اوگوستن کوبیتسک از کلارا هیتلر مادر آدولف هیتلر نقل قول کرده که گفته بود: «او از همه اعضای دیگر خانواده متفاوت است.»

دکتر ادوارد هویمر، معلم زبان فرانسوی هیتلر: «او مطمئناَ با استعداد بود، و در عین زمان غیرمتعادل، و او هرچند خشن نبود، اما متمرد معلوم می‌شد. او زیاد سخت‌کوش هم نبود.» (در عکس، نفر اول سمت راست در بالاترین صف هیتلر است.)

اوگوستن کوبیتسک، دوست زمان بچگی هیتلر: «همه وابستگان هیتلر او را یک آدم خوش‌بین می‌دانستند که از زیر بار همه کارهای سخت فرار می‌کرد.»

فریتس ویدمن که در جنگ جهانی اول در همان واحدی بود که هیتلر بوده است، گفته است: «من هر گز کشف نتوانستم که دلیل نفرت هیتلر از یهودی‌ها چه بود. تجربیات او با افسران یهودی در جنگ جهانی ممکن است در این نفرت او نقش داشته باشد.»

کارل سوک مایر، درامه نویس آلمانی در مورد آن‌هایی که در این کودتا سهم داشتند نوشته است: «آن‌ها صرفاَ یک خاصیت داشتند و آن فرمانبرداری بود. با دستور می‌شد از آن‌ها هرگونه استفاده کرد، آموزش دیده بودند که از این مرد متابعت کنند و قادر به انجام هر کاری بودند. این افراد هیتلر از میان افراد ناراض و ناکام جامعه استخدام شده بودند و این افراد جاه طلب و مملو از کینه و حسادت، آماده خشونت و قتل بودند.»

بیلا فروم، خبرنگار یهودی – آلمانی، ۲۹ جنوری ۱۹۳۲: «مردم طبقه بالا می‌خواهند به هیتلر نزدیک شوند. پدر کلانم این گونه مردم بی‌استقامت و تغییرپذیر را با این گفته توضیح می‌دهد که: اگر به چشم این‌ها تف کنی، می‌پرسند که آیا باران می‌بارد؟»

سباستیان هافنر، خبرنگار: «من هیچ گاهی در این حقیقت اشتباه نکردم که نازی‌ها دشمن اند، دشمن من و همه کسانی که برای من عزیز اند. آنچه من در موردش کاملاَ غلط فکر می‌کردم این بود که این دشمن چه اندازه وحشتناک می‌تواند باشد.»

یادداشت روزانه جوزیف گویبلز، ۱۰ نوامبر ۱۹۳۸: «من می‌روم به مقر حزب در شهرداری. از وضعیت به رهبر اطلاع می‌دهم. او تصمیم می‌گیرد و می‌گوید: نیروی پولیس را عقب بکشید و بگذارید یهودی‌ها خشم و غضب این مردم را احساس کنند.»

فریتس ویدمن، یاور هیتلر در حزب نازی تا جنوری ۱۹۳۹: «من با اطمینان گفته می‌توانم که پیش از حرکت به جانب سان فرانسیسکو از قصد هیتلر برای نابودی بیماران علاج ناپذیر - نه تنها بیماران روانی علاج ناپذیر - در صورت بروز جنگ اطلاع یافتم. او به عنوان انگیزه‌اش از این کار، گفت که این بیماران نان خوران اضافی هستند.»

آدولف هیتلر خطاب به جنرالان اردوی خود در اوبرزالسبورگ، ۱۳ آگست ۱۹۳۹: «من کاملاَ متقاعدم که نه انگلستان و نه فرانسه می‌خواهند وارد جنگ عمومی شوند.»

البرت سپی‌یر، وزیر تجهیزات و تسلیحات رایش: «در طول جنگ هیتلر از هیچ یک از شهرهای بمباران شده دیدار نکرد.»

روخوس میش، عضو کوماندوی «اس اس»: «می‌دانم که بسیاری فکر می‌کنند هیتلر بعد از نبرد استالینگراد تغییر کرده بود. من چنین فکر نمی‌کنم.»

هاینتس لینگه، پیش‌خدمت هیتلر: «همین که به آنجا رسیدم، هیتلر را دیدم که به صورت پرسش‌آمیز به چهره پریشان من نگاه می‌کرد. او فوراَ گفت: «لینگه، کسی می‌خواست من را بکشد.»

هیتلر در اواخر دسمبر ۱۹۴۴ به یاور خود نیکولاوس فون بیلو: «می‌دانم که جنگ را باخته ایم. برتری آن‌ها واضح است. می‌خواهم حالا به سرم شلیک کنم. [اما] تسلیم نمی‌شویم. هرگز. ما می‌توانیم نابود شویم، اما جهان را با خود می‌بریم.»

نائومی میتچیسن، نویسنده اسکاتلندی: «ممکن کسی احساس کند که حالا مرگ هیلتر بی‌معنی است. او باید وقت‌ها پیش می‌مرد. اما تعجب می‌کنم که چه تعداد مردم با این فکر که هیتلر حالا در جهنم می‌سوزد خود را آرامش می‌دهند.»