طالبان بعد از تصرف قدرت در ماه آگست سال ۲۰۲۱، سلسله‌ای از اقدامات را برای محدود کردن زنان روی دست گرفتند. ممنوعیت ورزش زنان بخشی از سیاست تبعیض‌آمیز این گروه است. خبرگزاری اسوشیتدپرس شماری از زنان ورزشکار را با برقع عکس‌برداری کرده است. این زنان تنها به شرط فاش نشدن هویت و معلوم نشدن چهره‌های شان حاضر شده اند با این خبرگزاری صحبت کنند. این در واقع نوعی از اعتراض نمادین این زنان ورزشکار است.

اسکیت‌باز جوان افغان با برقع. طالبان نه تنها همه ورزش‌ها را برای زنان و دختران منع کرده اند، بلکه با تماس‌های تلفونی و بازدیدهای آزاردهنده، آن زنان و دخترانی که به ورزش ادامه می‌دهند، مورد ارعاب و تهدید قرار می‌دهند.

نورا، ورزشکار ۲۰ ساله، روزی را که طالبان قدرت را تصرف کردند دقیقاً به یاد دارد. او آن روز در یک مسابقه در کابل اشتراک داشت. وقتی که تماشاچیان خبر شدند که طالبان به حومه‌های کابل رسیدند، همه این مسابقه را ترک کردند. این آخرین مسابقه نورا بود.

نورا یک مبارز است. او در یک محله فقیرنشین کابل بزرگ شده و همواره در مواجه با چالش‌ها سربلند به در آمده است. اما وقتی طالبان او و خانواده‌اش را تهدید کردند، او برای چند هفته‌ای به ولایت زادگاه‌اش رفت. او به خبرگزاری اسوشیتدپرس گفت: «از وقتی طالبان برگشته اند، احساس می‌کنم مرده ام.»

بسیاری زنان افغانستان مانند این بایسکل‌سوار از محدودیت‌ها متاثر شده اند. طالبان به صورت سیستماتیک آن‌ها را از اساسی‌ترین حقوق شان محروم کرده اند. زنان و دختران از رفتن به مکاتب متوسطه و لیسه، دانشگاه‌ها و پارک‌های عمومی منع شده و کار آن‌ها در بیرون از خانه نیز شدیداً محدود گردیده است.

زنان بسکتبال‌باز نیز از این ممنوعیت‌ها مستثنی نیستند. سخنگوی کمیته ملی المپیک طالبان گفته است که مقام‌ها در تلاش ایجاد مکان‌های جدید برای ورزش زنان اند، اما چنین اظهاراتی در مورد دیگر ممنوعیت‌ها، مانند مسدود شدن مکاتب متوسطه و لیسه، نیز صورت گرفته است و تا حالا هیچ نتیجه‌ای نداشته است.

برای فقیرترین افغان‌ها، نان خشک تنها غذای اصلی است. زنان در بیرون نانوایی‌های شهر صف می‌کشند، پسران خردسال قبل از طلوع آفتاب برای گرفتن نان می‌آیند. بسیاری‌ها برای یافتن نان و مواد سوخت تقلا می‌کنند. آماری که توسط ملل متحد تهیه شده، ترسناک است: حدود ۲۴ میلیون نفر در افغانستان یعنی ۶۰ درصد جمعیت این کشور از گرسنگی شدید رنج می‌برند. ۸.۷ میلیون افغان با قحطی دست و پنجه نرم می‌کنند.

از زمان تصرف کابل توسط طالبان در پانزدهم اگست، اقتصاد صدمه دیده از جنگ که زمانی با کمک‌های بین المللی فعال نگهداشته می‌شد، اکنون در آستانه سقوط قرار دارد و پول کافی برای شفاخانه‌ها وجود ندارد. در هنگام توزیع کمک، صف‌های طولانی ایجاد می‌شود.

سازمان جهانی صحت هشدار داده که میلیون‌ها کودک با سوءتغذیه مواجه اند و ملل متحد گفته است که ۹۷ درصد افغان‌ها به زودی زیر خط فقر زندگی خواهند کرد.

برعلاوه فقر و بیکاری، زنان از محدودیت‌های وضع شده توسط طالبان نیز به ستوه آمده اند. آن‌ها با وجود تلاش طالبان به جلوگیری از برگزاری تظاهرات، در کابل تظاهرات کردند.

برای میلیون‌ها نفری که در کمپ‌های بیجاشدگان زندگی می‌کنند، کمک‌های بین‌المللی یگانه امید شان است. شمار گداهای روی جاده افزایش یافته است.

مکاتب دخترانه تحت حاکمیت طالبان نامنظم است و در بسیاری ولایت‌ها به دختران بالاتر از صنف ششم اجازه مکتب رفتن داده نشده؛ اما در بیشتر از ۱۰ ولایت مکتب‌ها باز هستند. جامعه جهانی تلاش دارد تا راه‌هایی را بیابد که به مکتب‌های فعال کمک کند، از طرف دیگر طالبان را تشویق می کند تا تمام مکاتب را باز کنند.