عضو خانواده اش را در مسیر راه از دست داده است و حالا در افغانستان جایی و کسی را برای زندگی کردن ندارد. او می گوید: "همراه با خانواده ام از ترکیه به سوی ناروی در حرکت بودیم، کشتی ما در شب غرق شد و من دو عضو خانواده ام را از دست دادم. این سفرم با با مشکلات بسیار زیاد به پایان رساندم".

این افراد که به تازگی از اروپا به افغانستان اخراج شده اند ظاهرا با مشکلات روحی و روانی زیادی نیز دست به گریبان اند. آنها فرار از جنگ و امید برای داشتن زندگی آرام و خوب در اروپا را انگیزه انتخاب کردن این راه پر خطر می خوانند. علاوه بر این مشکلات دسترسی به لقمه نانی در کشورهای اروپایی نیز یکی دیگر از علت هایی است که آنان عنوان می کنند.

با این همه مشکل آیا واقعا اروپا جایی است که ارزش به جان خریدن خطر مرگ را دارد؟

سردار، یکی از این جوانان اخراج شده است، او در پاسخ به این پرسش می گوید: "کسانی که پناهندگی شان آنجا (اروپا) قبول نمی شود؛ به شکل مخفی و سیاه (غیر قانونی) زندگی می کنند. به وکیل دسترسی ندارند و به داکتر هم رفته نمی توانند، از این گونه مشکلات زیاد می بینند". وی می گوید که زندگی در اروپا هم به نوبه خودش سختی های زیادی داشته و در صورتی که فرد واقعا جانش در خطر نباشد، ارزش این را ندارد که خود را برای رفتن به اروپا با خطر مرگ مواجه سازد.

در همین حال مرتضی رئوفی، یک عضو "کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان" در کابل در واکنش به اخراج این گروه ده نفری جوانان از اروپا می گوید: "اگر چه افغانستان را هنوز هم نمی توان به عنوان یک منطقه امن پنداشت، اما افغان ها هم باید از رفتن به اروپا به وسیله قاچبران انسان خودداری کنند". به گفته او خطرهایی که افغان ها برای رسیدن به اروپا به جان می خرند از خطر زندگی کردن در افغانستان ناامن بیشتر است. وی می افزاید: "افغانستان از جمله کشورهایی است که خیلی از اتباعش مهاجرت می کنند. اما این واقعا نگران کننده است که آنان در مسیر راه با مرگ، آزار جنسی، آدم ربایی و گم کردن اعضای خانواده و مشکلات اقتصادی زیادی روبرو می شوند. برخی هم به مقصدشان مثل آلمان، انگلستان و برخی دیگر کشورهای اروپایی می رسند؛ اما همه قبول نمی شوند، پرونده های شان بررسی می شود، برخی ها جواب رد می گیرند و اخراج می شوند و یا هم برای مدت طولانی منتظر جواب می مانند".

این گروه از جوانان پناهجوی افغان در حالی از ناروی اخراج شده اند که ظاهر طنین، نماینده دائمی افغانستان در ملل متحد، در سومین نشست این سازمان در مورد مهاجران از کشورهایی که مهاجران افغان را می پذیرند، سپاسگزاری کرد. او از اتحادیه اروپا و امریکا خواست که به کمک های شان به مهاجران افغان تا زمانی ادامه بدهند که حکومت این کشور بتواند برای همه اتباعش امکانات لازم برای زندگی را فراهم سازد.