یکی از وظایف مارگاریتیس سکیناس کمیسار اتحادیه اروپا این است که از «سبک زندگی اروپایی» حفاظت کند. به این ترتیب این سیاستمدار یونانی مسئول مساله نژادگرایی در اتحادیه اروپا می باشد.

او در نشست سازمان «همایش اقتصادی دلفی» در این باره گفت: «ما در مقایسه با ایالات متحده امریکا مشکلات کمتری داریم، سیستم اجتماعی ما بهتر است.» اما او اعتراف کرد که در اروپا نیز در مورد مسأله شانس های برابر باید کار هایی انجام داد: »موضوعاتی متعددی اند که باید به آنها بپردازیم.»

مشکل نژادگرایی در فرانسه

در جمله مشکلات مطرح، یکی هم مسأله تبعیض در زمینه کاریابی است. برای کسیا اتام یسکو خبرنگار فرانسوی، این موضوع جزء مسایل دردناک در زندگی روزمره می باشد. درخواستی های او در مورد جستجو یک دوره آموزشی عملی در یک اداره وکلای دعوا، مکرراً رد شده است، با این بهانه که گویا جای خالی وجود ندارد. او شکایت میکند: «آنها تظاهر میکنند که ما را می پذیرند. اما از دید من در اینجا ریاکاری های زیادی وجود دارد. اما مانند مساله جورج فلوید در ایالات متحده امریکا نیست که بتوان نژادگرایی را از فاصله ۱۰۰۰ کیلومتری دید. در اینجا نژادگرایی پنهان تر است. در فرانسه این مشکل در چیز های بسیار خورد محسوس است، در کاریابی یا در سرک ها که بدون دلیلی ترا متوقف می کنند.»

کسیا نیز در هفته اخیر مانند هزاران فرانسوی دیگر به سرک ها برآمد تا با آنها علیه نژادگرایی و تبعیض اعتراض کند. انگیزه این اعتراض ها نیز مواردی از خشونت های پولیس در فرانسه بوده است. آخرین بار اداما تراوری در سال ۲۰۱۶ از سوی پولیس فرانسه کشته شد.

حاکمیت استعماری و نسل کشی

نه فقط در پاریس، بلکه در بروکسل و بسیاری از شهر های آلمان نیز علیه نژادگرایی و تبعیض، هزاران نفر باوجود وضع محدودیتهای گشت و گذار در ارتباط با ویروس کرونا، دست به تظاهرات زدند. خانم جوان برندا اوخیمبا، یکی از سازمان دهندگان زن در بروکسل گفت: «ما به اینجا آمده ایم، زیرا پایتخت اروپا است.» او از «تبعیض های روزمره و حملات پولیس که نوجوانان افریقایی و عربی را در هرگوشه متوقف می کنند»، خشمگین است.

افزون برآن او میخواهد که تمثال لئوپولد دوم شاه بلجیم (۱۸۳۵-۱۹۰۹) از محل برداشته شود. حاکمیت استعماری بلجیم در کانگو، جزء گذشته تاریک این کشور است که مطرح کردن آن تاهنوز تابو است. در سال ۱۹۹۸ بود که آدام هوخشیلد مورخ، از نسل کشی و بهره کشی در این کشور افریقایی یاد آوری کرد. حدود ده ملیون انسان تحت رژیم استعماری لئوپولد دوم در کانگو جان باختند.

تا امروز در کتابهای درسی مکاتب در مورد این بخش تاریخ کشور چیزی گنجانیده نشده است. خانم برندا می گوید: «من امیدوارم که مردم درک کنند که ما چه حس می کنیم، زمانی که این مجسمه را می بینیم؟»

شاروال شهر بروکسل در واکنش به این سؤال مجسمه لئوپولد را در شهر انتورپ به موزیم انتقال داد.

مبارزه فرهنگی در بریتانیا

در لندن حتی شاروال آن در جانب ویرانگران مجسمه زمان استعمار قرار گرفت. صادق خان از حزب کارگر بریتانیا و از یک خانواده پاکستانی گذاشت که معترضان مجسمه رابرت میلیگان تاجر بردگان از کمپنی هند غربی را در شرق لندن از میان بردارند. او گفت: «این یک واقعیت غمناک است که انبوهی از ثروت ما از تجارت بردگان حاصل شده است، اما نباید ما از آن در مکان های عامه ما تجلیل کنیم.»

شماری از کار شناسان به این نظر اند که کشور های اروپایی باید این واقعیت را درک کنند که آینده اروپا باید چند فرهنگی و پرتنوع باشد و هر شهروندی باید شانس های برابر به دست آورد.

اما در اروپا فقط ۲۴ نماینده از مجموع ۷۰۷ نماینده در پارلمان اروپا، افریقایی و آسیایی تبار هستند، باوجود آنکه حدود ده درصد جمعیت اروپا را تشکیل می دهند.