دویچه وله: تصاویر از افغانستان در رسانه های آلمان عمدتاً نشان دهنده جنگ و خشونت اند. شما چه تصویری با کارتان از افغانستان می خواهید نشان دهید؟

لیلا احمدی: من از سال 2003 در افغانستان عکاسی می کنم. من کمتر به صحنه های خونین و یا تصاویری از زنان با برقع تمایل دارم. به عنوان یک کلیشه چنین تصاویری انتظار می روند، اما من این انتظارات را نمی خواهم برآورده سازم. من خودم جنگ را تجربه کردام و می دانم که همیشه بمب ها و راکت ها در افغانستان منفجر نمی شوند. از طریق تصاویری که در جریان یک دوره طویل المدت کارم در این راستا به وجود آمده اند، می توانم از زندگی مردم در افغانستان یک تصویر دیگر را بیرون بدهم.

دویچه وله: در نمایشگاه تان زیر نام "زنان سرکش" چهار زن از طبقات مختلف اجتماعی، از جمله یک نانوا را به تصویر کشیدید. چرا مهم است به او یک صدا بدهید؟

لیلا احمدی: یک زن ساده نشان دهنده اکثریت زنان در افغانستان است. تغییراتی را که این زن در زندگی اش تجربه می کند، بسیار اندک اند. به عنوان مثال، فرزندان این زن می توانند به مکتب بروند و یا او فعلاً می تواند به حیث یک نانوا کار کند. متاسفانه، زنان افغان بارها و بارها برای برآورده شدن اهداف سیاسی سواستفاده شده اند و بعد تنها گذاشته شده اند. من می ترسم که با خروج نیروهای ناتو این مسئله باز هم تکرار شود. این زن نانوا نمی تواند از افغانستان خارج شود، زیرا او پول کافی برای فرار در دسترس ندارد. سه شخصیت دیگر امکانات خروج از کشور را دارند، چرا که آنها از طبقات بالا می آیند. آنها این کار را هم در گذشته انجام داده اند، اما چنین زنان در جامعه در اقلیت هستند.

بد را نباید با بد جواب داد

دویچه وله: علاوه بر کارهای شما ویلی برانت-هاوس عکس های همکار شما آنیا نیدرینگ هاوس که در سال 2014 در افغانستان کشته شد، به نمایش گذاشته است. مرگ او برای شما چه معنی می دهد؟

لیلا احمدی: من بسیار متاسفم که باز هم یک روزنامه نگار دیگر جان خود را در افغانستان از دست داد. به ویژه این امر بسیار دردناک است که آنیا نیدرین گهاوس در کشوری جان داد که شدیداً علاقمند آن بود. به ویژه مهربانی افغان ها او را مجذوب خود کرده بود. اما متاسفانه حرفه روزنامه نگاری خطرناک است. پولیسی که او را به ضرب گلوله کشت، به حبس ابد محکوم شد. در مراسم افتتاح نمایشگاه، من از مادر آنیا نیدرینگ هاوس پرسیدم که چرا مجازات اعدام را رد کرد؟ به جواب من گفت که نمی توان بد را با بد جواب داد.

دویچه وله: شما چندین بار در سال به افغانستان سفر می کنید، در جریان کارتان مراقب چه چیزی باید باشید؟

لیلا احمدی: من باید متوجه بسیار چیزها باشم. طور مثال، کدها یا رمزهای فرهنگی متفاوت در افغانستان حاکم اند. وقتی که من به یک جای جدید می روم، باید اول اجازه بگیرم. برای من بر خلاف بسیاری از همکاران که یک ترجمان نیاز دارند، کار ساده تر است. همچنین مهم است که چگونه تصویری از خود بیرون می دهم، چگونه لباس به تن دارم و یا چگونه با بزرگان برخورد می کنم. اگر یکبار از خود یک تصویری خوب بیرون دادم بعد در آینده کار برایم ساده می باشد و می توانم به آرامی کارم را ادامه بدهم.

دویچه وله: آیا این بیشتر به معنی یک مسئله فرهنگی است یا مسئله امنیتی؟

لیلا احمدی: سوال امنیتی البته نیز همیشه مطرح است. من هرگز برنامه سفرم را قبل از پرواز اطلاع نمی دهم. یا هر چیزی را در فیس بوک و یا تویتر بیرون نمی دهم. در محل، من اغلب با دوستان و اقاربم هستم. این حفاظت خوب است، زیرا آنها پس از بیش از 30 سال جنگ یک درک خوب از وضعیت افغانستان دارند. گاهی اوقات آنها می گویند "لیلا تو امروز بیرون نمیری"، اگر چه من معمولا نمی دانم چرا، اما به آنها اعتماد می کنم. درک وضعیت یک عامل مهم برای امنیت در افغانستان است.

دویچه وله: شما یکی از شرکای شرکت "میدیا 2470"، یک شرکت تولید برای عرضه در رسانه های جمعی هستید. رسانه های جمعی آیا تنها زمینه زنده مانده در بازار رسانه ها است؟

لیلا احمدی: بازار دشوارتر شده است، متاسفانه. نه تنها برای عکاس خبری، بلکه بازار رسانه های جمعی نیز چندان خوب نیست. ما در "میدیا 2470" سفارشات تجاری را نیز، به منظور تامین مالی شرکت قبول می کنیم. علاوه براین، کار در یک تیم بسیار مهم است. یگانه راه برای اجرای پروژه های بزرگ مثل این نمایشگاه است.

دویچه وله: بسیاری از عکس های شما را می توان در اینترنت نیز یافت. نمایشگاه برای شما چه اهمیت دارد؟

لیلا احمدی: من عاشق نمایشگاه هستم، زیرا در یک نمایشگاه عکس ها کاملا یک تاثیرگذاری دیگر دارند. اگرچه در آنلاین و یا در رسانه های چاپی عکس هایم را بازیافتن، خوش آیند است، اما زودگذر است. در نمایشگاه تماشاگران خاص برای دیدن عکس ها می آیند، وقت می گیرند و آگاهانه تصاویر را تماشاه می کنند. این فوق العاده است، زیرا از عکس هایم به طور خاصی قدردانی می گردد.