بنا به تحقیق "موسسه گزارشدهی صلح و جنگ" ، در ولایت کاپیسا خانواده های افغان 17 پسر شان را برای درس خواندن به مدارس دینی در مناطق مرزی پاکستان فرستاده بودند. این خانواده ها دیگر یا فرزندان شان را دوباره از این مدارس فراخوانده اند و یا این که هنگامی که به خانه برگشته اند، به آنها اجازه نداده اند دو باره به این مدارس در پاکستان برگردند.

پدر یکی از این پسران حکایت می کند که چطور سال گذشته پسر بزرگ 18 ساله اش را به پاکستان فرستاد و هنگامی که در یکی از رخصتیهایش دوباره به افغانستان برگشت، چه تغییراتی را در او مشاهده کرد.

این پدر می گوید: « پسرم شدیداً مخالف حکومت است. او می گوید که حمله انتحاری را بالاتر از شهادت می داند و مسلمانان باید علیه یهودیان و دوستان آنها جهاد کنند».

این فرد علاوه می کند: « پسرم را نمی گذارم که دوباره به پاکستان برود، زیرا می دانم که او را از دست خواهم داد».

یک پسر 17 ساله از ولایت لغمان که برای درس خواندن به یک مدرسه دینی در پشاور رفته است و برای رخصتی اش دوباره به خانه برگشته است، می گوید: «به ما همیشه گفته می شود که یهودیان و مسیحیان به کشورهای اسلامی حمله کرده اند. آنها عزت و ایمان مسلمانان را تخریب می کنند. به ما فیلمهایی نشان داده می شود که چگونه امریکاییان خانه ها را تلاشی می کنند و مردم را می کشند و یا در بمباران ها مردم ملکی را می کشند. آنها قتل عام فلسطینیها را توسط اسراییلیها نشان می دادند. بنابراین جوانان و حتا اطفال حاضر بودند علیه ایالات متحده امریکا جهاد کنند».

این جوان مصمم بود دوباره به پشاور برگردد، اما والدینش مانع او گردیدند و او مجبور به اطاعت از ایشان بود.

یک عضو حکومت نام نهاد طالبان برای ولایت کاپیسا می گوید: «هرکسی که می گوید این جوانان فریب داده شده اند، نوکر امریکا است. این جوانان به هنگام درس خواندن در مدارس پاکستانی طریق فضیلت و جهاد را می آموزند. آنها به این واقعیت پی می برند که بنی آدم فقط برای چند روزی در این جهان مهمان است. بنابراین آنها باید کاری برای دین انجام دهند که در آن دنیا به کارشان آید. آنها پی می برند که جهاد در اسلام مقام والایی دارد و پس از آن به عملی کردن آن اقدام می کنند. آنها رضای خدا را جلب می کنند و آن دنیای شان را نورانی می گردانند».

چرا مدارس پاکستانی؟

عبدالصبور غفرانی، سخنگوی وزارت معارف می گوید : «ما در سرتاسر افغانستان 650 باب مدرسه و سایر مکاتب دینی داریم. تا سه سال دیگر این تعداد به 1000 باب می رسد».

عبدالرسول صافی، معاون معارف ولایت کاپیسا می گوید که در این ولایت 14 باب مکتب دینی وجود دارد. پاچا گل بختیار، قوماندان پولیس در ولسوالی تگاب می گوید: «مردم وعده کرده اند که اولاد شان را به پاکستان نفرستند. ما با ایشان وعده کرده ایم تا در همین جا برای شان مدرسه بسازیم تا توسط علمای دینی افغان تدریس شوند».
پسر مرده ها چه می گویند؟

تاج محمد که باشنده ولسوالی سروبی ولایت کابل ست، حکایت می کند که او و همسرش پسر چهارده ساله شان را برای درس خواندن و آموختن به یک مدرسه دینی درپشاور فرستادند. بعداً او و همسرش می شنوند که در آنجا به طلاب بمب گذاری های انتحاری را یاد می دهند. او برای خبرگیری از پسرش به پشاور می رود.

تاج محمد می گوید: «هنگامی که به پاکستان رسیدم، دو یا سه شب را در مدرسه گذشتاندم. هم صنفی پسرم به من گفت که او برای یک نوع مسابقه به مدرسه دیگری رفته است و باید پس برگردد. آنها بهانه های زیادی می کردند تا مرا فریب دهند».

درحالی که اشک های تاج محمد از رخسارش آهسته آهسته فرو می ریزد، می افزاید: «به روز سوم سرمعلم مدرسه به من گفت که پسرت در جهاد شهید شده است و خدا بیامردزدش. جهان بر سرم تاریک شد و بیخود گردیدم. با برگشت به خانه چند روز به همسرم در این مورد چیزی نگفتم. اما پس از چندی حقیقت برایش معلوم شد.همسرم از آن به بعد سخت بیمار است و نمی تواند از بسترش حرکت کند».

اندوه فراموش ناشدنی خانواده های قربانیان

حاجی سید عبدالصمد حسینی که در شهر کابل در یک شرکت ساختمانی کار می کند، پدرش را دو سال پیش در یک حمله انتحاری از دست داد. پدر او سید محمود نام داشت که در وزارت عدلیه به حیث مامور کار می کرد. او در یک حمله انتحاری که در وزارت عدلیه صورت گرفت توسط انتحارکنندگان به قتل رسید.

صمد حسینی می گوید: «با شهید شدن پدرم، من و خانوادهء ما با مشکلات زیادی گرفتار شدیم. او تنها نان آور فامیل بود، من و برادرانم در جریان تحصیل بودیم. امکان کار کردن برای ما میسر نبود. من در دانشگاه بغلان دانشجو بودم، در کابل هم نبودم. شرایط تحصیل برایم خیلی دشوار شد. ما با مشکلات فراوان حتا با قرض گرفتن از دوستان تحصیل خود را به پایان رساندیم».

مادر حسینی به صدای آلمان گفت: «ما بیش از 15 سال به ایران مهاجر بودیم. آرزوی ما این بود که روزی به وطن خود برگردیم و با وقار زندگی کنیم اما نمی دانستیم که روزگار با ما چه خواهد کرد».

این خانم که شوهرش را از دست داده است، می افزاید: «شوهرم در وزارت عدلیه وظیفه داشت. در همان جا در حمله انتحاری شهید شد. فرزندانم درس می خواندند و زندگی ما خوب نبود، ولی حالا وضع زندگی ام خوب شده است».

علمای دینی حملات انتحاری را محکوم می کنند

علمای دینی تسنن و تشیع در افغانستان متفق القول اند که انتحار یا خودکشی و کشتار ناحق دیگران مخالف احکام اسلام است. عبدالوکیل عیار، استاد دپیارتمنت اسلامی در دانشگاه پل تخنیک کابل و عالم مذهبی اهل تسنن می گوید که انتحار و انفجار خلاف دستورهای دینی است.

آقای عیار می گوید: «واژه انتحار که عربی است و خود کشی معنا می دهد، اصلا از دیدگاه اسلام کاملا مردود است. در قرآنکریم آیتی می فرماید: "ولا تلقو بایدیکم الی التهلکه" خود را به دستان خود به هلاکت نیاندازید. کشتن خود از جمله گناهان کیبره در متون اسلامی به حساب می رود».

آقای ظهوری، عالم مذهبی شیعه، حمله انتحاری را گناه بزرگ تعریف می کند و می گوید: «این عمل از نظر اسلام مردود است، به خصوص این که افراد بی گناه و ملکی به قتل برسند. به تعبیر قرآن "بای ذنب قتلت"- به چه گناه مردم ملکی کشته شوند! ما این نوع اعمال را جزو دستورهای دین نمی دانیم که به صراحت می گویم ضد دینی است. این ها دستورهایی اند که از اربابان استعمارگر شان گرفته اند. اعمال انتحاری نه از آیات قرآن گرفته شده است و نه روایات معصومین. طالبان مزدوران بیگانه هستند و به خاطر تحقق اهداف بیگانگان این نوع جنایات را در کشورهای اسلامی انجام می دهند».

نویسندگان: رسول رحیم و امین بهراد
ویراستار: عارف فرهمند